ฉันป่วยเป็นซึมเศร้า รักษากับหมอที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งมาประมาณ3เดือนแล้ว ตอนแรกที่ไปหาหมอก็เพราะอาการปวดหัวที่เป็นมาเกือบ1ปีเต็ม แล้วที่สำคัญคือฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความสุขเลย ฉันไม่ชอบทำกิจกรรม ไม่ชอบอยู่ในที่ที่มีคนเยอะๆ เพราะรู้สึกเหมือนถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา บางครั้งก็รู้สึกเครียดมากจนไม่อยากกินอะไร นอนก็ไม่หลับ พอหลับก็ยังหลับๆตื่นๆ เหมือนจะรุ้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา ฉันเบื่อกับกิจวัตรประจำวันทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่น่าตื่นเต้นสำหรับวันพรุ่งนี้ ฉันไม่เห็นว่าตัวเองมีอะไรดีเทียบเท่าคนอื่นได้เลย มันทำให้ฉันไม่อยากจะออกไปไหน อยากจะขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง  ฉันเคยทำร้ายตัวเองและวางแผนที่จะฆ่าตัวตาย มันน่าตลกที่ฉันรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ทำอย่างนั้น ฉันไม่ร้องไห้ ไม่นึกเสียใจ มีแต่ความคิดที่จะใช้วิธีนี้หนีจากความทุกข์ใจไปเรื่อยๆ จนเก็บเอาเรื่องเลวร้ายพวกนี้ไปฝันอยู่บ่อยๆ ทั้งตอนที่ทำร้ายตัวเอง แล้วก็ความพยายามในการฆ่าตัวตาย ทั้งที่ก็บอกไม่ได้ว่าความทุกข์นั้นมาจากอะไร ในฝันฉันทะเลาะกับแม่แล้วก็ร้องไห้อย่างหนักจนบางทีก็กรีดร้องออกมาแล้วก็สะดุ้งตื่น ตอนนี้ฉันกินยาอยู่2ตัว มันค่อนข้างส่งผลต่อร่างกายมาก ฉันแทบจะทำอะไรไม่ไหว แต่ผลของมันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีต่อโลกใบนี้ขึ้นบ้าง อย่างน้อยความคิดที่จะจบชีวิตนี้ลงก็กำลังหายไปเรื่อยๆ ถึงจะนอนหลับไม่สนิทอยู่ทุกคืนก็ตาม แต่ที่ทำให้ฉันรู้สึกแย่อยู่ตอนนี้คือความคิดของคนรอบตัวที่ว่าฉันเป็นโรคทางใจ ฉันป่วยเพราะคิดมากไปเอง โดยเฉพาะแม่ของฉันที่พยายามหาวิธีทางศาสนามาช่วยฉัน เพราะคิดว่าฉันกำลังมีเคราะห์เพราะสิ่งไม่ดีต่างๆ ฉันเชื่อแม่อยู่บ้างและทำทุกอย่างตามที่แม่บอก แต่ก็แอบเสียใจกับคำพูดของแม่ที่เหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันบอก แม่คงคิดว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร ก็แค่คิดมากไปเอง คำพูดเพียงไม่กี่คำทำให้ฉันถึงกับพูดไม่ออก แม้น้ำตาไม่ได้ไหลออกมาแต่รู้สึกว่ามันสับสนไปหมด ตกลงฉันแค่คิดไปเองใช่มั้ย แม่จะคิดว่าฉันกำลังเรียกร้องความสนใจหรือเปล่า ทุกครั้งที่ไปหาหมอแม่จะบอกให้ฉันบอกหมอว่าอาการดีขึ้นแล้ว ทั้งที่มันไม่เป็นอย่างนั้น ฉันแค่ดีขึ้น แต่บางครั้งยังนึกอยากเอามีดมากรีดแขนขาตัวเอง ทุกครั้งที่หยิบยาขึ้นมากินยังนึกอยากกินเพิ่มเข้าไปอีกเยอะๆ ทุกครั้งที่ยืนอยู่บนตึกสูงก็นึกอยากกระโดดลงไป แต่ชีวิตฉันคงไม่จบไปในเร็ววันนี้ เพราะมีคนสำคัญที่คอยยื้อลมหายใจฉันอยู่ ทั้งที่เขาเป็นคนทำให้ฉันเสียใจกับคำพูดของเขาทุกครั้งแท้ๆ

ทั้งหมดที่เล่ามาฉันแค่อยากระบายความรู้สึกในใจให้ใครซักคนรับรู้ ฉันขอบคุณจริงๆสำหรับคนที่เข้ามาอ่าน แค่ได้กำลังใจจากใครซักคนมันก็ดีมากแล้ว