ผมรักผู้หญิงคนนึงมาก "มากที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะรักผู้หญิงคนนึงได้"
เราอยู่ด้วยกันมา มีสุขมีทุกข์ช่วยเหลือกันตลอด
เธอเป็นคนน่ารัก ยิ้มเก่ง อ้อนเก่ง ทำงานบ้านเก่ง เอาใจครอบครัวผมเก่ง แต่ทำกับข้าวไม่เก่ง ขนาดทอดไข่เจียวยังไหม้เลย แต่ผมก็กินได้นะ กินครั้งเดียว แล้วบอกให้เราไปซื้อกินดีกว่า 55555
เหตุการณ์ผ่านไปอย่างปกติ เรามีความสุขดี จนกระทั่ง วันนึง
ผมเบื่อ..........
ใช่ครับ ผมมีคนอื่น และที่แย่กว่านั้นคือคนอื่นที่ว่า ดันท้อง...
ผมคิดอย่างไม่ลังเล ว่าผมต้องรับผิดชอบ ผมบอกเลิกเธอ และผมบอกเธอว่า ผมเลือกผู้หญิงอีกคน(ซึ่งผมไม่ได้รัก)
ผมต้องรับผิดชอบเด็กในท้อง และอนาคตของผู้หญิงคนนั้น นี่คือสิ่งที่ถูกต้องใช่มั้ยครับ ผมทำถูกใช่มั้ยครับ
แต่ผมเปิดดูรูปเธอทุกวัน บางวันผมนั่งร้องไห้ และพูดคำว่าขอโทษออกมาโดยไม่รู้ตัว ผมรู้สึกผิด รู้สึกแย่ รู้สึกทุกอย่างติดลบไปหมด
ผมคิดถึงเธอคนนั้นมากๆ ผมเสียใจอย่างสุดหัวใจ จนบางวันต้องแอบเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำ ผมคิดถึงเธอ อยากหอม อยากกอด อยากมีความสุขเหมือนเดิมอีกครั้ง อยากพาไปเที่ยว อยากทำอะไรที่ยังไม่ได้ทำด้วยกันอีกหลายอย่าง
แต่ผมก็ต้องคอยยิ้มให้กับผู้หญิงที่เป็นแม่ของลูกผม ยิ้มโดยที่น้ำตาไหลอยู่ภายใน
ผมต้องคอยให้กำลังใจเขา ทั้งที่ผมแทบจะหมดแรงแม้แต่จะยืน
ผมต้องให้คำปรึกษาเขา ทั้งที่ในหัวผมมีแต่เธอคนที่ผมรักเต็มไปหมด
ในหัวผมมีคำถามอยู่มากมายเต็มไปหมด แต่มันไม่มีคำตอบสำหรับคำถามที่เกิดขึ้นเลย
เรื่องมันเกิดไปแล้ว ผมแก้ไขอดีตไม่ได้แล้ว ผมควรทำอย่างไรต่อไปในอนาคตดีครับ
ความรับผิดชอบ กับความรัก ผมควรทำยังไงดีครับ
เราอยู่ด้วยกันมา มีสุขมีทุกข์ช่วยเหลือกันตลอด
เธอเป็นคนน่ารัก ยิ้มเก่ง อ้อนเก่ง ทำงานบ้านเก่ง เอาใจครอบครัวผมเก่ง แต่ทำกับข้าวไม่เก่ง ขนาดทอดไข่เจียวยังไหม้เลย แต่ผมก็กินได้นะ กินครั้งเดียว แล้วบอกให้เราไปซื้อกินดีกว่า 55555
เหตุการณ์ผ่านไปอย่างปกติ เรามีความสุขดี จนกระทั่ง วันนึง
ผมเบื่อ..........
ใช่ครับ ผมมีคนอื่น และที่แย่กว่านั้นคือคนอื่นที่ว่า ดันท้อง...
ผมคิดอย่างไม่ลังเล ว่าผมต้องรับผิดชอบ ผมบอกเลิกเธอ และผมบอกเธอว่า ผมเลือกผู้หญิงอีกคน(ซึ่งผมไม่ได้รัก)
ผมต้องรับผิดชอบเด็กในท้อง และอนาคตของผู้หญิงคนนั้น นี่คือสิ่งที่ถูกต้องใช่มั้ยครับ ผมทำถูกใช่มั้ยครับ
แต่ผมเปิดดูรูปเธอทุกวัน บางวันผมนั่งร้องไห้ และพูดคำว่าขอโทษออกมาโดยไม่รู้ตัว ผมรู้สึกผิด รู้สึกแย่ รู้สึกทุกอย่างติดลบไปหมด
ผมคิดถึงเธอคนนั้นมากๆ ผมเสียใจอย่างสุดหัวใจ จนบางวันต้องแอบเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำ ผมคิดถึงเธอ อยากหอม อยากกอด อยากมีความสุขเหมือนเดิมอีกครั้ง อยากพาไปเที่ยว อยากทำอะไรที่ยังไม่ได้ทำด้วยกันอีกหลายอย่าง
แต่ผมก็ต้องคอยยิ้มให้กับผู้หญิงที่เป็นแม่ของลูกผม ยิ้มโดยที่น้ำตาไหลอยู่ภายใน
ผมต้องคอยให้กำลังใจเขา ทั้งที่ผมแทบจะหมดแรงแม้แต่จะยืน
ผมต้องให้คำปรึกษาเขา ทั้งที่ในหัวผมมีแต่เธอคนที่ผมรักเต็มไปหมด
ในหัวผมมีคำถามอยู่มากมายเต็มไปหมด แต่มันไม่มีคำตอบสำหรับคำถามที่เกิดขึ้นเลย
เรื่องมันเกิดไปแล้ว ผมแก้ไขอดีตไม่ได้แล้ว ผมควรทำอย่างไรต่อไปในอนาคตดีครับ