สวัสดีคะ ตอนนี้ฉันเป็นนักศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในกทม. ฉันเริ่มมีอาการตอนม.3 ฉันเริ่มรู้สึกไม่อยากเจอกใคร อยากอยู่คนเดียว ร้องไห้คนเดียว นึกถึงแม่ที่ไรร้องไห้ตลอด ช่วงนั้นรู้สึกตัวเองไร้ค่า ชอบทำร้ายตัวเองเช่นหยิกตัวเองตามแขน หนักสุดคือกรีดข้อมือแต่ตอนนั้นยังคิดว่ายังไม่อยากตายเลยแค่กรีดเบาๆเพื่อนมาเห็นตกใจรีบเช็ดแผลแล้วล้างทำความสะอาดให้ตอนนั้นคิดว่าเรานี้เป็นภาระเพื่อนอีกแล้ว แต่เพื่อนก็บอกว่ามีอะไรทำไมไม่บอกไม่พูดถึงรให้คำปรึกษาไม่ได้แต่ก็รับฟังได้ เรานี่น้ำตาไหลลงมาเป็นสายน้ำ หลังจากนั้นก็เหมือนจะหายเพราะตอนนั้นเรายังไม่คิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าเราคิดว่าเป็นแค่อาการน้อยใจตัวเองเพราะเราไม่รู้จักโรคซึมเศร้า หลังจากนั้นก็หายเป็นปกติแต่พอขึ้นมหาลัยเริ่มมีการนั้นอีกแล้ว เราทรมานมาก ร้องไห้ไม่มีสาเหตุพอคิดถึงแม่ที่ไรก็ยิ่งหนักในใจคิดว่าเราเกิดมาทำให้แม่ลำบากป่าว ทำไมเรารู้สึกเศร้าอย่างนี้ ทำไมเราไม่มีความสุขเลยสมาธิสั้นจดจ่อกับอะไรนานๆไม่ได้ พอเลิกเรียนก็ดิ่งกลับหอมานอน เหมือนเรียนให้จบๆไปวันๆคิดแบบนั้นมาตลอด เพราะเราเองก็คงไม่ได้ชอบคณะที่เราเลือกไว้เราแค่คิดผิดคิดว่ามันใช่แต่ที่จริงแล้วมันไม่ใช่เลย เรียนค่อนข้างหนักพอสมควร พอมีแฟนอาการนั้นก็หายเพราะมันมีความสุขในช่วงนั้นพอเลิกกับแฟนอาการหนักขึ้นทวีคูณจากที่เป็นคนคิดมากอยู่แล้วก็ยิ่งหนักขึ้นกว่าเดิมยอมรับว่าเครียดเรื่องแฟนด้วยแต่โดยส่วนตัวแล้วนิสัยเราคือเป็นคนชอบคิดมากชอบเก็บคำพูดคนอื่นมาใส่ใจอยู่แล้วซึ่งมันเป็นสิ่งที่ผิด ตอนนั้นคิดว่าทำไม่นะเราไม่ดีเหรอทำไมเราถึงเข้ากับคนอื่นๆไม่ค่อยได้พอตอนนี้เรามาฝึกงานต่างจังหวัดูเราอยู่คนเดียวซึ่งแน่นอนว่าการอยู่คนเดียวเป็นความเสี่ยงมากในการคิดเรื่องมากมาย เราฝึกงานเช้าเลิกเย็นทุกวันมันมีความเครียดสูงเพราะเราเป็นคนคุยหรือสื่อสารกับใครไม่เก่งพี่ๆที่ฝึกงานก็เหมือนจะไม่โอเคกับเรา เราเริ่มเกลียดตัวเองมากขึ้นเริ่มอึดอัดมากขึ้นเวลาเราอึดอัดอยากจะร้องไห้เราจะหยิกตัวเองที่แขนที่หลังมือเพื่อไม่ให้ตัวเองร้องพอกลับมาที่ห้องเราจะร้องไห้ทั้งคืนไม่เคยได้หลับหรือร้องไห้จนหลับแล้วคิดว่าไม่อยากตื่นขึ้นมาอยากนอนแล้วไม่ตื่นขึ้นมาจะดีกว่าไม่ต้องทนทุกข์กับอาการหดหู่ เศร้าใจ เสียใจ อยากระบายกับใครสักคนแต่มีแต่จะทำให้คนอื่นอึดอัดเพราะไม่เข้าใจเรา โรคนี้อันตรายกว่าที่คิดอย่าคิดว่าแค่เขาอ่อนแอแต่เขาป่วยด้วยโรคซึมเศร้าบางคนไม่เข้าใจหรอกว่ามันน่ากลัวแค่ไหนเพราะเขาต้องทนทุกข์ด้วยตัวเขาเองเขาสู้อยู่กับตัวเองสู้อยู่กับใจตัวเอง ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ