๏ นครินทร์นคเรศร้อง           เล่ห์เรื้อนเรือนครอง
             เรือนข้องขัดข้องครวญคน

สรดื่นสรเดี้ยงขัดสน             โด้ยมารผจญ
              โด้ยมนตร์มกรมรณ์ไกร

สรวมหนึ่งกล้าหนึ่งขานไข     กำจัดโภยภัย
              กำราบกำหรากมกร

มกุฎกล้ากุฏฐังถอน              ไล่เรื้อรังรอน
              ไล่ร้อนอาสาอาบัน

อายุธอรรคะพระขรรค์          หนึ่งดาบปราบพัน
              ฟาดฟันอาธรรม์ริปู

ริปองริแปลนแผนผลู            แผลงภาพแผลงภู-
              ษัณพาสสวาสดิ์สตรี

แสร้งเซ่ออำเรอทาสี            ถ้ำส่งส่วยธี-
              รชนมกุฎจำแลง

กระนั้นกระษัตริย์จัดแสง      กระกัติจัดแจง
              เกวียนแต่งแสร้งส่วยส่งไป

เกวียนกล้ำเถิงถ้ำอาศัย       เถิงถ้ำเอาชัย
              แก้ไขกลไข้ในเมือง

คนเกวียนลี้ล่าหน้าเหลือง    เหลือกล้าประเทือง
              และเครื่องราไชศวรรย์

มกุฎเครื่องหญิงกำนัล         สู่ถ้ำอาถรรพ์
               สู่ถ้ำอารัณยกา

สัตว์ถ้ำอาคมคลุมฐาน์          อาคมแก่กล้า
               ล่วงรู้สึกได้ทันใด

บัดนั้นลมซัดตีใส่                ปราศปร่าปราศรัย
               ปรากฏประลัยมกร

ศอยื่นศอยาวสรลอน          เงื้อง่าเงื้อมงอน
               ปราดกรจับหญิงทันใด

กักกุมมกุฎปลอมไกล่         กะเหลี่ยวิสัย
                วิจัยว่าสวาสดิ์จอม

อีกกรจับทรัพย์จับสอม-      บูรณ์จับกลับออม
               กลับอ้อมกอดโถงอาศัย

เถิงโถงถ้ำถิ่นอาศัย            มกุฎเป็นไท
               มกรปล่อยให้เป็นธรรม

มกรเสร็จกิจปิดสัม-            ผัสภาพทราบกรรม
               ปิดตาปิดขาปรรทม

มกุฎสบเผาะเหมาะสม       ทิ้งพัสตร์ทิ้งนม
               จับดาบพุ่งตรงคอหอย

บัดนั้นภาพหน้าเคลื่อนคล้อย   ภาพมังกรลอย
               แปรปรับเป็นนางเลอโฉม

ชะงักยักดาบกลับโกรม      ทิ้งดาบกลับโถม
               แทนที่ด้วยไฟเสน่หา

จิตคลาดยับยั้งกายา           สมสู่สิงสา
                เบื้องหน้าที่มันเลอโฉม

รูปเร่าเร่งเร้าเล้าโลม          เร่าเล้าเข้าโหม
                เข้าโจมตีด้วยดาบปลอม

โรมรันพันตูธูถนอม            ถูไถถูทอม-
                มนัสปลิดมนุษย์ปลิว

ตั้งท่าเสียบดาบจาบจิ๋ว      กระหายโหยหิว
                กระเฮี่ยนหือรือเหลือเกิน

กระนั้นกรรณจิตที่เหิร          หวนนึกตรึกเติ่น
                ถึงภาพพวกพ้องจาบัลย์

พวกพ้องต้องโรคโศกศัลย์   แต่เรากลับกัน
                จ้องเสพย์สุขได้กระไร

กระนั้นกรนางสาไถย           กะจ้วงหัวใจ
                 ปรี่ตรงมาอย่างรวดเร็ว

รีบเร่งหลบหลีกปลีกเหว    หลบหลีกปลีกเอว
                แอ่นเอี้ยวหลบเลี้ยวความตาย

ฉีกเฉี่ยวเกี่ยวเถือเนื้อหาย    เกี่ยวเถือเนื้อร้าย
                หลบได้องค์รวมวิญญาณ

ภาพหน้าแปรกลับปรับสาร     จากหญิงสะคราญ
                 เป็นมาร-มกรมรณ์ไกร

"ดูก่อนมกุฎบุตรใหญ่            บุตรท้าวเวนไตย
                 จ้าวครองนครสวรรค์

ลงมาจุตีที่อัน                      โสมมกระนั้น
                  ไม่ควรคู่แก่ภูเบนทร์

ข้าช่วยท่านผ่านทุกเข็ญ        ท่านไร้กรรมเวร
                แลเป็นจ้าวครองเถิงสวรรค์"

มกรวากย์กล่าวกระชั้น          มกุฎงงงัน
                 ข้าศักดิ์ปานนั้นเทียวฤๅ ?

เริ่มเหลิงเริ่มหลงครอบคือ     จิตมนุษย์ถือ
                 ยศฐาบรรดาศักดิ์บูรพ์

ยิ่งฐาบรรดาศักดิ์พูน          ยิ่งกว่าไอศูรย์
                  คือได้ถึงพร้อมนิพพาน

มกรหมอบราบกราบกราน     หมอบราบขาบขาน
                 "ข้าให้ท่านพ้นทุกข์ภัย"

ข้าได้หายพ้นทุกข์ภัย ?      จักมีสิ่งไหน
                    น่าใฝ่กว่านี้ไม่มี

มกุฎคล้อยตามความผี       เห็นงามความดี
                    ในสิ่งที่คล้ายกงจักร     

"ร่วมมือกับข้าควรสัก         สัญญาแห่งรัก
                     แนบร่างประทับตีตรา"

 มกรยื่นกรเหยียด-นขา     หมายขีดกรีดหน้า
                      สัญญาโลหิตโลกันตร์

"เพียงตอบตกลงเท่านั้น     พูดเพียงสั้นสั้น
                     แล้วท่านจะสมปรารถนา"

เอกผู้สรรพ้นมรรคา          ไม่เกิดแล้วหนา
                     เอ่ยอ้าจะตอบตกลง

บัดนั้นจิตสื่อภาพตรง        ภาพสาปการสง-
                     ครามถ้วนทั่วปฐพี

พ่อแม่ถูกเฆี่ยนทุบตี        ไม่อาจหลีกหนี
                   ความทุกข์แก่คนเหล่านั้น

ข้าอาจหายพ้นโศกศัลย์     แต่อาจสร้างบรร-
                   ลัยฉิปหายวายวอดเวียน

หลุดพ้นแต่คนเดียวเที้ยร    มุดหัวหลีกเศียร
                   หลบเร้นภาระภาวา

พวกพ้องต้องเข็ญเข่นฆ่า    แต่เรากลับหา
                    ความสุข..สุขได้กระไร     

บัดนั้นปรากฏปลดไก         แสงทองส่องใส
                   สว่างจ่างจ้าทั่วถ้ำ

แสงรวบแสงรวมสรรค์ลำ       มือมกุฎกำ
                   ดาบแสงตัดมืดตัดมล

ชูแขนแสงส่องทุกหน         วาดดาบฉาบชน
                   ตัดชั่วมกรมรณ์ไกร

สะบั้นเศียรบั่นสั่นไหว         สั่นทั่วไผท
                  กำราบแล้วไซร้มกร

บัดนั้นฝนห่มพรมร้อน        หายลับเรื้อนรอน
                  อัมพรส่องแสงอีกครั้ง

ประชานคราสุขสัง-            สรรค์ทั่วถ้วนดั่ง
                  สวรรค์มาโปรดเมตตา

มกุฎจากถ้ำอำลา               จากเมืองอันผา
                  จากเข้าสู่ป่ามิหวนคืน  ๚ะ๛

____________________________________________
_________________จบบริบูรณ์__________________

ยาวอีกละ ...