สงสารพ่อแม่จังที่ต้องลำบากหาเงินส่งเราเรียนปริญาตรี พ่อแม่เราเป็นแค่คนจนๆรับจ้างทั่วไปแต่ไม่เคยให้เราต้องลำบากเลยเราคงเป็นลูกที่แย่มากเราไม่รู้ว่าเราคิดผิดรึป่าวที่เลือกเรียนต่อเราทำให้พ่อแม่เป็นทุกข์รึป่าวที่ต้องลำบากหาเงินส่งเราเรียน แทนที่จะไปทำงานหาเงินเลี้ยงพ่อแม่
ตอนแรกแม่บอกให้เราเรียนสายอาชีพจะได้ประหยัดแต่เราก็ไม่อยากเรียนเราเลือกที่จะเรียนสายตรง พอจบ ม.6 เราก็ดื้อที่จะต่อปริญญาตรีตอนนั้นเราปิดเทอมเราก็ไปหาค่าเทอมเอง 15000 แล้วก็ยืม ก ร อ เพื่อให้ตัวเองได้เรียนต่อแต่ ม เราไม่มีหอในเราเลยต้องอยู่หอนอกซึ่งมันก็เปลืองมากๆไหนจะค่ากินและหอเช่าหอแม่ให้เงินเราใช้อาทิตย์ละ1000บาท ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนใช้เงินเปลืองมากอยากได้อะไรก็ซื้อพ่อแม่ตามใจตลอดแต่อะไรที่มันแพงๆเช่นโน็ตบุ๊คเราก็ไม่กล้าขอแม่ซื้อหรอกเพราะรู้ว่าแม่คงไม่มีเงินซื้อให้ 
ความคิดตอนที่ตัดสินใจเรียนก็เพราะอยากทำงานดีๆเงินเดือนเยอะๆอยากมีอนาคตที่ดี มีเงินส่งให้พ่อแม่ส่งน้องเรียน แต่ดูความเป็นจริงสิเราเรียนใกล้จบแล้วเราเริ่มไม่แน่ใจสิ่งที่เรียนมาทั้งหมดเราได้อะไรบ้างเหมือนเรายังไม่มีความรู้อะไรเลยเรียนจบแล้วจะยังไงต่อเราไม่รู้เลย งานก็ไม่ได้ฝึกถูกยกเลิกเพราะโควิด จากที่เราคิดว่าจะไปฝึกงานได้เงินเก็บไว้ตอนเรียนจบ ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดเราต้องกับไปเรียนออนไลท์ยุบ้านขอเงินพ่อแม่เหมือนเดิมพอจบแล้วจะยังไงต่อก็ไม่รู้ สงสารพ่อแม่อุส่าส่งเรียนแต่เราเป็นลูกที่แย่มากทำไรไม่เป็นสักอย่าง