เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับผมเลยครับ ซึ่งปกติผมจะเสียสละที่นั่งให้ผู้โดยสารกลุ่ม priority ทุกครั้ง แต่คราวนี้พลาดจริงๆ แล้วรู้สึกเสียหน้ายังไงไม่รู้ครับ

คือเมื่อวันก่อนผมนั่งรถเมล์ปรับอากาศ สายรังสิต-ลำลูกกา จากลำลูกกาคลอง 5 ไปลงรังสิต ซึ่งตอนขึ้นก็ยังมีที่นั่งว่าง ผมได้นั่งตรง ที่นั่งหันข้าง ตรงล้อหน้าฝั่งซ้ายของตัวรถ

ที่นั่งตรงนี้มันจะเป็นแถวด้านข้าง คล้ายๆ รถสองแถว มีฝั่งละ 3 ที่ ถ้าบอกว่าเป็นรถเมล์ sunlong อาจจะพอนึกออก โดยผมนั่งอยู่ตำแหน่งขวามือสุด ของฝั่งซ้าย ติดราวจับ ส่วนตรงกลาง ด้านซ้ายมือผมมีน้องผู้หญิงใส่ชุดนักศึกษานั่งอยู่

พอรถออกไปถึงคลอง 2 ที่นั่งก็เริ่มเต็มและเริ่มมีคนยืน พอถึงปากทางลำลูกกาคนก็ลงจนเหลือคนยืนไม่กี่คน และมีคนขึ้นมาใหม่ หนึ่งในคนที่ขึ้นมาใหม่จากตรงปากทางฯ เป็นผู้ชายวัยรุ่น อายุน่าจะเท่าๆ ผม มายืนเกาะตรงราวจับตรงที่ๆ ผมนั่งอยู่ ตอนแรกผมก็ไม่เอะใจอะไร เพราะไม่ได้สังเกตอะไรมาก ส่วนใหญ่มองแต่ทางข้างหน้า พอรถเคลื่อนออกไปสักพัก น้องผู้หญิงที่นั่งข้างผม หันหน้ามาทางผม (ทางข้างหลังรถ) แล้วก็มีท่าทีตกใจ รีบลุกขึ้นแล้วบอกให้ผู้ชายคนดังกล่าวมานั่ง ตอนนั้นผมยังงงอยู่เลย ผู้หญิงสาว ลุกให้ผู้ชายแมนๆ นั่งทำไม พอผู้ชายคนนั้นมานั่ง แล้วด้านขวาของตัวเขาหันมาทางผมพอดี เลยเพิ่งสังเกตเห็นว่าเขาไม่มีแขนข้างขวา คือเป็นแขนเสื้อปล่อยไว้ไม่มีแขนออกมา

ทีนี้พอเงยหน้าขึ้นมองไปทางอื่น เห็นสีหน้าผู้โดยสารคนอื่นมองมาเหมือนไม่เป็นมิตร ที่สำคัญคือหลายคนเป็นเพื่อนร่วมทางที่เห็นกันมาบ่อยๆ ด้วย

เข้าใจดีว่ามันคือน้ำใจไม่ใช่หน้าที่ (ซึ่งการไม่มีน้ำใจมันผิดวิสัยของผม) แต่พอผมไม่เสียสละแล้วมีผู้หญิงเสียสละแทน เลยรู้สึกเสียหน้าไปเลย

ในสายตาของคุณถ้าเจอแบบนี้ คนนั่งไม่ลุกให้คนพิการนั่ง (แม้ไม่ใช่ที่นั่งคนพิการ) ดูน่าเกลียดไหมครับ