ผมเป็นเด็กบ้านนอกๆคนนึงผมที่มีเพื่อนคนๆนึงที่คอยโดนเหยียบย่ำตัวผมมาตลอดและผมเป็นคนที่มีความเคารพและเป็นคนที่รักเพื่อนมากๆและจะเอาใจใส่เพิ่อนในทุกๆเรื่อง เพื่อนที่อยู่หมู่บ้านไกล้กัน เป็นพี่ที่เกิดก่อนเราปีนึงตอนนั้นผมคิดว่าเค้าดูเป็นเพื่อนที่ดีคนนึงและดีมากๆ แต่ความคิดนี้มันคงเป็นเพราะความคิดของผมนั้นเองที่ยังเด็กเกินไป วันนั้นผมคิดว่าเค้าช่วยโน่นนี่ผมในทุกๆเรื่องในเวลาที่ผมลำบากหรือมีปัญหา ในการเรียน   แต่ความคิดของผมตอนนี้ผมรู้สึกว่าความคิดผมเริ่งโตแล้ว มันไม่ใช้ความคิดนั้น ในผิดวันที่ผมผิดพลาดไม่ว่าจะพลาดอะไร เค้ามีแต่จะหัวเราะ และจะชอบเอาแม่ผมมาพูดเล่น ในวันที่ผมต้องการเห็นรอยยิ้มของเพื่อนที่ผมรัก เค้าก้ว่าผมเป็นบ้า แล้วบอกว่า กูหนักใจกับแม่จิงๆ เค้ามองผมและแม่ผมเป็นคนบ้า ผมชอบทำไห้ทุกคนในครอบครัวยิ้มหรือหัวเราะมีความสุขแต่พวกเค้าไม่เคยพูดไห้ผมแบบนี้ เค้าเรียนเก่งกว่าผม เค้ารวยกว่าครอบครัวผม เค้ามีดีกว่าผมทุกอย่างเค้าอยากได้อะไรเค้าก้ได้ เพราะว่าพ่อแม่เค้ามีที่ดินมีสวนมีนามีไร่มีวัวควายไก่เป็นของตัวเองเค้ามีทุกอย่างที่ผมไม่มี และอีกอย่างผมเป็นคนที่ไม่พูดดูถูกหรือพูดไห้ใคร พอผมชวนเค้าไปเล่นที่โน่นนี่ เค้าก้บอกว่า  ไม่ไปเหนื่อยไม่ได้มีเวลามาขับรถไปเล่นเหมือนพวกหรอกวันนี้กูทำงานตั้งแต่เช้าทั้งวัน ผมก้รู้สึกน้อยใจเหมือนเค้าพูดไห้ผมเเต่มันก้คงจะจิงแหละ ผมเป็นคนที่ขยันแต่อยู่บ้านแต่ละวันไม่มีอะไรไห้ทำนอกจากทำงานบ้านล้างถ้วยล้างจานแค่นั้นส่วนแม่ก้ดูแลครอบครัวทำอาหารโน่นนี่ไห้ ส่วนยายแต่ละวันก้เข้าป่าหาหน่อไม้มาขาย ส่วนพ่อทำงานก่อสร้างที่เมืองนอกรายได้ก้ไม่เท่าไรแต่ก้พออยู่ได้เงินฝากก้ไม่มีมีแต่หนี้ที่ต้องใช้ทุกวันนี้ผมรอดูอนาคตของผมว่าจะเอาอะไรไปสู้เพื่อนได้มั้ยเพราะว่าผมเรียนโง่เรียนไม่เก่งผมก้แค่อยากมีอนาคตที่ดีอยากไห้พ่อแม่มีหน้ามีตาเหมือนคนอื่นเค้า
แต่เพื่อนเรียนเก่งกว่าผม แต่เค้าไม่ค่อยสนใจในการเรียนเท่าไร ผมไม่รุ้ว่าอนาคตผมจะเป็นยังไงผมไม่ชอบการที่โดนดูถูกทุกๆวันเมื่อเจอเค้าหรือเล่นกับเค้าเค้าก้จะหาคำพูดทุกอย่างที่ทำไห้ผมรู้สึกว่า ผมมันไม่มีอะไรเหมือนเขาที่จะไปดูถูกเขา ผมได้แต่อยู่เงียบๆแล้วคิดในใจว่าอยู่ไปโต้ตอบอะไรเขาเลยเราอยู่นิ่งๆอะดีแล้ว ผมควรเอาคำดูถูกมาใช้ในชีวิตประจำวันหรืออนาคตที่จะสู้ต่อไปของผม ใช้!!
แต่กว่าที่จะถึงวันนั้นผมไม่รู้ว่าผมจะทนมันไปได้แค่ไหน เพราะถ้าวันนึงผมโต้ตอบเค้าคืน ผมก้กลัวที่จะเสียเพื่อนหรือเพื่อนเสียใจไม่เล่นด้วย นี่แหละคับ ผมอยู่ของผมเค้าก้จะหาแต่เรื่องมาพูดไห้ผมแม้แต่เรื่องพี่ผมที่พิการ แกร้องไห้ทุกๆวันที่แม่ไม่เอาใจใส่เค้าติดโทรสัพมือถือมาก แล้วผมก้จะโดนล้อเรื่องพี่ผมตลอดว่า พี่ผมร้องไห้ยังโน้นยังนี้ แม้ยายผมเค้าก้ยังพูดถึงทั้งๆที่ผมไม่เคยไปพูดหรือยุ้งเกี่ยวอะไรกับครอบครัวเค้าเลย เค้าเเค่เป็นเพื่อนสนิทที่เล่นกับผมมาตั้งแต่เล็ก เค้าก้ไม่ควรจะพูดอยู่แล้วอาจเป็นเพราะพ่อแม่เค้าไม่เคยสอนอันนี้ผมไม่รู้แต่ผมไม่ขอว่าเค้าดีกว่า เหมือนที่ผมบอกครับว่าผมไม่กล้าพูดอะไรไห้ใครในวันที่เค้าผิดพลาดผมกลับเงียบเพราะต่างคนก็เขิลกันไม่กล้าปลอบใจกัน
แต่ในวันที่ผมพลาดเค้ากลับหัวเราะ และชี้หน้าผมแล้วก้ล้อว่า จะร้องแล้วๆ555 ขำอยู่นั้นแหละไม่หยุดสักทีแล้วก้ชวนเพื่อนคนอื่นๆหัวเราะด้วย ผมไม่รู้ว่าวันไหนผมจะโต้ตอบเค้าบ้างทีผมไม่ชอบการโดนดูถูกการโดนเปรียบเทียบ ผมแค่อยากรู้ว่าควรทำยังไงดีหรือว่าอยู่เงียบๆแบบนี้อ่ะดีแล้ว แต่มันก้ทนไม่ได้น่ะคับที่จะโดนเยียบย่ำอยู่แบบนี้ แต่ผมก้ต้องทนอยู่เล่นไปเพราะเค้าเป็นคนที่ไปเรียนหรือไปไหนมาไหนกับผม ในวันที่ผมลำบากผมก้ต้องไห้เค้าช้วยอยู่ดี ผมควรต้องทำยังไงหรอคับ หรือว่าตัวผมมันโง่เป็นควายไห้เค้าพูดดูถูกเปรียบเทียบเยียบหยามผม ผมควรแก้ปันหานี้ยังไงดีคับปัญหาในวัยที่เรียนด้วยกัน ควรเงียบใว้มันดีมั้ยคับหรือผมควรต้องทำยังไง
ผมเหนื่อยคับเหนื่อยที่มีเพื่อนแบบนี้และท้อที่มีชีวิตที่ไม่มีอะไรไปเปรียบเทียบเค้าได้ แต่ก้ต้องสู้ครับเพราะพ่อแม่รอผมอยู่แค่ผมมีเพื่อยแย่ๆแบบนี้เองแค่นั้นและคับ