เราอยู่ที่นี่เราอายุ.20 ปี.ค่ะ ตอนนี้กำลังจะจบการศึกษาประกาศนียบัตรสาขาวิชาชีพสุขภาพ (ผู้ช่วยพยาบาล) ท้องได้ 1 เดือนกับ 8 วัน เราบอกพ่อของเด็กทันทีที่รู้ว่าท้องแต่คำตอบที่ได้กลับมาคือแล้วแต่ตามใจเธอสิ คำตอบแบบนี้ความหมายของมันมีอย่างเดียวคือเขาไม่รับเราเข้าใจถูกใช่มั้ยคะ หลังจากนั้นเรื่อยมาทุกครั้งที่มีโอกาสคุยกันเราพูดเรื่องนี้ทุกครั้ง "คิดใหม่ได้มั้ยเด็กที่กำลังจะเกิดมาเขาคือลูกของเรานะ" คำตอบที่ได้กลับมาคือเขาไม่พร้อมไม่อยากให้พ่อแม่ต้องมาเครียดและที่เจ็บแสบกว่านั้นคือเขาบอกว่าเรามีลูกเพื่อจับเขา !!! เปล่าเลย ตั้งแต่ครั้งแรกที่ตกลงคบกันเขาเป็นคนบอกเราว่าเขาเป็นหมันเราถึงไม่เคยป้องกัน หนักเข้าก้ว่าเราไปท้องกับคนอื่นแล้วมาโบ๊ยให้เขา เจ็บแสบมากค่ะ เมื่อสัปดาห์ก่อนเขาพาเราไปที่คลินิกทำแท้งแถวสุขุมวิทระหว่างที่รอเราอาบน้ำแต่งตัวกินข้าวเขาก็เร่งตลอด (อยากเห็นลูกฉันตายเร็วๆหรอ) พอไปถึงคลินิกระหว่างที่เราเข้าไปคุยกับเจ้าหน้าที่เขาก้ยังนั่งเล่นมือถืออย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนทั้งที่หัวใจอีกดวงในท้องเรากำลังจะหยุดเต้น วันนั้นเราใจไม่แข็งพอจึงรีบก้าวเดินเร็งๆออกมาจากห้องตรวจและฉุดมือเขาโกหกไปว่าหมอยังไม่ทำให้อาทิตย์หน้าค่อยมาใหม่ แค่หนึ่งอาทิตย์เพื่อต่อลมหายใจให้กับชีวิตน้อยๆในท้องในใจเรานึกขอโทษลูกตลอดเราทรยศต่อคำว่าแม่สถานที่แบบนี้คนเป็นแม่ไม่ควรจะมาเหยียบด้วยซ้ำ
หลังจากที่กลับไปจากคลินิกเราก็ยังไม่เลิกล้มความตั้งใจเราร้องไห้พูดขอให้เขาเห็นใจให้เก็บลูกของเราไว้โยเราพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวของเรา ยอมลำบากยอมทำงานทุกอย่างยอมทิ้งอนาคตขอเพียงแค่สิ่งมีชีวิตน้องๆในท้องของเราได้ลืมตาดูโลกแต่คำตอบเขาก็ยังเหมือนเดิมคือไม่ คืนนั้นเรานอนร้องไห้ทั้งคืนเขาก็คอยปลอบแต่คำพูดปลอบปะโลมเหล่านั้นไม่ได้มีผลอะไรเลย
เมื่อสักครู่เขาบอกให้เราไปรอเขาที่คลินิกทำแท้งในวันพรุ่งนี้โดยการรอนี้เขาอาจจะไม่ไปก็ได้ พอเราถามว่าจะให้เราไปคนเดียวเลยหรอเขาก็ย้อนกลับมาทำไมจะไปไม่ได้เข้มแข็งหน่อยสิเรื่องแค่นี้ทำอ่อนแอไปได้เราจึงอธิบายกรรมวิธีในการทำให้ลูกของเราตายเขาก็พูดทำนองรู้ดีเหลือเกินเนอะสงสัยทำมาหลายครั้ง ได้ยินแค่นั้นเราถึงกับพูดไม่ออกเราหลงมาใช้ชีวิตกับคนแบบนี้ได้ยังไง
เหตุผลที่เขาไม่อยากเอาลูกไว้คือไม่พร้อมและไม่อยากให้ลูกเกิดมาเป็นปัญหาของใครแต่เหตุผลที่เราอยากให้ลูกเกิดมาคือเรารักลูกรักทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้า จากแต่ก่อนเราเป็นคนที่เข้ากับแม่ไม่ได้เจอหน้าทีไรเถียงตลอดเพราะมีปมเรื่องแม่ตั้งแต่เด็กแต่วันนี้เราเจอแม่ความรู้สึกกลับดีใจอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกเข้าใจแล้วว่าท่านรักเรามากแค่ไหน
เราเป็นลูกคนเดียวตั้งแต่เด็กๆเราเป็นคนที่เรียนเก่งมากและเป็นความหวังของคนที่ง้านมาโดยตลอดแต่ตอนนี้เรากลับทำตัวแย่ๆ เราอยากเป็นลูกที่ดีของแม่และอยากเป็นแม่ที่ดีของลูกแต่คิดไม่ออกเลยว่าจะใช้ชีวิตลำพังยังไงจนคลอดโดยที่ไม่บอกให้ที่บ้านรู้ เครียดมาเป็นเดือนแล้วค่ะอยากมีงานทำแต่ใครเขาจะรับคนท้องทำงานแถมยังเรียนจบวุฒแค่ ม.6 กลัวว่าจะอุ้มท้องคนเดียวกลัวว่าต้องเลี้ยงลูกคนเดียว ตอนนี้อยู่หอแล้วพอลูกคลอดจะพาลูกไปอยู่ที่ไหนใครเขาจะให้เลี้ยงเด็กอ่อน
สังคมประนามผู้หญิงท้องก่อนแต่งแต่ไม่เห็นมีใครประนามผู้ชายที่ไม่รับผิดชอบ ชีวิตเราควรจะ้ดินไปทางไหนต่อจะทำยังไงให้ลูกอยู่รอด อยากตายพร้อมให้จบๆแต่พอคิดถึงแม่คิดถึงลูกในท้องแล้วเราทำไม่ลง.....
ปัญหาโลกแตก ท้องไม่พร้อมแฟนไม่รับบอกที่บ้านไม่ได้
หลังจากที่กลับไปจากคลินิกเราก็ยังไม่เลิกล้มความตั้งใจเราร้องไห้พูดขอให้เขาเห็นใจให้เก็บลูกของเราไว้โยเราพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวของเรา ยอมลำบากยอมทำงานทุกอย่างยอมทิ้งอนาคตขอเพียงแค่สิ่งมีชีวิตน้องๆในท้องของเราได้ลืมตาดูโลกแต่คำตอบเขาก็ยังเหมือนเดิมคือไม่ คืนนั้นเรานอนร้องไห้ทั้งคืนเขาก็คอยปลอบแต่คำพูดปลอบปะโลมเหล่านั้นไม่ได้มีผลอะไรเลย
เมื่อสักครู่เขาบอกให้เราไปรอเขาที่คลินิกทำแท้งในวันพรุ่งนี้โดยการรอนี้เขาอาจจะไม่ไปก็ได้ พอเราถามว่าจะให้เราไปคนเดียวเลยหรอเขาก็ย้อนกลับมาทำไมจะไปไม่ได้เข้มแข็งหน่อยสิเรื่องแค่นี้ทำอ่อนแอไปได้เราจึงอธิบายกรรมวิธีในการทำให้ลูกของเราตายเขาก็พูดทำนองรู้ดีเหลือเกินเนอะสงสัยทำมาหลายครั้ง ได้ยินแค่นั้นเราถึงกับพูดไม่ออกเราหลงมาใช้ชีวิตกับคนแบบนี้ได้ยังไง
เหตุผลที่เขาไม่อยากเอาลูกไว้คือไม่พร้อมและไม่อยากให้ลูกเกิดมาเป็นปัญหาของใครแต่เหตุผลที่เราอยากให้ลูกเกิดมาคือเรารักลูกรักทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้า จากแต่ก่อนเราเป็นคนที่เข้ากับแม่ไม่ได้เจอหน้าทีไรเถียงตลอดเพราะมีปมเรื่องแม่ตั้งแต่เด็กแต่วันนี้เราเจอแม่ความรู้สึกกลับดีใจอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกเข้าใจแล้วว่าท่านรักเรามากแค่ไหน
เราเป็นลูกคนเดียวตั้งแต่เด็กๆเราเป็นคนที่เรียนเก่งมากและเป็นความหวังของคนที่ง้านมาโดยตลอดแต่ตอนนี้เรากลับทำตัวแย่ๆ เราอยากเป็นลูกที่ดีของแม่และอยากเป็นแม่ที่ดีของลูกแต่คิดไม่ออกเลยว่าจะใช้ชีวิตลำพังยังไงจนคลอดโดยที่ไม่บอกให้ที่บ้านรู้ เครียดมาเป็นเดือนแล้วค่ะอยากมีงานทำแต่ใครเขาจะรับคนท้องทำงานแถมยังเรียนจบวุฒแค่ ม.6 กลัวว่าจะอุ้มท้องคนเดียวกลัวว่าต้องเลี้ยงลูกคนเดียว ตอนนี้อยู่หอแล้วพอลูกคลอดจะพาลูกไปอยู่ที่ไหนใครเขาจะให้เลี้ยงเด็กอ่อน
สังคมประนามผู้หญิงท้องก่อนแต่งแต่ไม่เห็นมีใครประนามผู้ชายที่ไม่รับผิดชอบ ชีวิตเราควรจะ้ดินไปทางไหนต่อจะทำยังไงให้ลูกอยู่รอด อยากตายพร้อมให้จบๆแต่พอคิดถึงแม่คิดถึงลูกในท้องแล้วเราทำไม่ลง.....