เรื่องของผมอาจจะยาวหน่อยนะคับ ผมอายุ 15 คับ

พ่อแม่ผมชอบเอาผมไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ญาติพี่น้องที่เค้าดีกว่าผม พ่อแม่ดูถูกผม เหยีดหยามผม ด่าผมแทบทุกวัน แค่ผมเดินผมยังผิดเลยคับ แต่ดีอย่างนึงที่ผมเป็นคนเงียบๆ เก็บอารมได้ดีครับ(แต่บางครั้งผมก้เก็บกดครับแต่ไม่อยากให้ใครรู้) เวลาพ่อแม่ว่าอะไรผมก็จะเงียบคับ แต่มีบางครั้งที่โต้ตอบกลับไป บางเรื่องผมก็ทนไม่ได้คับ
- ผมมีพี่ชายคนนึงแต่คนละพ่อคับ เป็นลูกติดแม่ มันติดเกม เที่ยว สูบบุหรี่ เวลาแม่อยู่กับผม แม่ก้บ่นนู้นนี่นั่นสารพัด108คับ อยากจะฆ่ามั้ง ไม่อยากจะสนใจมั้ง แต่พอมันกลับบ้านมา มันแค่ชวนแม่คุยนิดๆหน่อยๆ แม่ก็หายโกดเป็นปลิดทิ้งคับ ผมก็คุยกับมันดี ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้แม่บ่นอย่างนู้นอย่างนี้ เห้ออออ เรื่องราวมันทำให้ผมคิดคับ กับผมเวลาทำอะไรผิดนิดเดียว แม่จะด่าจะว่าจะบ่นเป็นเวลานานเลยคับ เช่นเรื่องเรียนคับ แม่หวังที่จะให้ผมได้ที่ 1 เกรด 3 เกรด 4 พอพยายามที่จะทำให้ได้เกรด 3 เมื่อผมทำได้ แม่ก็ดีใจคับ แต่แค่ต่อหน้าคนอื่น แต่ลับหลังผมใส่ผมไม่ยั้งคับ แม่ว่า ทำไมถึงทำได้แค่นี้ ดูเด็กที่ได้ที่1 สิ ผมอยากพูดเหลือเกินครับว่าถึงผมจะเงียบๆ ดูไร้ความรู้สึกแต่ผมก็มีหัวใจ มีความรู้สึก น้อยใจเป็น เหนื่อยเป็น แม่กับผมสำหรับผม ผมรู้สึกว่าเราไม่ค่อยถูกชะตากันครับ เวลาผมมีเรื่องอะไร ผมมักจะปรึกษาเพื่อน หรือรุ่นพี่ เพราะผมรู้อบอุ่นกว่าคับ รู้สึกไว้ใจ
- ส่วนพ่อผมก็จะชอบเอาผมไปเปรียบเทียบคนนู้นคนนี้ครับ จนบางทีผมไม่อยากยุ่งด้วย ขนาดกินข้าวยังไม่อยากกินด้วยเลยคับ แต่ละวันนับคำได้เลยคับว่าผมพูดกับพ่อกี่คำ ...

ผมรู้สึกว่าทำไมถึงไม่มีใครเข้าใจผมเลย ทุกคนจะมองว่าผมเข้าใจยาก ไม่สุงสิงกับใคร โลกส่วนตัวสูง ผมก็คิดนะเพราะนิสัยของผมรึป่าว ที่ทำให้ผมรู้โดดเดี่ยว ไม่มีใคร ผมกล้าพูดเต็มปากคับว่าผมไม่เคยรับรู้ถึงความจริงใจจากคนที่เข้ามาในชีวิตเลยคับ แม้กระทั่งพ่อแม่ ผมมักจะโดนดูถูกเหยีดหยามบ่อยๆคับ แต่ผมทำอะไรไม่ได้ ผมได้เก็บความรู้สึกไว้ ข่มอรมตัวเอง ผมไม่ชอบมีเรื่องกับใคร

เพื่อนๆ คนรอบข้าง บอกมห้ผมปรับตัวเข้าหาเพื่อน แต่พอผมปรับแล้ว จนผมไม่รู้จะปรับยังไงแล้ว ผมกลับมาถามตัวเอง ทำไมเค้าถึงไม่ปรับตัวเองให้เค้ากับเราบ้างหล่ะ? แต่ผมได้แต่ถามตัวเองในใจคับ เพราะผมรู้ว่าผมจะได้คำตอบยังไงกลับมา   

ผมขอคำแนะนำหน่อยคับ ผมท้อกับชีวิตเหลือเกินคับ เคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้งคับ ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม