ได้เวลาพักสักที เอาเงินไปใช้บ้าง เด๋วจะบูดหมดพอดี
วันนี้ก็คงออกเดินทางไปหัวหินอีกเช่นเคย คิดไม่ออก จะไปไหนทีไร สุดท้ายก็ลงที่หัวหินทุกที เป็นเพราะไปบ่อย ก็เลยพอจะรู้ว่าจะไปตรงไหน กินอะไร ดูอะไร นั้นเอง ไม่ต้องไปคิดมากว่าขับไปตรงนั้นจะมีอะไร เลี้ยวไปทางนั้นจะเจออะไร
อิจฉาพวกคนทำงานแบบมีวันหยุดตายตัวเสมอ เห็นเค้าหยุดเสาร์-อาทิตย์ ออกเที่ยวเป็นกลุ่มกับเพื่อนๆเห็นทีไร ตาร้อนทุกที ไอเราก็ทำงานตั้งแต่อายุ13 เพื่อนฝูงก็ไม่ค่อยจะมี ใครชวนไปไหนก็ไปไม่ได้ ไปแล้วโดนตี ไปแล้วตังก็ไม่ค่อยมี สมัยนั้นได้วันละ50บาท ซื้อข้าวกินก็หมดแล้ว
จำได้เสมอตอนไม่มีตังลำบากขนาดไหน เห็นเพื่อนไปกินไปเที่ยวก็ได้แต่มองได้เท่านั้นเอง
เมื่อก่อนเคยขนขวายอยากมีเพื่อนบ้าง อยากมีเพื่อนคอยระบาย ปรึกษาพูดคุย แต่พอมีแล้วไม่รู้ทำไมจ้องแต่จะยืมเงิน เลยไม่มีดีกว่า สะบายใจ ครั้งสุดท้ายที่ให้เพื่อนยืมก็สามแสน 6เดือนจ่ายหมด ไม่เอาดอกสักบาท ถือว่าช่วยๆกันไป แต่ยังไม่ทันผ่อนหมดจะมายืมเพิ่ม ก็เลยบอกลาเลยแถมได้ยินคำพูดก่อนวางสายว่า ถ้ากรูไม่เดือดร้อน กรูไม่โทรหาเมิงหรอก!! นี้ตกลงคบกรูเพื่อผลประโยชน์ไช่ไหม??
ถ้าการมีเพื่อนคือตัวเองต้องเป็นที่พึ่งของเพื่อนยามยาก กรูไม่มีดีกว่า สะบายใจเยอะเลย อาจจะเพราะศึกษากันมาน้อย อาจจะเพราะมาพบกันตอนโตแล้ว ความรู้สึกในวัยเด็กที่เป็นเพื่อนกันด้วยความบริสุทธ์ใจมันจึงหายไปนั้นเอง

ปอลอ.เด๋วเตรียมตัวขับรถไปหัวหินเช้านี้ละ