จากคราวที่แล้ว ที่ชีวิตผมมันถึงทางตันทุกอย่าง และต่อจากเหตุการณ์ในวันนั้น 9 เมษายน 2563

ผมเหมือนถูกกดดัน และถูกบีบบังคับจากการแสดงออกและพฤติกรรมของเขา ของๆผมทั้งหมดถูกจัดแจงด้วยความโมโหหรือด้วยความตั้งใจผมก็ไม่รู้ มันบ่งบอกว่าผมจะได้สิทธิออกไปจากที่นี่ทันที ใจผมตอนนั้นแค่รู้สึกว่า ผมเจ็บปวดมากๆกับสิ่งที่เขาทำกับผม แต่อีกใจก็โอเค มันควรจะพอซะที

ในเย็นนั้น ผมย้ายออกมาและได้ที่พักโดยความบังเอิญ เลยพอมีที่นอนทันที แม้มันจะกระทันหัน แต่ก็ให้ผ่านคืนเลวร้ายนี้ไป จนมาถึงวันนี้ ผมยังคิดถึงเค้าทุกวัน มากๆ จนหัวใจผมมันตอบตัวเองว่าผมยังรักเขา แต่ตอนนี้ผมกลายเป็นอากาศสำหรับเขาไปแล้ว คนที่เข้ามาได้ใจเขาไปแล้ว...จะยังไงต่อจากนี้ ผมก็ต้องเดินต่อให้ไหว

ขอบคุณเขาอีกครั้ง ที่จับมือผมและพาผมมาส่งถึงตรงนี้ การปล่อยผมไว้กลางทางมันก็คงต้องทำให้ผมได้เรียนรู้การเดินตามลำพังต่อไป ...มานึกย้อนกลับไป ผมไม่เคยเสียดายหรือเสียใจที่ผมมีเขา เพราะตลอดเวลานั้น ผมให้เขาได้เต็มที่แล้ว แต่ ณ วินาทีนี้ ผมไม่มีโอกาสได้บอกเขาแล้ว

รักมากๆ นะครับ จะจำที่เราเคยบอกกันและกันไว้เสมอ