สวัสดีคะเพื่อนพี่น้องชาวพันทิป ชื่อพิมนะคะ นี้เป็นกระทู้แรกของพิม ตามหัวข้อด้านบนเลย พิมอยากจะให้ทุกคนช่วยแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับนิสัยของพิมหน่อยว่าพิมเป็นคนยังไง ทำไมพิมถึงเข้ากับคนอื่นไม่ได้ เป็นที่ตัวพิมเองหรือเป็นเพราะคนอื่น(พิมจะเล่าคร่าวๆพอเข้าใจง่าย) ยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นนะคะ

เรื่องราวของพิมเกิดขึ้นตั้งแต่สมัยเด็กๆ พิมอยู่กับตายายตั้งแต่อายุ2เดือน พ่อแม่ไปทำงานที่กรุงเทพคะ ฐานะทางบ้านค่อนข้างยากจน อาชีพที่ตายายทำคือเก็บของเก่าขาย และขายของตามงานต่างๆ อย่างงานที่มีหมอลำ ประมาณนี้คะ พิมเติมโตมาท่ามกลางความรักของตายาย ตายายให้กินอิ่มนอนหลับทุกวัน แต่พิมไม่เคยได้เล่นของเล่นเหมือนคนอื่นๆเลย สไตล์การเลี้ยงดูของตายายก็จะเป็นประมาณให้ช่วยเหลือตัวเองได้ รู้จักหน้าที และมีความรับผิดชอบ ถ้าเปรียบเทียบรุ่นเดียวกัน พิมทำอะไรๆเป็นกว่าเพื่อนๆรุ่นเดียวกันสะอีก พิมชอบโดนยายข้างบ้านล้อว่าเด็กไม่มีพ่อแม่ และนินทราครอบครัวของพิมตั้งแต่เล็กจนโต พิมก็ไม่เคยตอบโต้ อยู่กับตายายพิมไม่รุ้สึกว่าขาดอะไรเลย และพิมก็ไม่เคยมีปัญหาอะไรที่มากระทบจิตใจพิม นอกจากโดนยายข้างบ้านที่เป็นน้องสาวแท้ๆของยายพิมล้อ เพื่อนที่โรงเรียนพิมก็ดี เวลาพิมทำอะไรสำเร็จเพื่อนก็ร่วมยินดี จนกระทั้งพิมขอย้ายโรงเรียนตอนป.5ไปอยู่กับพ่อแม่(บ้านปู่ย่า)ที่ต่างจังหวัด(พ่อแม่ย้ายจากกรุงเทพลงมาตั้งแต่พิมอยู่แล้ว.3เพราะแม่มีน้องสาวให้พิม) ตอนนั้นพิมอยากอยู่กับพ่อแม่มาก เพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมาพิมอยู่แต่กับตายาย เลยไม่ค่อยได้ความรักจากพ่อแม่ตัวเองมากนัก พอย้ายมาอยู่กับพ่อแม่ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป พิมได้ทำงานหนักกว่าตอนที่พิมอยู่กับยาย ทั้งเลี้ยงน้อง ทำไร่ทำสวน เลี้ยงวัวเลี้ยงควายกลางแดดร้อนๆ แค่นั้นยังไม่พอ พิมได้กินอะไรก็ไม่อิ่ม ได้เงินวันละ10บาท ย่าพากินอะไรก็ต้องกิน ย่ามีหลาน4คน ชาย2 หญิง2 บางครั้งพิมก็อดคิดไม่ได้ว่าย่าเคยรักพิมไหม เช่น เวลาที่หลานๆทะเลาะกัน พิมกับน้องจะโดนหนักสุด เวลาหลานผู้ชายกินข้าวเสร็จพิมก็จะเป็นฝ่ายเก็บและล้างจานเสมอ อาหารก็ได้ทำให้กิน พิมก็พยายามคิดนะว่ามันคืองานของผู้หญิง แต่หลานชายของย่าก็ไม่เคยทำอะไรช่วยย่าเลยนะ แถมบอกยากสะอีก ส่วนเพื่อนใหม่ที่พิมๆได้รู้จัก ตอนแรกๆที่พิม พิมประกวดอะไรในโรงเรียนก็ชนะหมด ทำให้พิมสนิกับอาจารย์หลายคน พิมได้เป็นนางรำ ดัมเมเยอร์ของโรงเรียนและได้ไปประกวดหลายๆอย่างของโรงเรียน นี้แหละคะ เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เพื่อนๆเกลียดพิม เพื่อนๆจึงจับกลุ่มแกล้งพิมสารพัดอย่าง เปิดกระโปรงพิมบ้าง ล้อชื่อพ่อแม่ ถ้าพิมไปบอกครูเพื่อนก็ดักตีเวลาพิมปั่นจักรยานกลับบ้าน เวลาพิมไปเล่าให้ผู้ใหญ่ฟัง ผู้ใหญ่ก็ไม่ค่อยสนใจเพราะคิดแค่ว่ามันเป็นเรื่องของเด็ก ต่างจากที่อยู่กับยายและเพื่อนๆที่อยู่โรงเรียนเดิม พิมไม่ชอบการโดนแกล้ง โดยเฉพาะโดนเพื่อนลุมเปิดกระโปรงเลย แต่พิมก็ทำอะไรไม่ได้ เพื่อนที่จะมาเล่นกับพิมก็จะโดนแกล้งเหมือนกันกับพิม พิมจึงกลายเป็นคนไม่มีเพื่อนเลย บางครั้งเรียนๆอยู่เพื่อนหิวน้ำ พิมก็ต้องลงไปเอามาให้เพื่อนกิน ทั้งๆที่อาจารย์สอนอยู่ ครูคนไหนไม่รู้ครูก็จะดุพิม หักคะแนนพิมบ้าง บ่อยครั้งสมุดการบ้านพิมหาย ชุดนักเรียนเปื้อกบ้าง เพื่อนนั่งเก้าอี้ พิมนั่งพื้น พิมเจ็บใจทุกครั้งที่โดนเอาเปรียบ และพิมเกลียดการโดนเอาเปรียบที่สุด จนกระทั้งพิมเข้ามัธยมต้นพิมเริ่มต่อต้านเพื่อน พิมเริ่มไม่ทำตามเพื่อน ทำให้พิมกับเพื่อนทะเลาะกัน พิมก็ไม่แคร์เพราะพิมมีเพื่อนใหม่แล้ว วันนั้นพิมจึงเอาคืน(ก็ไม่เชิงเอาคืนนะ) พิมเห็นเพื่อนที่เป็นหัวหน้าแก๊งแกล้งพิมใส่ชุดเมื่อวาน พิมก็เลยเล่าให้เพื่อนที่นั่งข้างพิมฟัง ว่า 'เนี๊ย กูเห็นมันใส่ชุดเมื่อวาน แปปเดียวมาถึงโรงเรียนละ ไม่อาบน้ำมาแน้' พิมพูดแค่นี้ เพื่อนใหม่ร่วมห้องก็ไปฟ้องมัน ก็เลยเกิดเป็นเรื่องใหญ่เป็นศัตรูจนถึงทุกวันนี้ ถ้าให้เปรียบสิ่งที่มันทำกับสิ่งที่พิมทำ พิมยังไม่เท่าขี้เล็บมันเลย พอเลิกเรียนยายของมันก็มาหาย่าของพิม ว่าเพื่อนคนนั้นจะเอามีดไล่ฟัน ไปทำหลานเขาทำไม พอพิมมาถึง ย่าก็มาไล่ตีไล่หยิกว่าไปทำเขาทำไม โดยที่ไม่ฟังหลานคนนี้เลย ย่าไปฟ้องพ่อ พ่อก็มาด่าพิมอีก ตอนนั้นพิมน้อยใจมาก พิมโดนกระทำมาโดยตลอด ทำไมพ่อและย่าไม่ฟังพิมเลย มีแต่บอกให้พิมยอมเขาอยู่ฝ่ายเดียว ซึ่งถ้าพิมกลับไปยอมมันอีก พิมก็คงเป็นเบี้ยให้มันแกล้งไม่รู้จักจบจักสิ้น พิมอยากเป็นตัวของตัวเอง ไม่อยากให้ใครมากำหนดชีวิตของพิม พิมอยากเก่ง อยากยืนด้วยตัวเองได้ อยากมีเพื่อนดีๆ แต่ย่ากลับพ่อว่าพิมไม่รู้จักถ่อมตน วันนั้นพิมเสียใจและน้อยใจมาก พอแม่เลิกงานพิมแทบไม่อยากเจอเพราะกลัวว่าจะโดนซ้ำเติมอีก แม่จึงเดินมาด้านหลังแล้วถามว่า 'ให้แม่ไปคุยกับฝ่ายนั้นไหม แม่รู้ว่าพิมเป็นคนยังไง' พิมน้ำตาไหลด้วยความคับแคบใจ ยังดีที่วันนั้นแม่อยู่เคียงข้างพิม แต่พิมห้ามไม่ให้แม่ไป ถึงแม่ไปยังไงๆทางพิมก็แพ้ เพราะพ่อและย่าเข้าข้างฝั่งนั้น ฝั่งนั้นก็คงได้ใจก็เกลียดกันจนทุกวันนี้ ดีหน่อยที่ตอนม.4เพื่อนคนนั้นย้ายไปเรียนสายอาชีพในเมือง พิมก็ได้เริ่มต้นม.4 ใหม่ในนามนักเรียนGifted เหมือนชีวิตจะดีขึ้นแต่มันก็ไม่ดีขึ้น พิมถูกเลี้ยดูให้ทำงานมาตั้งแต่เด็กๆพอพิมอายุครบ15ปี ได้ทำบัตรประชาชนปุ๊บ พิมก็เริ่มออกหางานทำตอนเลิกเรียน พิมทำงานเด็กเสิร์ฟที่ร้านเนื้อย่างร้านหนึ่ง พิมก็ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย สำหรับเพื่อนใหม่และเพื่อนที่(เคย)สนิท1คน ก็จะเป็นสไตล์3วันดี4วันไม่พูดด้วย อย่างเช่นมื้อวานยังคุยกันดีๆคุยปกติ พอมาวันนี้เราทักเพื่อน เพื่อนก็เงียบ พิมไม่รู้ว่าพิมไปทำอะไรให้เพื่อนไม่พอใจ ได้แต่มาทบทวนตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อนกลุ่มนี้แตกต่างจากแก๊งที่แล้วคือพิมไม่โดนแกล้ง พิมกลับโดนดูถูก อย่างกระโปรงรีดไม่เรียบ(คือต้องเรียบมากกก ทุกคนคิดออกไหมคะ)พิมก็ไม่ได้ใส่แบบยับๆไปนะ ก็รีดเรียบอยู่แต่ไม่เท่าเพื่อนแค่นั้นเอง พอเสื้อหม่องๆก็ว่าพ่อแม่ไม่มีปัญญาซื้อให้ใหม่หรอ โทรศัพท์มือถือก็ใช้ปุ่มกดไม่ทันสมัย พอเงินเดือนพิมออกพิมซื้อใหม่และแบ่งเงินให้แม่ เพื่อนก็ไม่พูดด้วย(อันนี้งงมาก) พิมซื้อโทรศัพท์มาด้วยน้ำพักน้ำแรงของพิม พอเพื่อนเห็นพิมได้ใหม่เพื่อนก็ขอเงินพ่อแม่ซื้อใหม่ที่โก้กว่าดีกว่า เพื่อเอามาอวดและต่อว่าไม่ทันสมัยเหมือนเดิม แต่พิมไม่เคยน้อยใจเลย เพราะพิมพอใจที่ตัวเองซื้อได้เองากกว่า