มันก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว. ไม่ใช่แค่ปประเทศไทยแต่เป็นทั้งโลก. ซึ่งเขาก็อยู่กันมาได้เป็นร้อยเป็นพันปี ไม่ใช่เพิ่งเกิด. ไหนๆก็ว่าง. ลองไปอ่านประวัติศาสตร์เอา  แต่ก่อนนะหนักกว่านี้หลายเท่า. ตั้งแต่ตอนมีทาส  มีเชลย. มีสงคราม. มีโรคภัยไข้เจ็บ. ไม่มีน้ำ ไม่มีไฟ. ไม่มีถนนหนทาง. ไม่มีอาหาร. ฯลฯ. ไอ้แค่นี้นะจิ๊บๆ. คิดอะไรมาก. เยอะไปเปล่า. อย่าเยอะคิดแค่พอดีตัวเราพอ. ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดยังจะไปติดถึงคนอื่นอีก. เยอะไปเปล่า. มองตัวเองว่าเราทำอะไรได้. ทำอะไรไม่ได้. แค่นั้นพอ. จะแก้ปัญหาของตนเองอย่างไร. คิดแค่นั้นพอแล้ว.

ในความเป็นจริงโทษเศรษฐกิจโลกก็ไม่ถูก เพราะว่าถ้าวันใดโลกวินาศ เราจะพูดว่าเฮ้ยโลกวินาศแล้ว ประเทศเราก็วินาศตามโลกเถอะ
อย่างนี้เหรอ ไวรัส เศรษฐกิจโลกคือสาเหตุไม่ใช่ข้ออ้าง  ในโลกนี้มีหลายประเทศที่แม้เศรษฐกิจโลกหดตัวประชากรก็ยังไม่ลำบาก
แล้วทำไมเราจะต้องเป็นประเทศที่ยอมลำบาก เพียงเพราะเป็นติ่งรัฐบาลเหรอ หรือเพราะว่าตัวเองเคยสนับสนุนแนวคิดที่พาประเทศ
มาถึงจุดนี้  กลัวที่จะต้องรับรู้ความละอายใจเลยหลอกตัวเองว่าทุกอย่างยังดีอยู่ เราไม่ต้องพยายามอะไร
การมองโลกในแง่ดีหรือร้าย มันมีไว้สำหรับสถานการณ์ที่พ้นความสามารถที่จะคาดเดาได้ แต่คนไทยมักจะมองโลกในแง่ดีเพื่อหนีปัญหา
ซึ่งแน่นอนว่าถึงเราไม่ยอมรับความวินาศและพยายามดิ้นรน มันก็ไม่ช่วยเปลี่ยนอะไรได้ เพราะมันต้องอาศัยความพร้อมเพรียง
และทำอย่างเป็นระบบถึงจะเห็นผล แต่ถ้าคนทั้งประเทศดิ้นรนพร้อมกัน ต่อให้ไปคนละทิศละทาง เสียเวลาไปบ้างแต่
สุดท้ายมันก็จะเกิดผลไปในทางเดียวกัน เพราะถึงไม่มีคนกลางแต่เรายังมีอินเทอร์เน็ต  มันต้องมีโมเดลดี ๆ เกิดขึ้นและนำไปใช้ได้  
และถ้าคนไทยผ่านโจทย์ตรงนี้ไปได้โดยที่ประเทศไม่มีรัฐบาล  จากนี้ไปเราก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว

มีเงินเมื่อไรไปเถอะครับ อย่าลำบากอีกเลย เราคงทำอะไรไม่ได้

เมื่อไหร่จะเลิกหลอกตัวเองไปวันๆสักที อ่านแล้วตลกดี