พระบรมธาตุธรรมเจดีย์ ตั้งขื่อตาม พระธรรมเจดีย์ จูม พนฺธุโล ตั้งอยู่ในวัดโพธิสมภรณ์ ตำบลหมากแข้ง อำเภอเมือง อุดรธานี
สร้างขึ้นเพื่อ
เก็บรักษาพระบรมสารีริกธาตุ ที่สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช ได้ประทานพระบรมสารีริกธาตุให้กับพระอุดมญาณโมลี ตั้งแต่ปี 2538
และเป็นพิพิธภัณฑ์อัฐบริขาร ของอดีตเจ้าอาวาสวัดโพธิสมภรณ์ พระธรรมเจดีย์ (จูม พันธุโล) 

ท่านมีนามเดิมว่า จูม จันทรวงศ์ 
เกิดที่บ้านท่าอุเทน อำเภอท่าอุเทน จังหวัดนครพนม พ.ศ.2431
เมื่ออายุ 12 ปี ได้บรรพชาเป็นสามเณร ที่วัดโพนแก้ว ตำบลท่าอุเทน อำเภอท่าอุเทน จังหวัดนครพนม 
ต่อมาย้ายไปอยู่วัดอินทร์แปลง อำเภอเมือง จังหวัดนครพนม  จึงได้พบกับพระภิกษุจันทร์ เขมิโย ... หลวงปู่จันทร์ เขมิโย
พระจันทร์และสามเณรจูมเดินทางไปกราบและได้ฝากถวายตัวเป็นศิษย์ พระอาจารย์เสาร์ กนุสีตโล และ พระอาจารย์มั่น ภูริทตฺโต ที่วัดเลียบ จังหวัดอุบลราชธานีอยู่ 3 ปี 
ข้าหลวงประจำเมืองนครพนม ก็ได้ส่งจดหมายมาขอตัวพระอาจารย์จันทร์ไปตั้งสำนักสงฆ์ ฝ่ายธรรมยุตติกนิกายอยู่ วัดศรีเทพประดิษฐาราม
เมื่ออายุสามเณรจูมครบบวชพระ พระจันทร์ได้พาคณะศิษย์ทั้ง 7 เดินไปเพื่ออุปสมบทที่ ณ พัทธสีมาวัดมหาชัยหนองบัวลำภู ตอนนั้นอยู่ในจังหวัดอุดรธานี

พ.ศ. 2451 พระภิกษุสามเณรจำนวน 5 รูป ได้แก่ 1. พระภิกษุจันทร์ เขมิโย 2. พระภิกษุจูม พนฺธุโล 3. พระภิกษุสาร สุเมโธ 4. สามเณรจันทร์ มุตตะเวส และ 5. สามเณรทัศน์ ได้เดินทางเข้ากรุงเทพฯ เพื่อศึกษาเล่าเรียนพระปริยัติธรรม พักอยู่วัดเทพศิรินทราวาส
พ.ศ.2448 ในปลายรัชสมัยรัชกาลที่ 5 เจ้าเมืองอุดรได้สร้างวัดวัดโพธิสมภรณ์
พ.ศ.2456 อุปราชมณฑลภาคอีสาน และเป็น สมุหเทศาภิบาลมณฑลอุดรธานี จัดให้วัดโพธิสมภรณ์ เป็นวัดคณะธรรมยุติ 
และโดยบัญชาของสมเด็จพระสังฆราชเจ้า ได้คัดเลือก พระครูสังฆวุฒิกร (จูม พนธุโล น.ธ.โท. ป.ธ. 3) ไปเป็นเจ้าอาวาสวัดโพธิสมภรณ์
ท่านยังมีปฏิปทา ทางด้านวัตรปฏิบัติตลอดมา นั่นคือ
ฉันภัตตาหารมื้อเดียว
ถือไตรจีวร คือ ใช้ผ้าเพียง 3 ผืน
ปฏิบัติสมถกรรมฐาน กำหนดภาวนา "พุทโธ" เป็นอารมณ์
ปรารภความเพียร ขยันเจริญ สมาธิภาวนา
เมื่อออกพรรษาปวารณาแล้ว ท่านก็ออกตรวจการเดินทางไปเยี่ยมเยือนพระภิกษุสามเณร ซึ่งอยู่ในเขตปกครองเป็นลักษณะการไปธุดงค์ตลอดหน้าแล้ง

"จิตเป็นธรรมชาติที่กวัดแกว่งดิ้นรน กระสับกระส่าย แส่ไปตามอารมณ์ที่ใคร่ พอใจในเบญจกามคุณ ถึงกระนั้นก็ได้มี ทมะ คือความข่มจิตไว้ ไม่ให้ยินดียินร้ายไปตามอารมณ์ พร้อมทั้งมีสติประคับประคองยกย่องจิตตามอนุรูปสมัยนับว่าได้ผล คือจิตสงบ ระงับจากนิวรณูปกิเลสเป็นการชั่วคราวบ้าง เป็นระยะยาวนานบ้าง แต่ในบางโอกาสก็ควบคุมได้ยาก ซึ่งเป็นของธรรมดา สำหรับปุถุชน ต่อจากนั้นก็ได้บากบั่นทำจิตของตนให้รู้เท่าทันสภาวธรรมนั้นๆ เพื่อป้องกันไม่ให้ตื่นเต้นไปกับโลกธรรม แต่ว่าระงับได้ ในบางขณะเช่น ความรัก ความชัง อันเป็นปฏิปักขธรรมเป็นต้น เหล่านี้ยังปรากฏมีในตนเสมอ ถึงกระนั้น ก็ยังมีปรีชา ทราบอยู่เป็นนิตย์ว่า เป็นโลกิยธรรมนำสัตว์ให้ท่องเที่ยวอยู่ในสังสารวัฏ เมื่อเป็นเช่นนี้ จึงได้ฝึกหัดดัดนิสัย พยายามถอนตน ออกจากโลกียธรรม ตามความสามารถ รู้สึกว่าสบายกายสบายใจอันแท้จริงธรรมนี้เกิดจากข้อวัตรปฏิบัติในการละ พอใจยินดีอย่างยิ่ง ในความสงบ"