เรามีพี่น้อง 2 คน เราเป็นพี่คนโตและแน่นอนอะไรๆ ก็ต้องมาตกที่พี่คนโต ทั้งเรื่องดี และเรื่องไม่ดี
เรากะน้องนิสัยต่างกันมากๆ เราค่อนข้างประหยัดขี้เหนียว ถ้าไม่จำเป็นจะไม่ซื้อ ซื้อของแต่พอกิน ของที่พ่อแม่ซื้อให้รักษาอย่างดี ชอบอยู่บ้านมากกว่าออกไปข้างนอก ชอบทำอาหาร งานบ้านทุกอย่างทำหมดเพื่อที่แม่จะได้ไม่ต้องมานั้งทำ เราเห็นพ่อแม่ลำบากมาแต่ตอนเราเด็กๆ เราเลยไม่อยากให้แกมาเป็นทุกข์ว่ามีลูกก็ต้องมานั้งทำงานงกๆๆ ส่วนน้องเราใช้เงินเก่ง ไม่มีคนปลุกไม่ยอมตื่น งานบ้านไม่บอกไม่ทำ ส่วนพ่อแม่และพี่จะเป็นยังไงไม่รู้ รู้แต่ตัวเองสะบายก็พอ เราบอกบ่อยๆ ก็เบื่อ
เรื่องมีอยู่ว่า...พ่อกะแม่ดาวน์รถยนต์ให้น้องแล้วให้เจ้าตัวเค้าผ่อนเอง แต่ชื่อรถเป็นชื่อพ่อ 3-4 งวดน้องส่งเองไม่มีปัญหา หลังๆ มานี่เริ่มมีปัญหา เพราะน้องเราเปลี่ยนงาน ย้ายงาน เงินเดือนเริ่มไม่พอ จากเดิมที่มันพอใช้ ตอนนี้ก็ต้องเดือดร้อน (เดือดร้อนใคร ก็พ่อกะแม่) เราเคยบอกแกแล้วตั้งแต่จะไปซื้อ บอกว่าให้น้องทำงานให้ได้ซัก5-6 เดือนก่อนมั้ย ค่อยคิดจะซื้อรถให้มีเงินสำรองไปก่อน แต่แกบอกว่าก็น้องเค้ามีงานทำละก็น่าจะผ่อนเองได้ เราก็ได้แต่อ่ะ ถ้างั้นก็ไปซื้อ เราบอกมา2-3รอบละ
พอปัญหามันมามันไม่ได้ถามนะเราสะบายดีไหม น้องเราไม่ได้ผ่อนค่ารถ พ่อกะแม่ก็ไปกดเงินตัวเองออกมาไปจ่ายก่อน (เงินส่วนนั้นคือต้องเอาไว้จ่ายค่าบ้านรายปี) เราเลยแย้งไปว่า แม่ทำแบบนี้ไม่ไหวนะเงินเก็บจะส่งค่าบ้าน แต่มาเอาส่งรถให้แล้วเวลาจะส่งบ้านจะเอาไหนส่ง แกก็บอกว่าก็ค่อยๆ เก็บไปนี่แหละ คงจะได้คงจะพอ (ทำน้ำเสียงเบา) ถ้าไม่ส่งให้ก่อนแล้วเค้ามายึดไป ถ้าน้องได้ทำงานเป็นหลักแล้วก็จะอยากได้อีก ก็ส่งๆ ไปให้ก่อน เดี๋ยวจะหาว่าพี่ยังซื้อให้ได้เลยแล้วทีน้องทำไมจะซื้อให้ไม่ได้ละ เราก็พูดไม่ออก พูดไปเยอะๆ ก็หาว่าเราใจจืดใจดำ ไม่เอาพี่เอาน้อง เห็นแก่ตัว!!! แม่ยังพูดอีกว่าเราเป็นพี่ก็บอกก็สอนน้องหน่อย ยังไงมันก็ตัดกันไม่ขาดหรอก บอกเลยว่า..ในหัวไม่คิดจะตัดพี่ตัดน้องเลยมีแต่อยากให้น้องได้ดี แต่เวลาเราพูดเราบอกน้องไป น้องก็ไม่เคยจะเอาไปคิด หรือมองดูตัวเองเลยว่าบ้านตัวเองเป็นยังไง พ่อแม่ลำบากแค่ไหน
เพื่อนๆพี่ๆ ที่ผ่านอะไรมาเยอะๆ มีอะไรแนะนำเราได้ไหมค่ะว่าจะทำยังไง จะอธิบายยังไงให้พ่อกะแม่เข้าใจเรา เวลาพูดคุยกันไม่ลงตัวจากเราเป็นที่ปรึกษาดีๆ ก็กลายเป็นคนผิดไปซะงั้น
เฮ้อออออออ ได้แต่ถอนหายใจแรงๆ
ยิ่งโต ยิ่งไม่เข้าใจพ่อแม่ แก่ตัวไปเราจะพูดยากแบบนี้ไหม ^____^
เรากะน้องนิสัยต่างกันมากๆ เราค่อนข้างประหยัดขี้เหนียว ถ้าไม่จำเป็นจะไม่ซื้อ ซื้อของแต่พอกิน ของที่พ่อแม่ซื้อให้รักษาอย่างดี ชอบอยู่บ้านมากกว่าออกไปข้างนอก ชอบทำอาหาร งานบ้านทุกอย่างทำหมดเพื่อที่แม่จะได้ไม่ต้องมานั้งทำ เราเห็นพ่อแม่ลำบากมาแต่ตอนเราเด็กๆ เราเลยไม่อยากให้แกมาเป็นทุกข์ว่ามีลูกก็ต้องมานั้งทำงานงกๆๆ ส่วนน้องเราใช้เงินเก่ง ไม่มีคนปลุกไม่ยอมตื่น งานบ้านไม่บอกไม่ทำ ส่วนพ่อแม่และพี่จะเป็นยังไงไม่รู้ รู้แต่ตัวเองสะบายก็พอ เราบอกบ่อยๆ ก็เบื่อ
เรื่องมีอยู่ว่า...พ่อกะแม่ดาวน์รถยนต์ให้น้องแล้วให้เจ้าตัวเค้าผ่อนเอง แต่ชื่อรถเป็นชื่อพ่อ 3-4 งวดน้องส่งเองไม่มีปัญหา หลังๆ มานี่เริ่มมีปัญหา เพราะน้องเราเปลี่ยนงาน ย้ายงาน เงินเดือนเริ่มไม่พอ จากเดิมที่มันพอใช้ ตอนนี้ก็ต้องเดือดร้อน (เดือดร้อนใคร ก็พ่อกะแม่) เราเคยบอกแกแล้วตั้งแต่จะไปซื้อ บอกว่าให้น้องทำงานให้ได้ซัก5-6 เดือนก่อนมั้ย ค่อยคิดจะซื้อรถให้มีเงินสำรองไปก่อน แต่แกบอกว่าก็น้องเค้ามีงานทำละก็น่าจะผ่อนเองได้ เราก็ได้แต่อ่ะ ถ้างั้นก็ไปซื้อ เราบอกมา2-3รอบละ
พอปัญหามันมามันไม่ได้ถามนะเราสะบายดีไหม น้องเราไม่ได้ผ่อนค่ารถ พ่อกะแม่ก็ไปกดเงินตัวเองออกมาไปจ่ายก่อน (เงินส่วนนั้นคือต้องเอาไว้จ่ายค่าบ้านรายปี) เราเลยแย้งไปว่า แม่ทำแบบนี้ไม่ไหวนะเงินเก็บจะส่งค่าบ้าน แต่มาเอาส่งรถให้แล้วเวลาจะส่งบ้านจะเอาไหนส่ง แกก็บอกว่าก็ค่อยๆ เก็บไปนี่แหละ คงจะได้คงจะพอ (ทำน้ำเสียงเบา) ถ้าไม่ส่งให้ก่อนแล้วเค้ามายึดไป ถ้าน้องได้ทำงานเป็นหลักแล้วก็จะอยากได้อีก ก็ส่งๆ ไปให้ก่อน เดี๋ยวจะหาว่าพี่ยังซื้อให้ได้เลยแล้วทีน้องทำไมจะซื้อให้ไม่ได้ละ เราก็พูดไม่ออก พูดไปเยอะๆ ก็หาว่าเราใจจืดใจดำ ไม่เอาพี่เอาน้อง เห็นแก่ตัว!!! แม่ยังพูดอีกว่าเราเป็นพี่ก็บอกก็สอนน้องหน่อย ยังไงมันก็ตัดกันไม่ขาดหรอก บอกเลยว่า..ในหัวไม่คิดจะตัดพี่ตัดน้องเลยมีแต่อยากให้น้องได้ดี แต่เวลาเราพูดเราบอกน้องไป น้องก็ไม่เคยจะเอาไปคิด หรือมองดูตัวเองเลยว่าบ้านตัวเองเป็นยังไง พ่อแม่ลำบากแค่ไหน
เพื่อนๆพี่ๆ ที่ผ่านอะไรมาเยอะๆ มีอะไรแนะนำเราได้ไหมค่ะว่าจะทำยังไง จะอธิบายยังไงให้พ่อกะแม่เข้าใจเรา เวลาพูดคุยกันไม่ลงตัวจากเราเป็นที่ปรึกษาดีๆ ก็กลายเป็นคนผิดไปซะงั้น
เฮ้อออออออ ได้แต่ถอนหายใจแรงๆ