สวัสดีค่ะเพื่อนๆสมาชิกทุกท่าน ก่อนอื่นต้องขอออกตัวก่อนนะคะว่านี่เป็นกระทู้แรกของเรา ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะคะ
เริ่มเรื่องกันเลยนะคะ ตอนนี้เราอายุ33ค่ะ เพิ่งเลิกกับแฟนที่คบกันมา16ปี เราคบกันมาตั้งแต่อายุ17ค่ะ เราแต่งงานใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยค่ะ แฟนเราเป็นคนเกเรค่ะ ไม่มีความเป็นผู้นำ ไม่มีวุฒิภาวะทางความคิด แต่ด้วยตอนนั้นที่เริ่มคบกันเรายังเด็กค่ะ พูดง่ายๆคือใจเร็วไปหน่อย ตลอดเวลาที่คบกันเรามีปัญหาทะเลาะกันตลอด เราต้องใช้ความอดทนมากๆในการประคับประคองชีวิตคู่ แต่เขาไม่เคยพยายามที่จะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น พอมันมีปัญหาซ้ำๆเดิมๆ มันก็เลยเหมือนเป็นความสะสม เราไม่เคยบอกให้ครอบครัวเรารับรู้นะคะว่าตลอดเวลา16ปีเราต้องเจออะไรมาบ้าง เรื่องบางเรื่องมันก็หนักเกินกว่าที่จะไปพูดให้ใครฟัง คนภายนอกเลยมองว่าเรารักกันดี(หน้าชื่นอกตรมน่ะค่ะ) เราเคยบอกกับเขานะคะว่าถ้าเขายังคงเป็นแบบนี้สักวันเราก็ต้องไป เราเครียด เราเหนื่อย จนใจมันชินชาค่ะ จากที่เคยโวยวาย เป็นบ้าเป็นบอ มันก็เริ่มนิ่งขึ้น จนล่าสุดเราทะเลาะกันแรงค่ะ มันเป็นจุดแตกหักเลย เราตัดสินใจเลยว่าครั้งนี้มันต้องจบ เลยตัดสินใจบอกครอบครัวค่ะว่าเราจะเลิกกันนะ ไม่ใช่เพราะอารมณ์ชั่ววูบ หรือโกรธ แต่ทุกอย่างผ่านการทบทวน ไตร่ตรอง มานานและดีที่สุดแล้ว ขอให้ทุกคนเคารพการตัดสินใจของเรา มาถึงจุดนี้ใครห้ามยังไงก็ไม่ฟังแล้วค่ะเหมือนเราเลือกแล้ว ที่ผ่านมามันเป็นเพราะความผูกพัน เป็นห่วง สงสาร ที่รั้งเราไว้16ปี ไม่ง่ายเลยค่ะกว่าจะเด็ดขาดได้ขนาดนี้ ตอนนี้เราย้ายออกมาเช่าห้องอยู่ค่ะ เราไม่มีรถนะคะ เราขับรถไม่เป็น เพราะปกติแฟนจะรับส่งและพาไปไหนมาไหนตลอด เลยไม่ได้กระตือรือร้นที่จะหัดขับหรือมีรถเป็นของตัวเองค่ะ ตอนนี้ก็อาศัยวินมอไซด์ในการเดินทางไป-กลับที่ทำงานค่ะ มันเจ็บปวด ทรมานมากเลยนะคะกลับการตัดสินใจครั้งนี้ ใจหายที่ต้องอยู่คนเดียว มันไม่ชิน เรากำลังรอให้เวลาเยียวยาจิตใจ เราอยากขอแนวคิดดีๆจากเพื่อนๆ เราควรจะจัดการกับรู้สึกเรายังไง ทุกวันนี้เรากลับห้องไปก็มักจะนอนนิ่งๆโง่ๆอยู่บนเตียง เราเป็นคนเพื่อนน้อย ค่อนข้างจะโลกส่วนตัวสูง เลยไม่ค่อยมีเพื่อนให้ออกไปเที่ยวไปกินข้าว เราเลยเคว้ง เหมือนคนไม่มีสติ หลงลืม เบลอๆ มึนๆ การเริ่มต้นครั้งนี้มันถือเป็นจุดเปลี่ยนครั้งสำคัญของเราเลยค่ะ แต่ในเมื่อเราเลือกแล้วเราก็ต้องยอมรับกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นให้ได้ แล้วอีกอย่างที่อยากจะถามเพื่อนๆ ว่าเราผิดมากไหมคะที่เราเลือกที่จะรักตัวเองบ้าง ให้ใจตัวเองได้พักบ้าง ข้อดีเขาก็มีนะคะ คือเขารักเรามาก ไม่เจ้าชู้ ตามใจ ยอมเราทุกอย่าง แต่ข้อเสียของเขามันเป็นเหมือนบาดแผลในใจ แผลที่ไม่เคยหายเพราะเขาสะกิดมันตลอด เราอยากรู้ว่าเราแย่ไหมค่ะที่เลือกที่จะเป็นฝ่ายเดินจากมา ที่เราต้องออกมาอยู่แบบนี้เราก็ไม่ได้สบายนะคะ ผู้หญิงตัวคนเดียว เราต้องปรับตัวอย่างมากเลย คนบอกลาไม่ใช่ไม่เสียใจนะคะ......
สุดท้ายนี้เพื่อนคนไหนที่อ่านจนจบ เราขอบคุณมากนะคะ เราแค่อยากระบายมันออกมาบ้าง ณ ตอนนี้จิตใจเรามันแย่จริงๆ ไม่รู้ต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่