เป็นเราก็ไล่ออกค่ะ
เห็นพฤติกรรม ก็ไม่ได้แปลกใจค่ะ

1. ที่บอกว่าคุณไปนั่งหลบมุมดูหนังฟังเพลงอยู่คนเดียว นี่คือใส่หูฟังใช่มั้ยคะ การใส่หูฟังทำให้คนอื่นรู้สึกว่าคุณไม่อยากมีปฏิสัมพันธ์กับใคร คนอื่นเห็นก็ไม่กล้าทักหรือชวนคุย
สิ่งที่คุณควรทำคือ ถ้าไม่กล้าชวนเค้าคุยหรือไม่กล้วร่วมวงสนทนากับเค้า ก็นั่งอ่านหนังสือหรือทำอะไรแบบเงียบๆ แต่ไม่ต้องใส่หูฟัง เผื่อว่าใครอยากคุยหรือเรียกใช้คุณจะได้เรียกได้ตลอด

2. เรื่องการกินข้าวเที่ยง นี่ก็ชัดเจนเลยว่าคุณไม่พยายามมีมนุษยสัมพันธ์กับคนอื่นเลย ถ้าเราไปทำงานวันแรกเราไม่กล้ากลับไปกินข้าวที่บ้านหรอกค่ะ
จะรอดูท่าทีก่อนว่าคนที่นี่เค้ากินข้าวกันยังไง ไปกินกันที่ไหน ส่วนใหญ่ที่เจอคือวันแรกจะมีคนพาไปกินข้าวพร้อมกับแนะนำว่าแถวนี้มีร้านอาหารที่ไหนที่น่าสนใจบ้าง
แต่ถ้าไม่มีใครชวนไป เราก็จะถามเค้าว่ามีร้านอาหารที่ไหนบ้างให้เค้าแนะนำมา แล้วเราก็ค่อยออกไปกินคนเดียว
จริงๆถ้าต้องออกไปกินคนเดียวคุณจะกลับบ้านก็ได้ไม่มีใครรู้หรอก แต่อย่างน้อยควรแสดงให้เห็นถึงความพยายามที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นบ้าง
ไม่ใช่พอถึงเวลาพักเที่ยงก็ตั้งใจกลับบ้านเลยโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
แต่ถ้าคุณเลือกที่จะกินแถวที่ทำงาน ถึงแม้จะต้องไปคนเดียว แต่คุณอาจจะไปเจอพนักงานคนอื่นที่ร้านก็ได้ เป็นโอกาสอันดีที่จะได้พูดคุยทำความรู้จักกัน

3. เรื่องการแต่งตัวที่ถูกตำหนินั้น เป็นเพราะคุณคิดเอาเองโดยไม่ถามใคร
สิ่งที่ควรทำคือ ถามค่ะ สงสัยอะไรถามไปให้หมด โดยเฉพาะอะไรที่เราคิดว่ามันแปลกๆ หรือไม่แน่ใจว่าสามารถทำได้มั้ย
การถามนี่เป็นการสร้างมนุษยสัมพันธ์ในที่ทำงานได้อย่างดีเลย

4. เรื่องสูบบุหรี่ ไม่มีความเห็นค่ะ ไม่รู้ว่าคุณออกไปสูบเวลาไหนยังไง และผู้หญิงคนอื่นมีใครสูบอีกมั้ย แต่เราคิดว่าคงไม่ดีแน่ๆถ้าเซลส์มาคุยกับลูกค้าและมีกลิ่นบุหรี่ติดมาด้วย

เท่าที่เล่ามา คือคุณบกพร่องในเรื่องมนุษยสัมพันธ์จริงๆ ก็อย่างที่ทุกคนพูดว่า คุณไม่น่าทำงานนี้ได้ เพราะไม่มีมนุษยสัมพันธ์เลย
ถ้ารู้ว่าตัวเองบกพร่องด้านนี้ ก็ควรหางานอื่นที่ไม่ใช่เซลส์ค่ะ
แต่ถึงจะไปทำงานที่อื่นแต่ถ้าคุณยังคงทำตัวอยู่ในโลกของตัวเองแบบนี้ คุณก็จะประสบกับความยากลำบากแบบนี้อยู่ดีนั่นแหละค่ะ
เพราะเพื่อนร่วมงานคือปัจจัยที่สำคัญที่สุดที่จะทำให้เรามีความสุขในที่ทำงานหรือไม่
ต่อให้งานดีแค่ไหนแต่ถ้าเข้ากับเพื่อนร่วมงานไม่ได้เลย ก็ไม่แน่ใจว่าคุณจะทนได้แค่ไหนเหมือนกัน

จริงๆแล้วเราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงเหมือนกับคุณนั่นแหละค่ะ เราเป็นคนไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยชอบเข้าสังคม เป็นแบบที่เค้าเรียกว่า introvert นั่นแหละค่ะ
เราจะโดนวิพากษ์วิจารณ์มาตลอดว่าเงียบเกินไป ไม่ค่อยคุยกับใคร เข้าถึงยาก
แต่สิ่งที่เราต่างจากคุณคือ เราเป็นผู้ฟังที่ดี เราไม่ชอบคุยกับใครก็จริง แต่เราไม่เคยเสียบหูฟังแล้วอยู่แต่ในโลกส่วนตัวเลย
กลับกันคือ เราจะเข้าไปนั่งร่วมวงกับเค้า แล้วฟังสิ่งที่เค้าคุยกัน เพื่อเป็นการเรียนรู้สิ่งต่างๆไปด้วย ถึงแม้เราจะไม่ค่อยพูดแต่เราก็รับรู้เรื่องในบริษัทมาเยอะจากการฟังนี่แหละค่ะ
เราชอบไปไหนมาไหนคนเดียว แต่ถ้ามีคนชวนไปกินข้าวเราก็ไม่ขัด หรือบางทีเอาข้าวมากินในที่ทำงานมีคนชวนนั่งด้วยเราก็นั่ง
พอเริ่มรู้จักคนมากขึ้น เราก็จะเริ่มเห็นว่าคนไหนที่พอจะพึ่งพาได้ เราก็จะเข้าหาเค้า และซักถามข้อสงสัยกับเค้า
คนที่ชอบแนะนำเด็กใหม่น่ะมีอยู่แล้วค่ะ ขอให้เลือกให้ถูกคนและใช้คำถามให้ถูกก็พอ

ส่วนเรื่องเงินนี่พูดยากค่ะ ถ้าว่ากันตามกฎหมายมันเป็นสิทธิ์ที่คุณควรได้ ถึงแม้ทำงานแค่วันเดียวก็ต้องได้
แต่ในมุมมองของที่ทำงาน เค้ามองว่าคุณมาไม่ได้ทำประโยชน์อะไรให้ที่ทำงานเลย
แม้แต่ข้อบกพร่องของตัวเองก็ไม่ยอมแก้ไขทั้งที่แนะนำไปแล้ว
แต่พอจะออกยังจะเอาเงินอีก เค้าเลยมองว่าคุณไม่สมควรได้เงินตรงนี้จากเค้า
ถ้าคุณอยากได้เงินจริงๆต้องใช้กฎหมายเข้าช่วยค่ะ แค่พูดคุยอย่างเดียวไม่ได้ผลแน่นอน
อยู่ที่ว่าคุณพร้อมจะสู้มั้ย กับเงินค่าจ้างแค่ไม่กี่วันนี้
ถ้าพร้อมก็เดินหน้าลุยเลยค่ะ

บุคลิกคุณไม่ควรทำเซลล์  ไม่ผ่านอย่างแรง

ควรสมัครงานพวกพนักงานฝ่ายผลิต  คือ  ตอกบัตรปุ๊บไปยืนหรือนั่งประจำต่ำแหน่งเลย  แล้วก็  ทำ  ทำ  ทำ  งานที่อยู่ตรงหน้าไปเรื่อยๆ  
ไม่ต้องสนใจใครหรืออะไรทั้งนั้น  จบวันก็กลับบ้าน  คุณไม่คุยไม่เจ๊าะแจะใครก็ไม่มีใครตำหนิ  พักเที่ยงไม่ไปกับใครก็ไม่มีใครว่า  
ไม่มีเวลาว่างให้คุณมาฟังเพลงหรือดูหนังหรอก

รับรองเหมาะกับคุณที่สุด  สุดๆ  แล้ว

บุคลิกและทัศนคติไม่เหมาะกับเซลล์ค่ะ

แล้วส่วนใหญ่เวลาเที่ยง งานขายคือหน้างานของเซลล์ เขาให้เวลาคุณเรียนรู้ครึ่งเดือน ในขณะที่เซลล์รุ่นพี่ไม่ว่างเซ็นไฟแนนซ์คุณน่าจะตีสนิท ขอตามไปด้วย


ถ้าบอกว่าไม่รู้ล่วงหน้าแปลว่าความสัมพันธ์คุณกับรุ่นพี่เป็นคนแปลกหน้าอย่างสิ้นเชิงระดับที่ไม่ได้พูดคุยเข้าหารุ่นพี่ก่อนว่าจะมีงาน 1 2 3 4 มั้ย ขอติดตามเรียนรู้ ขอไปเรียนรู้งาน ว่ารุ่นพี่ทำกันอย่างไร


พูดกันตรงๆในแง่ตัวอักษรคุณไม่ผิด เวลาพักเที่ยงคุณควรได้พัก มันเป็นเรื่องของคุณ แต่ในโลกความเป็นจริง มันดูเหมือนคุณไม่สนใจมากกว่า  กับเพื่อนร่วมงานที่ควรตีสนิทเรียนรู้งานยังไม่ทำ กับลูกค้าคุณจะขายตนเองได้หรอ


กลับมาในส่วนจขกท คุณต้องได้รับค่าจ้างค่ะ อันนี้เราถือง่าบริษัทผิด ไม่แฟร์ ให้ร้องกรมแรงงานไป ถ้าเขาไม่จ่ายจริงๆ