คือช่วงนี้มันมีปัญหาโควิทใช่ไหมคะ คือส่วนตัวเราแล้วเราชอบโดนที่บ้านด่าเป็นประจำคือมันเหมือนจะชินแต่ไม่ชินเลยค่ะยิ่ง
ช่วงหลังๆนี้เราเหนื่อยเราโคตรท้อ เราแบบไม่ไหวเราเหนื่อยที่จะร้องไห้อีกอย่างเรากำลังจะขึ้นม.6เราอยากไปเรียนพิเศษค่ะ
แต่ก็โดนห้ามเรื่องโรคอันนี้เราเข้าใจดีมันเลยทำให้เราตอนนี้อะอยู่บ้านเฉยๆไม่ได้ทำอะไรเราอ่านเราเรียนในทรศเอา เราก็เหมือน
กลาเป็นคนติดโทรศัพท์ค่ะ แล้วเราเป็นติ่งเกาหลีค่ะพอมีเรื่องโรคเข้ามา เราโดนที่บ้านด่าประจำว่า ได้ตามข้าวบ้างไหมหรือสนใจ
แต่เกาหลี เอางี้นะคะคือเราเถียงด้วยค่ะว่า รู้เยอะกว่าละกัน โอเคอันนี้เราผิดแต่เราเหนื่อยเราไม่เคยเถียงเราพูดอะไรไม่ได้เรากลายเป็นเถียง
ทั้งที่ใจเราโคตรอยากอธิบายอยากให้ฟังกันบ้าง แล้วเราเหมือนสนามอารมณ์ของบ้านมสกไคือเรากินข้าว เรานอน เราโดนด่าตลอด
เรายังไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะเราแบบอยู่เฉยๆเราก็ผิดแล้ว แม่กระทั่งเวลาเขาด่าเราไม่สามารถเดินหนีได้ทำเราต้องยืนเป็นหุ่นยนต์ให้คด่าด้วยคะ
มันไม่มีใครชอบให้โดนด่าใช่ไหมคะเราเลยท้อมากๆเรากังวลเรื่องโรค เรากังวลเรื่องเรียนเรายังต้องมากังวลเรื่องที่บ้านที่เราจะโดนด่าตอนไหน
เราโดนแอบด่าแบบเราไม่อยู่เราก็โดนที่บ้านนินทาตลอดเลยค่ะไม่รู้ว่าเรียกนินทาได้ไหม แต่มันคล้ายๆแบบเพื่อนนินทาคือเราโดนแบบนีมาตั้งแต่
เด็กเรารับรู้เวลาเขาด่าเรามาตลอดแบบเวลาเราไม่อยู่ทั้งที่เราแอบฟังเขาด่าเรามาตลอด มันมรหลายครั้งที่เราทนไม่ไหวอยากตายแต่เราก็ยังไหวอยู่เสมอ
เรากลัวตายนะคะแต่มันก็ต่องมีบ้าง ที่นึกว่าอยากตายเราอยากตายตลอดแต่พอหายเราก็แบบทำไมถึงคิดแบบนั้นเรารู้สึกว่า บ้านไม่ใช่เซฟโซนของเรา
เราเคยแพนิคกลัวทุกคนในบ้านช่วงนั้นเราท้อมากๆ เรากลัวทำอะไรจะโดนด่าจนตอนนี้เริ่มกลัวอีกแล้วค่ะเราไม่ไหวเราโดนด่ามาตลอดเราเหนื่อยมากๆ
จตบางทีเราอยสกตะโกนกลับไปเหมือนว่าก็เหนื่อยเป็นเราทำไม่ได้ เราเคยพูดว่าอยากตายกับแม่ด้วยครั้งหนึ่งค่ะเราคิดว่าแม่ตะเข้าใจแต่ไม่เลย ช่วงนั้น
เป็นช่วงที่เราบอกว่าเราแพนิคกลัวคตที่บ้านเราโดนทุกคนด่าเราเหนื่อย เราเหมือนอยู่ตัวคนเดียวตลอดเวลา