มีใครเป็นมั้ยคะบางทีเราก็รู้สึกเบื่อ รู้สึกไม่อยากคุยกับใครอยากอยู่คนเดียวไม่อยากพบปะผู้คนไม่อยากออกไปเจอใคร บางทีก็รู้สึกอยากลองตายดูว่ามันจะเป็นไงมันจะรู้สึกดีมั้ย หรือมันอาจจะดีเลยก็ได้ เราเเค่รู้สึกว่าชีวิตนี้อยู่ไปเพื่ออะไร เราเกิดมาเพื่ออะไรกันเเน่ 
เรารู้สึกเคว้งรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว มันไม่มีใครเป็นที่พึ่งให้เราได้เลย ครั้งนึงเราเคยทะเลาะกับเเม่พ่อจนเราทรไม่ไหวปรี๊ดทุกอย่างพูดทุกอย่างที่รู้สึกร้องไห้เหมือนใจนะขาด เราอัดอั้นมากๆ เเต่หลังจากวันนั้นที่เราได้พูดทุกอย่างที่รู้สึกออกไปหัวเราก็โล่งขึ้นมาก เราก็กลับมาสดใสเหมือนเดิม เเต่พอกลับมาอยู่ในห้องตัวคนเดียวเรากลับมาเคว้งอีกเช่นเคยทั้งๆที่ตอนอยู่กับเพื่อนเรายังดีดๆอยู่เลย เราเป็นเเบบนี้ไปสักพักใหญ่ๆจนเรารู้สึกเเบบ อยากตายขึ้นมาจริงๆ พยายามหาทุกทางที่จะทำให้ตายเเบบไม่ทรมาน เเต่มันก็ไม่มีเลย เราเคยทะเลาะกับเเม่จนร้องไห้เหมือนจะตาย เราหาวิธีที่จะทำให้ตัวเจ็บเเบบทางอ้อมเราเลยใช้วิธีเจาะหู โดยที่เราเจาะเอง เเต่ในตอนนั้นความรู้สึกของเราคือไม่ได้เจ็บเลยมันชาๆในใจ จนทุกวันนี้ไม่ว่าเราจะหกล้มโดนมีดบาด เราก็ไม่ได้เจ็บมากเท่าไหร่ เเต่ก่อนเรานี่คงร้องเเล้วค่ะ เเต่พอโตขึ้นเรากลับนิ่งๆกับสิ่งนี้เราคิดเเค่ว่ามันเป็นเเค่เเผลเล็กๆ มันไม่เจ็บด้วยซ้ำ เรากลับกลายเฉยชากับมันเลยค่ะ