ผมอยู่ม.5ครับ ส่วนตัวเป็นคนคิดมากกับทุกเรื่องไปหมด  ตอนแรกผมอยู่โรงเรียนเก่าตอนม.ต้น ปัญหาของผมมีแค่ปัญหาครอบครัว ผมเป็นพี่ มีน้องสาว1คน แม่จะว่าผมทุกเรื่อง ทำอะไรก็ผิด โดนว่าตลอด ต่างกับน้อง ทำให้ผมน้อยใจมากตั้งแต่เด็กๆ แล้ว และมีอีกปัญหาเกี่ยวกับเพื่อนนิดหน่อย ไม่มีอะไรมาก
แต่พอผมย้ายมาม.ปลายที่โรงเรียนใหม่ ปัญหาเพิ่มขึ้นเยอะมาก ปัญหาครอบครัว เพื่อน(เข้ากันไม่ค่อยได้ ไม่มีเพื่อนสนิท) ครู และการเรียน
ผมเรียนตั้งแต่8โมงเช้า เลิก5โมงเย็น และบางทียังมีเรียนพิเศษต่อถึง2ทุ่มอีก ซึ่งผมก็บ้านไกลมากๆ ทำการบ้านไม่ทันก็ทำให้เครียดไปอีก พอถึงบ้านก็พบกับตัวเองว่า ทำการบ้านไม่ได้เลย
ยิ่งทำให้ผมเครียดหนัก ผมตั้งใจเรียนแต่ก็ไม่เข้าใจเลย เนื้อหายากมาก บวกกับภาษาด้วย (อังกฤษล้วน) ผมเรียนวิทย์คณิต ซึ่งผลสรุปเกรดออกมาเหลือแค่2ครับ จากที่เคยได้เกือบ4มาตลอด ผมก็ทนมาตลอด เพราะคิดว่าเดี๋ยวก็จบ
ตอนนี้ผมผ่านมันมาได้แล้วครับ แต่พอปิดเทอม ผลกลับนอนไม่หลับ คิดมาก เครียดไปหมด ชาตามมือตามเท้า ไม่สดใส นอนไม่พอ ผมเริ่มเห็นความผิดปกติของตัวเอง จึงตัดสินใจไปหาหมอ
ผลสรุปคือ เครียดสะสมครับ ผมต้องทานยานอนหลับ ซึ่งก็ยังไม่ค่อยหลับ ผมก็เลยไปออกกำลังกาย เหนื่อยมากแต่ก็ไม่หลับเลย และปัจจุบันยังไปไหนไม่ได้จากโควิด19อีก

ผมเลยเก็บตัวกับบ้าน พอไม่มีอะไรทำ ผมก็คิดมากอีก เครียดอีก ตอนนี้ยังไม่มีเรื่องเพื่อนหรือเรื่องเรียน ก็มีเรื่องที่บ้านให้คิดตลอด อารมณ์เสียตลอดเวลา พอโดนว่ามาก็เก็บมาร้องไห้ และบวกกับสุขภาพของผมที่ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว ทั้งนอนไม่หลับ ชาตามตัว ปวดหัวบ้าง เพื่อนก็ไม่ค่อยมี เลยปรึกษาใครไม่ได้เลย เลยได้แต่อยู่กับตัวเอง อยู่คนเดียว ไม่มีใครเข้าใจเรา ไม่มีความสุขเลยกับชีวิต โทรมขึ้นทุกวัน สิวก็ขึ้นทุกวัน แค่สิวขึ้นผมก็คิดมากละ ไม่ชอบให้คนทักอะครับพอทักว่าเออสิวขึ้น น่าเกลียดจัง ผมอายอะครับ

และอีกอย่างคือผมอยากสูงครับ ผมคิดว่าที่ผมไม่สูงเพราะผมเครียดตลอดเวลานี่แหละครับ หลังๆผมไม่สูงขึ้นเลย ผมก็เก็บมาคิดมากตลอด
ผมพยายามนอนไว แต่ก็นอนไม่หลับเลย