เรื่อง               รักสลาย
เรื่องโดย        นัฐพันธ์
...........................................................................................................................................................................................

                 คุณเคยทำผิดต่อคนที่คุณรักหรือไม่ ?  นั้นเป็นคำถามที่ค้างคาใจของผมมานานแสนนาน ตั้งแต่ผมเริ่มต้นชีวิตครอบครัวกับเธอ
เธอคนที่ผมกำลังจะเล่าต่อไปนี้ เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผม เธอคือแสงสว่างชโลมจิตใจ และเธอคือทางเดินที่ผมอยากจะเดินไปพร้อมๆกับเธอตลอดชีวิต แต่แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็พันมลายหายไป เมื่อผู้หญิงอีกคนเข้ามาในชีวิตผม และทำให้ชีวิตคู่ของผมกับเธอต้องจบลงพร้อมๆกับความรู้สึกที่แตกสลาย

                  “มันไม่มีใครหรอกนะคะนนท์ที่จะยอมอยู่ด้วยกันสามคนผัวเมียและฉันก็ยอมรับเรื่องแบบนี้ ไม่ได้”

                  “โถ่อร คุณก็เป็นซะแบบนี้ ใครต่อใครหลายคน เขาก็มีกันไม่เห็นเรื่องแปลกประหลาดอะไรเลย”

                  “หน้าด้าน คุณมันเป็นผู้ชายไม่มียางอาย สะกดคำว่าศักดิ์ศรีเป็นมั้ยนนท์ คุณยกผู้หญิงพวกนั้นมาเทียบฉันได้ไง” 

                  “ไอ้ศักดิ์ศรีของผู้ชายไม่ได้ขึ้นอยู่ที่จะครบผู้หญิงชั้นสูงหรือชั้นต่ำแต่มันขอให้เป็นมนุษย์ผู้หญิงที่เขาพอใจ และมันก็ใช้ได้ มันก็เหมือนโทรศัพท์ จะราคากี่ร้อยกี่พันบาทมันก็คือโทรศัพท์ แต่ถ้ามันจะแตกต่างกันละก็มันต่างกันตรงที่เราจะเอามันไว้โทรคุยกับใคร”

และนั้นก็คือฉนวนเหตุของการแตกหัก เธอทะเลาะกับผมอย่างรุนแรง ท่ามกลางฝนที่ตกลงมา ก่อนที่เธอจะวิ่งหายออกไปจากบ้านพร้อมกับขับรถคู่ใจออกไปท่ามกลางสายฝนและฟ้าคำราม เสียงรถค่อยๆขับออกไปพร้อมถูกกลบด้วยเสียงของฝนที่สาดกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง 

                ผมนอนเอามือก่ายหน้าผากในคืนหนึ่งหลังจากที่เลิกลากับเธอไปหลายเดือน ผมตัดสินกดโทรศัพท์หาเธอ แต่เสียงที่ได้รับคือฝากข้อความ เธอคงหนีหายผมไปแล้ว เธอคงทิ้งไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนี้ไปแล้ว หลังจากที่ผมโดนนังแมงป่องสารพัดพิษ รีดไถ่เงินจนหมดตัวแล้วปล่อยให้ผมนอนเมาเหล้าอยู่ในห้องเพียงเดียวดาย ผมมาคิดถึงความผิดที่ผมกระทำไว้กับเธอ มันน่าอดสูจริงๆที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่รักผมหมดใจ แต่ผมกลับทำให้เธอต้องช้ำใจและหนีหายไป ผมนอนร้องไห้ พิมพ์ข้อความผ่านไลน์ให้เธอ จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นอีกหลายเดือน แต่เธอก็ไม่ตอบกลับมา

                กึกๆๆๆ เสียงฝีเท้าที่ก้าวเดินมาบนบันได ทำให้ผมที่นั่งมองอยู่ที่บานหน้าต่างหันมอง ประตูห้องเปิดแง้มอออกช้าๆ ผมเห็นร่างของหญิงคนหนึ่งในชุดสีเทา เดสยาวคลุมเข่า สวมแว่นตาดำเดินเข้ามา เธอมองมาที่ผมที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง ผมไม่เห็นสายตาของเธอเพราะเธอเอาแว่นสายตาสีดำอำพลางไว้ แต่ผมเดาได้ว่าเธอคงปกปิดความขมขื่นภายในจิตใจที่มีต่อผม เธอก้าวเดินมาช้าๆ

                “อร นั่นคุณกลับมาแล้วใช่มั้ย”  ผมยิ้มดีใจ เมื่อเห็นร่างของเธอ  เห็นเธอเหลือบมองมาทางผม ด้วยสายตาว่างเปล่า ปราศจากเยื่อใย  ผมรู้แล้วว่า ผมไม่สามารถขาดเธอไปได้ ผมมันโง่ โง่ที่ยอมทิ้งเพชรไปคว้าก้อนกรวด ผมมันเป็นผู้ชายที่โง่เง่าที่สุดในโลก

                “นนท์ค่ะ ฉันรักคุณ”  เธอก้าวเดินมาตรงหน้า น้ำตาเธอไหลอาบ ผมค่อยๆยืน โผลเข้าสวมกอดเธอด้วยความรัก เหมือนมีพลังบางอย่างโดยรอบโอบล้อมผมกับเธอเอาไว้ ผมเพิ่งจะรู้ว่าผมรักเธอก็วันนี้นี่เอง 

                “ผมขอโทษ  ขอโทษที่ทำให้คุณเสียใจ”

                “ฉัน...ฉัน”  เธอหยุดนิ่ง น้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้
ผมเข้าไปหาเธอใกล้ๆ

                “เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะอร”
เธอไม่ได้ตอบอะไรผม

                “ผมไม่สามารถขาดคุณไปได้ ผมทรมานเหลือเกินในขณะที่ไม่มีคุณ”  

                “ฉันรักคุณนะนนท์ ฉันรักคุณ” เธอกระซิบเบาๆ 

“ผมก็รักคุณ”ผมยิ้มอย่างดีใจ ก่อนจะค่อยๆเหลือบมองเห็นร่าง...ในกระจก ผมสะดุ้งตกใจกลัวสุดชีวิต กับภาพที่เกิดขึ้นกับผม เมื่อร่างของเธอยืนอยู่เพียงลำพังในกระจก แต่ไม่มีผม ไม่มีเงาผมในกระจก

                ได้ยินเสียงเธอเบาๆข้างหูของผม 

“ขอให้คุณไปสู่สุคตินะคะนนท์ ที่รักของฉัน” เสียงนั้นเบาหวิว สายตามองไปที่กรอบรูปที่มีใบหน้าของผมที่แขวงเอาไว้  
     
 แล้วเธอก็ค่อยๆก้าวเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผมอยู่เพียงเดียวดายไปชั่วนิรันด์