ค่ะตกงานมา 8 เดือนแล้ว คือไม่ได้ออกไปหางานทำข้างนอก ไม่มีเงินเดือนประจำ มีแต่เงินเก็บที่ตอนนี้ก็เอาออกมาใช้ส่วนตัว กับเงินในกงสีที่ไม่กล้าใช้มาก(เพราะเหตุผลบางอย่าง)
เหตุผล 2 อย่างที่ไม่ได้ออกไปหางานทำ คือ
1. แม่เป็นเกาท์ เดินไม่ถนัด เป็นความดันสูง ซึ่งเสี่ยงต่อเส้นเลือดในสมองแตกได้ทุกเวลา
2. อายุ 40 แล้ว ซึ่งเป็นอุปสรรคในการเริ่มต้นหางานใหม่
ไม่ได้อยากให้ตัวเองไร้ค่า จึงขายของออนไลน์ รายได้พออยู่ได้ แต่ยังไม่สามารถออมเงินส่วนนี้เพื่อเป็นเงินเก็บได้
โดยการใช้ชีวิตส่วนตัวจริงๆ ไม่เดือดร้อน ไม่ทุกข์ แต่ก็ไม่ได้สุขสบายเหมือนตอนมีงานมีเงินเดือนประจำ
แต่พี่น้องมองเราว่าเป็นภาระ จากการมีส่วนร่วมกินเงินกงสีของครอบครัวผ่านการให้จากพี่สาวคนโต สัมทับจากพี่สาวคนที่ 3 ที่เข้ามาควบคุมการเงิน กำหนดเงินให้ใช้จ่าย เพราะคิดว่าเราจะเอาเงินไปทำอย่างอื่น (ส่วนพี่สาวคนที่ 2 ถูกตัดขาดจากพี่สาวคนโต และ พี่สาวคนที่ 2 เพราะไม่มีเงินส่งเสียให้พ่อกับแม่ใช้) นานวันจากที่เราเริ่มเป็นภาระ กลายเป็นการถูกเกลียด เหยียด ดูถูก ด่าทอ จนสุดท้ายแม่ที่ป่วยถูกพี่สาวคนโตและพี่สาวคนที่ 3 ถามว่าเมื่อไหร่จะหายป่วยสักทีจะได้ไม่ต้องเป็นภาระให้ใครมาดูแล
และวันที่ทำร้ายจิตใจซึ่งมันก็ที่สุดไม่ได้มากไปกว่านี้แล้ว พี่สาวคนที่ 3 ถามเราว่า ไม่คิดที่จะทำมาหากินอย่างอื่นบ้างเหรอ นอกจากขายของไปวันๆ แล้วก็มาขอกินเงินกงสีนิดๆ หน่อยๆ แบบนี้ ไม่คิดจะสงสารคนที่เค้าต้องการส่งเงินมาให้แค่พ่อกับแม่ใช้เท่านั้น บ้างเหรอ
เราถามกลับไปว่า ถ้าเราออกไปทำงาน แล้วถ้าพ่อหรือแม่เป็นอะไรไประหว่างเราทำงาน แล้วเราออกมาไม่ได้ ใครมาจะมาดูแทนเรา และที่เราต้องออกจากงาน ส่วนหนึ่งก็เพราะเราต้องลางานกระทันหันเกือบทุกอาทิตย์ เพราะต้องพาแม่ไปเข้าฉุกเฉินที่โรงพยาบาล ... ไม่มีคำตอบกลับมา เราถามต่อว่า เราขายของนะ เราได้เงินอาจจะไม่เยอะก็จริง ส่วนเงินกงสีเรากิน เราใช้ ก็เป็นส่วนกลาง กินพร้อมพ่อพร้อมแม่ แต่หากจะไม่ให้เรากินข้าวจากเงินกงสี หรือ ใช้ของใช้จากเงินกงสี เลยก็ได้ เราจะไม่ใช้และไม่แตะเลยสักบาทเดียวก็ได้
ค่ะ นี่คือหนึ่งครอบครัวบนโลกใบนี้ที่เรากำลังเผชิญอยู่ กับคำบอกของแม่ว่า อดทนอยู่ดูแลเค้าไปอีกนิดจนกว่าแม่จะตาย เพราะแม่รู้ว่าถ้าเราก้าวเท้าออกจากบ้านนี้ไปแล้ว เราคงจะไม่กลับมาอยู่แบบถาวรอีก และก็จะไม่มีลูกคนไหนกลับมาอยู่กับพ่อและแม่ได้ถาวรเช่นกัน
แต่ความอดทนของเรามันกำลังจะหมดลง เพราะคำพูดดูถูก เหยียดหยาม จากพี่น้องกันเอง
ชีวิตหลังตกงาน
เหตุผล 2 อย่างที่ไม่ได้ออกไปหางานทำ คือ
1. แม่เป็นเกาท์ เดินไม่ถนัด เป็นความดันสูง ซึ่งเสี่ยงต่อเส้นเลือดในสมองแตกได้ทุกเวลา
2. อายุ 40 แล้ว ซึ่งเป็นอุปสรรคในการเริ่มต้นหางานใหม่
ไม่ได้อยากให้ตัวเองไร้ค่า จึงขายของออนไลน์ รายได้พออยู่ได้ แต่ยังไม่สามารถออมเงินส่วนนี้เพื่อเป็นเงินเก็บได้
โดยการใช้ชีวิตส่วนตัวจริงๆ ไม่เดือดร้อน ไม่ทุกข์ แต่ก็ไม่ได้สุขสบายเหมือนตอนมีงานมีเงินเดือนประจำ
แต่พี่น้องมองเราว่าเป็นภาระ จากการมีส่วนร่วมกินเงินกงสีของครอบครัวผ่านการให้จากพี่สาวคนโต สัมทับจากพี่สาวคนที่ 3 ที่เข้ามาควบคุมการเงิน กำหนดเงินให้ใช้จ่าย เพราะคิดว่าเราจะเอาเงินไปทำอย่างอื่น (ส่วนพี่สาวคนที่ 2 ถูกตัดขาดจากพี่สาวคนโต และ พี่สาวคนที่ 2 เพราะไม่มีเงินส่งเสียให้พ่อกับแม่ใช้) นานวันจากที่เราเริ่มเป็นภาระ กลายเป็นการถูกเกลียด เหยียด ดูถูก ด่าทอ จนสุดท้ายแม่ที่ป่วยถูกพี่สาวคนโตและพี่สาวคนที่ 3 ถามว่าเมื่อไหร่จะหายป่วยสักทีจะได้ไม่ต้องเป็นภาระให้ใครมาดูแล
และวันที่ทำร้ายจิตใจซึ่งมันก็ที่สุดไม่ได้มากไปกว่านี้แล้ว พี่สาวคนที่ 3 ถามเราว่า ไม่คิดที่จะทำมาหากินอย่างอื่นบ้างเหรอ นอกจากขายของไปวันๆ แล้วก็มาขอกินเงินกงสีนิดๆ หน่อยๆ แบบนี้ ไม่คิดจะสงสารคนที่เค้าต้องการส่งเงินมาให้แค่พ่อกับแม่ใช้เท่านั้น บ้างเหรอ
เราถามกลับไปว่า ถ้าเราออกไปทำงาน แล้วถ้าพ่อหรือแม่เป็นอะไรไประหว่างเราทำงาน แล้วเราออกมาไม่ได้ ใครมาจะมาดูแทนเรา และที่เราต้องออกจากงาน ส่วนหนึ่งก็เพราะเราต้องลางานกระทันหันเกือบทุกอาทิตย์ เพราะต้องพาแม่ไปเข้าฉุกเฉินที่โรงพยาบาล ... ไม่มีคำตอบกลับมา เราถามต่อว่า เราขายของนะ เราได้เงินอาจจะไม่เยอะก็จริง ส่วนเงินกงสีเรากิน เราใช้ ก็เป็นส่วนกลาง กินพร้อมพ่อพร้อมแม่ แต่หากจะไม่ให้เรากินข้าวจากเงินกงสี หรือ ใช้ของใช้จากเงินกงสี เลยก็ได้ เราจะไม่ใช้และไม่แตะเลยสักบาทเดียวก็ได้
ค่ะ นี่คือหนึ่งครอบครัวบนโลกใบนี้ที่เรากำลังเผชิญอยู่ กับคำบอกของแม่ว่า อดทนอยู่ดูแลเค้าไปอีกนิดจนกว่าแม่จะตาย เพราะแม่รู้ว่าถ้าเราก้าวเท้าออกจากบ้านนี้ไปแล้ว เราคงจะไม่กลับมาอยู่แบบถาวรอีก และก็จะไม่มีลูกคนไหนกลับมาอยู่กับพ่อและแม่ได้ถาวรเช่นกัน
แต่ความอดทนของเรามันกำลังจะหมดลง เพราะคำพูดดูถูก เหยียดหยาม จากพี่น้องกันเอง