...คืนหนึ่ง ขณะที่ชายหนุ่มกับหญิงสาวรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน
หญิงสาวเอ่ยปากบอกขอเลิกกับชายหนุ่ม
ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็ตกใจ แต่ก็ยอมรับอย่างเงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไร
หญิงสาวบอกเราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่นะ
ชายหนุ่มตอบ " ใช่ ถ้าเธอมีปัญหาอะไร ผมจะช่วยคุณได้เสมอนะ "
แล้วก็ยิ้มเรียบ ๆ เหมือนปกติ
ชายหนุ่มกับหญิงสาวก็รับประทานอาหารกันต่ออย่างเงียบ ๆ
หลังจากนั้น ชายหนุ่มก็ยังโทรศัพท์หาหญิงสาวทุกวัน เหมือนดังเดิม...
ถามหญิงสาววันนี้เป็นอย่างไรบ้าง?
กลับถึงบ้านรึยัง?
ทานอาหารรึยัง?
หญิงสาวก็รู้สึกแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร
ก็ยังยอมรับความห่วงใยของชายหนุ่มที่มีให้เธอ
วันหนึ่ง หญิงสาวอารมณ์ไม่ดีและตอบชายหนุ่มไปว่า
" มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว!! "
ชายหนุ่มก็ตอบเรียบ ๆ ว่า " ขอโทษนะ ผมไม่รบกวนคุณนะ "
แท้จริงแล้วหญิงสาวทะเลาะกับแฟนใหม่ของเธอ
ชายหนุ่มแลยกลายเป็นที่ระบายอารมณ์ของเธอไปซะ
วันต่อมา หญิงสาวก็ไม่ได้รับโทรศัพท์จากชายหนุ่ม
เธอรู้สึกแปลกใจแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
เวลาผ่านไปหลายวันชายหนุ่มก็ยังไม่ได้ติดต่อเธอ
หญิงสาวก็คิดในใจว่าทำไมว่าแค่คำสองคำก็โกรธซะนาน
หญิงสาวก็รู้ว่าตัวเองผิด ก็คิดจะโทรหาชายหนุ่ม
และอยากขอให้ชายหนุ่มอย่าโกรธเธอ
หญิงสาวโทรศัพท์ทั้งวันก็ไม่มีคนรับสาย
จนสุดท้ายเบอร์โทรศัพท์นั้นก็โดนยกเลิกไป
หญิงสาวเริ่มรู้สึกแปลกใจมาก ๆ
เธอไปที่บริษัทที่ชายหนุ่มทำงานอยู่
แต่เพื่อนพนักงานเขาบอกว่าชายหนุ่มลาออกจากงานไปนานแล้ว
หญิงสาวถามเจ้าของบริษัทซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของชายหนุ่มว่ารู้ไหมว่าเขาไปไหน
เขาก็บอกไม่รู้ เขาก็กำลังหาชายหนุ่มอยู่
หญิงสาวลองโทรไปที่บ้านของชายหนุ่ม
เขาก็บอกว่าชายหนุ่มไปต่างประเทศแล้ว หญิงสาวก็แปลกใจมาก
บ้านของชายหนุ่มฐานะก็ไม่ได้ดีมาก
แล้วทำไมถึงให้ชายหนุ่มไปต่างประเทศได้ ?
(โดยแท้จริงแล้วหญิงสาวบอกขอเลิกก็เพราะสาเหตุนี้)
อีกอย่างถ้าชายหนุ่มไปต่างประเทศจริง ๆ
ถึงจะไม่ได้บอกเธอ...เพื่อนของเขาก็น่าจะรู้นะ? แปลกจริง ๆ???
หญิงสาวเก็บความสงสัยไว้ในใจ พอกลับถึงบ้านก็ได้รับจดหมายฉบับหนึ่ง
เธอเปิดออกมาดู.. เป็นจดหมายของชายหนุ่มส่งมา..
ชายหนุ่มบอกเธอว่าเขาไปที่อื่นแล้ว แต่ไม่ได้บอกว่าไปไหน
ฮึ่ม !!! จะไปก็ไม่บอกสักคำ..
ตั้งแต่นั้นมา ถึงแม้หญิงสาวไม่เคยเห็นชายหนุ่มอีกเลย..
แต่เธอก็ได้รับจดหมายจากเขามาตลอด
โดยเฉพาะวันที่สำคัญ อย่างเช่นว่าวันเกิดของหญิงสาว
เขาจะอวยพรวันเกิดให้เธอพร้อมกับส่งของขวัญมาให้
วันวาเลนไทน์เขาก็ไม่ลืมที่จะส่งช่อดอกไม้ให้เธอ..
วันคริสต์มาสยิ่งไม่ต้องพูดเลย..
ขนาดหญิงสาวไปสอบเอ็นท์ เขาก็ยังส่งการ์ดมาเป็นกำลังใจให้เธอเลย
ถึงแม้ว่านานมากแล้วที่เธอไม่ได้เห็นชายหนุ่ม
แต่เธอก็ได้รับความห่วงใยจากเขามาตลอด..
แต่หญิงสาวพบว่าที่ชายหนุ่มส่งจดหมายมาก็ไม่ได้เขียนที่อยู่มาด้วย
บางทีก็ไม่ได้ติดแสตมป์ เหมือนกับว่ามีใครเอาจดหมายมา
ใส่ลงในตู้จดหมายของเธอโดยตรง
และเธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเพื่อน ๆ ของชายหนุ่มดีต่อเธอมาก
วันเกิดเธอก็ได้รับของขวัญจากพวกเขา
หรือไม่ก็ชวนเธอออกไปเที่ยวบ่อย ๆ
โทรศัพท์ถามหาด้วยความเป็นห่วงอยู่เรื่อย
หญิงสาวรู้สึกแปลกใจกับความห่วงใยที่มีจากพวกเขา
แต่นาน ๆ เข้าเธอก็รู้สึกชินไปเอง
ในเวลานั้นเธอมีความสุขมาก ๆ
จนกระทั่งวันหนึ่ง
หญิงสาวพบว่านานแล้วที่เธอไม่ได้รับจดหมายจากชายหนุ่ม
ถึงเธอจะนึกแปลกใจ แต่ก็คิด
ว่าช่างเถอะ เขาคงไม่ค่อยว่างมั้ง..
เวลาผ่านไปอีกอาทิตย์นึง หญิงสาวก็ยังไม่ได้รับจดหมายเลย
เธอรู้สึกร้อนใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม
รู้แต่ว่าเธออยากอ่านจดหมายของชายหนุ่ม..
สองปีที่ผ่านมาชายหนุ่มเขียนจดหมายส่งให้เธอเสมอ..
ในวันสำคัญของเธอก็จะได้รับคำอวยพรจากแดนไกลมาตลอด..
ถึงแม้ว่าเธอจะตอบจดหมายไม่ได้
แต่นี่ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอแล้ว เวลานี้อยู่ดี ๆ ก็หายไป ?
หญิงสาวรู้สึกเหมือนไร้ที่พึ่ง..
หญิงสาวเริ่มตามหาชายหนุ่ม..
ไปที่ที่ชายหนุ่มแต่ก่อนเคยไปบ่อย ๆ ร้านอาหาร ร้านหนังสือ..
หวังว่าจะได้พบชายหนุ่ม แต่เธอก็ผิดหวัง..
ชายหนุ่มเหมือนกับว่าได้หายไปจากโลกนี้แล้ว
สุดท้ายญิงสาวก็กลับไปที่บริษัทเพื่อนสนิทของชายหนุ่มอีกครั้ง
ถามหาดูว่ามีใครรู้ว่าชายหนุ่มอยู่ที่ไหนบ้าง..
ในกลุ่มเพื่อนๆของชายหนุ่ม
มีหญิงคนหนึ่งพอได้ยินที่หญิงสาวถามก็ร้องไห้ออกมา
หญิงสาวถามเธอว่าร้องไห้ทำไม..
เจ้าของบริษัทบอกกับหญิงสาวว่า " เธอโทรไปหาคนคนนี้นะ...
แล้วเธอจะรู้เองว่าเขาหายไปไหน"
หญิงสาวรับกระดาษโน๊ตที่มีเขียนเบอร์โทรศัพท์มือถือมา
คิดในใจว่า ในที่สุดฉันก็หาเขาได้เจอสักที
หญิงสาวโทรศัพท์ไป..ฮัลโหล ?
มีเสียงผู้ชายมารับสาย
ถึงแม้ว่าหญิงสาวไม่ได้เจอชายหนุ่มตั้งสองปีแล้ว
แต่เธอรู้ว่าคนที่รับโทรศัพท์ไม่ใช่ชายหนุ่ม
หญิงสาวเอ่ยปากถาม.. " เอ่อ.. อยากทราบว่า.. "
ฝ่ายนั้นไม่ได้รอให้หญิงสาวพูดจบก็บอกว่า..
" ผมรู้ว่าคุณคือใคร "
" คุณอยากจะหาพี่ชายผมใช่มั้ย? ผมรอคุณมานานแล้ว
คุณตอนนี้ว่างมั้ย ออกมาแล้วผมจะเล่าให้คุณฟัง
แล้วคุณจะเข้าใจ.."
หญิงสาวมาตามที่นัดอย่างสงสัย
เห็นหน้าเขาก็เชื่อว่าเขาเป็นพี่น้องกัน เพราะหน้าตาคล้ายกันมาก
พอมาถึงหญิงสาวก็รีบถาม " พี่ชายเธอล่ะ ? "
น้องชายชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร
แต่หยิบจดหมายฉบับนึงยื่นให้หญิงสาวพร้อมกับบอกว่า
" ขอโทษนะ "
" จริง ๆ แล้วผมน่าจะเอาไปให้คุณตั้งแต่หลายวันก่อนแล้ว
แต่ผมไม่รู้จะให้คุณยังไงดี ก็เลยเก็บไว้จนถึงวันนี้.."
" จดหมายทั้งหมดในสองปีนี้ก็คุณเขียนให้ฉันเหรอ ? "
หญิงสาวถามอย่างตกใจมาก
" ไม่ใช่ ผมแค่ส่งจดหมายให้คุณแทนพี่ชายผมเท่านั้น "
หญิงสาวได้แต่คิดในใจว่าทำไมต้องทำอะไรยุ่งยากอย่างนั้นด้วย..
ถึงเธอจะบ่นแต่ก็เห็นได้ชัดว่าเธอดีใจมาก ๆ
หญิงสาวเปิดจดหมายออกมาอ่าน..
__________________
Hi เธอเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีไหม ? อากาศเริ่มเย็นแล้วนะ
รักษาสุขภาพให้ดีนะ.. การเรียนเป็นอย่างไรล่ะ?
อย่ามัวแต่ห่วงเล่นนะ.. แหม.. พูดเหมือนกับว่าเธอเป็นเด็กแน่ะ
โทษทีนะ..เพียงแต่ว่าผมไม่วางใจน่ะ เธอต้องการคนคอยดูแล
ปกป้องเสมอ.. แต่เธอวางใจได้นะ ผมเรียกให้เพื่อน ๆ ผม
ช่วยดูแลคุณให้ดี ๆ น่ะ
เพราะว่าเมื่อคุณได้อ่านจดหมายฉบับนี้แล้ว
ผมก็คงจะไปที่อื่นแล้ว.. ผมไม่สามารถดูแลคุณได้อีกต่อไป..
แต่ผมก็ยังห่วงคุณเสมอ
ผมเลยใช้วิธีนี้อยู่เป็นเพื่อนคุณในวันที่ผ่าน ๆ มา
ขอให้คุณอย่าได้โกรธผมนะ..
นี่ก็อาจจะเป็นจดหมายฉบับสุดท้ายที่ผมเขียนให้คุณได้
เพราะมันถึงเวลาแล้ว.. ต้องขอโทษมาก ๆ
ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากพบคุณนะ
เพียงแต่ว่าผมไม่ต้องการให้คุณได้เห็นผมในขณะนี้
และไม่อยากให้คุณต้องเสียใจเพราะผม..
ผมหวังอยากให้คุณอยู่อย่างมีความสุข
ตอนนี้ก็คงใกล้ถึงเวลาสอบแล้วสินะ
ถ้าคุณสอบไม่ได้เพราะเรื่องของผม ผมคงไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองแน่ ๆ
เพราะว่าสิ่งนี้เป็นความหวังสุดท้ายของผม..
นับ ๆ ดูทั้งหมดก็คงมี 200 กว่าฉบับได้มั้ง
หวังว่าคุณคงไม่โกรธที่ผมรบกวนคุณมากเกินไปนะ..
ถึงแม้ว่าผมใกล้ถึงเวลาที่ต้องจากไป
แต่ผมก็ไม่เคยคิดว่าการรู้จักคุณเป็นสิ่งที่แย่ในชีวิตของผม
ในช่วงเวลาที่ ผมอยู่กับคุณผมมีความสุขมาก
ถึงแม้ว่าท้ายสุดคุณไม่ได้เลือกผม
แต่ก็ดีแล้วล่ะ มิฉะนั้นผมก็คงไม่รู้ว่าจะบอกเลิกกับคุณอย่างไรดี
เพราะสภาพร่างกายผมทำให้ผมไม่สามารถอยู่ดูแลคุณได้ตลอดไป..
ยิ่งนานวันร่างกายผมก็ยิ่งแย่ลง ผมไปโรงพยาบาลตรวจดู..
หมอบอกว่าผมเหลือเวลาอีกแค่เพียง 3 เดือนเท่านั้น
ถึงเวลานั้นก็.. เธอคงเดาได้ออกนะ..
เพราะฉะนั้นผมก็เลยดูตามวันเวลาและเขียนจดหมาย
ให้คุณกว่า 200 ฉบับ แล้วให้น้องชายผมส่งให้คุณ
ตามวันที่ที่เขียนไว้
เหมือนกับว่าผมยังอยู่เคียงข้างคุณเสมอ..
2 ปีแล้วสินะ ความรู้สึกของคุณที่มีต่อผมก็คงเจือจางลงไปไม่น้อยแล้ว
ผมน่าจะยอมรับรู้ความจริงอันนี้ได้แล้วนะ
ผมก็เลยเขียนจดหมายฉบับนี้เป็นฉบับสุดท้าย..
อีกอย่างผมก็ไม่สามารถเขียนจดหมายได้อีกต่อไป ขออภัยด้วยนะ..
ถ้าผมทำให้คุณต้องเสียใจ ผมก็ขอโทษที่ผมไม่สามารถปลอบใจคุณได้อีก..
ผมเพียงอยากบอกกับคุณว่า ผมรักคุณ อยากดูแลคุณตลอดชีวิต
ถึงแม้ว่าสุดท้ายคุณจะแต่งงานกับคนอื่นไป
ผมก็อยากอยู่เป็นเพื่อนคุณเสมอ.. แต่ผมทำได้เหรอ? ผมทำไม่ได้
เพราะเวลาของผมใกล้จะหมดแล้ว..
ถึงอายุผมจะไม่ยืนยาว แต่ผมก็ไม่รู้สึกเสียดาย
ชีวิตของผมอยู่อย่างคุ้มค่ายิ่งนัก ถึงแม้ว่าเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน
มันสั้นนัก แต่ก็ทำให้ผมได้รู้ค่าของชีวิต
ขอขอบคุณที่คุณให้รักแรกในชีวิตผม
ถ้าเวลาย้อนกลับไปได้ผมคงจะไม่ไปรู้จักคุณ ไม่เป็นแฟนกับคุณ..
แต่มันไม่อาจเป็นไปได้ ผมก็เลยต้องทำให้คุณเสียใจอยู่ดี
ถ้าการรอคอยของวันพรุ่งนี้ทำให้ผมอยู่เคียงข้างคุณได้
ผมรับรองว่าจะทำ..
แต่ผมจะมีพรุ่งนี้ได้อีกกี่วัน? ถึงอย่างไรผมก็ต้องจากคุณไป
ถ้าผมจากไปอย่างสงบได้นั่นแสดงว่าผมไม่รักคุณอีกต่อไป
แต่น้ำตาที่ไหลออกมาบอกผมว่าผมทิ้งคุณไปไม่ได้
เพราะว่า " ผมรักคุณ "
อย่าร้องไห้เพื่อผมเลย เพราะผมมีความสุขที่เคยรักคุณ
ลืมผมเสียเถิดนะคนดี..
จากคนที่รักคุณ 21/9/2000 โรงพยาบาลXXX
-----------------------------------
หญิงสาวดูวันที่ที่เขียนในจดหมาย
คือเวลาหลังจากที่เลิกกันได้หนึ่งเดือน..
นั่นก็คือวันหลังจากวันที่ที่เธอพูดกับเขาว่า
" มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว!! "
วันนั้นอากาศเย็นลงมาก
เริ่มเข้าหน้าหนาวแล้ว
คืนนั้นหญิงสาวถือจดหมายไว้ในอ้อมอก
ยืนร้องไห้อยู่หน้าบ้านของชายหนุ่ม......
.....รัก........
หญิงสาวเอ่ยปากบอกขอเลิกกับชายหนุ่ม
ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็ตกใจ แต่ก็ยอมรับอย่างเงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไร
หญิงสาวบอกเราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่นะ
ชายหนุ่มตอบ " ใช่ ถ้าเธอมีปัญหาอะไร ผมจะช่วยคุณได้เสมอนะ "
แล้วก็ยิ้มเรียบ ๆ เหมือนปกติ
ชายหนุ่มกับหญิงสาวก็รับประทานอาหารกันต่ออย่างเงียบ ๆ
หลังจากนั้น ชายหนุ่มก็ยังโทรศัพท์หาหญิงสาวทุกวัน เหมือนดังเดิม...
ถามหญิงสาววันนี้เป็นอย่างไรบ้าง?
กลับถึงบ้านรึยัง?
ทานอาหารรึยัง?
หญิงสาวก็รู้สึกแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร
ก็ยังยอมรับความห่วงใยของชายหนุ่มที่มีให้เธอ
วันหนึ่ง หญิงสาวอารมณ์ไม่ดีและตอบชายหนุ่มไปว่า
" มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว!! "
ชายหนุ่มก็ตอบเรียบ ๆ ว่า " ขอโทษนะ ผมไม่รบกวนคุณนะ "
แท้จริงแล้วหญิงสาวทะเลาะกับแฟนใหม่ของเธอ
ชายหนุ่มแลยกลายเป็นที่ระบายอารมณ์ของเธอไปซะ
วันต่อมา หญิงสาวก็ไม่ได้รับโทรศัพท์จากชายหนุ่ม
เธอรู้สึกแปลกใจแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
เวลาผ่านไปหลายวันชายหนุ่มก็ยังไม่ได้ติดต่อเธอ
หญิงสาวก็คิดในใจว่าทำไมว่าแค่คำสองคำก็โกรธซะนาน
หญิงสาวก็รู้ว่าตัวเองผิด ก็คิดจะโทรหาชายหนุ่ม
และอยากขอให้ชายหนุ่มอย่าโกรธเธอ
หญิงสาวโทรศัพท์ทั้งวันก็ไม่มีคนรับสาย
จนสุดท้ายเบอร์โทรศัพท์นั้นก็โดนยกเลิกไป
หญิงสาวเริ่มรู้สึกแปลกใจมาก ๆ
เธอไปที่บริษัทที่ชายหนุ่มทำงานอยู่
แต่เพื่อนพนักงานเขาบอกว่าชายหนุ่มลาออกจากงานไปนานแล้ว
หญิงสาวถามเจ้าของบริษัทซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของชายหนุ่มว่ารู้ไหมว่าเขาไปไหน
เขาก็บอกไม่รู้ เขาก็กำลังหาชายหนุ่มอยู่
หญิงสาวลองโทรไปที่บ้านของชายหนุ่ม
เขาก็บอกว่าชายหนุ่มไปต่างประเทศแล้ว หญิงสาวก็แปลกใจมาก
บ้านของชายหนุ่มฐานะก็ไม่ได้ดีมาก
แล้วทำไมถึงให้ชายหนุ่มไปต่างประเทศได้ ?
(โดยแท้จริงแล้วหญิงสาวบอกขอเลิกก็เพราะสาเหตุนี้)
อีกอย่างถ้าชายหนุ่มไปต่างประเทศจริง ๆ
ถึงจะไม่ได้บอกเธอ...เพื่อนของเขาก็น่าจะรู้นะ? แปลกจริง ๆ???
หญิงสาวเก็บความสงสัยไว้ในใจ พอกลับถึงบ้านก็ได้รับจดหมายฉบับหนึ่ง
เธอเปิดออกมาดู.. เป็นจดหมายของชายหนุ่มส่งมา..
ชายหนุ่มบอกเธอว่าเขาไปที่อื่นแล้ว แต่ไม่ได้บอกว่าไปไหน
ฮึ่ม !!! จะไปก็ไม่บอกสักคำ..
ตั้งแต่นั้นมา ถึงแม้หญิงสาวไม่เคยเห็นชายหนุ่มอีกเลย..
แต่เธอก็ได้รับจดหมายจากเขามาตลอด
โดยเฉพาะวันที่สำคัญ อย่างเช่นว่าวันเกิดของหญิงสาว
เขาจะอวยพรวันเกิดให้เธอพร้อมกับส่งของขวัญมาให้
วันวาเลนไทน์เขาก็ไม่ลืมที่จะส่งช่อดอกไม้ให้เธอ..
วันคริสต์มาสยิ่งไม่ต้องพูดเลย..
ขนาดหญิงสาวไปสอบเอ็นท์ เขาก็ยังส่งการ์ดมาเป็นกำลังใจให้เธอเลย
ถึงแม้ว่านานมากแล้วที่เธอไม่ได้เห็นชายหนุ่ม
แต่เธอก็ได้รับความห่วงใยจากเขามาตลอด..
แต่หญิงสาวพบว่าที่ชายหนุ่มส่งจดหมายมาก็ไม่ได้เขียนที่อยู่มาด้วย
บางทีก็ไม่ได้ติดแสตมป์ เหมือนกับว่ามีใครเอาจดหมายมา
ใส่ลงในตู้จดหมายของเธอโดยตรง
และเธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเพื่อน ๆ ของชายหนุ่มดีต่อเธอมาก
วันเกิดเธอก็ได้รับของขวัญจากพวกเขา
หรือไม่ก็ชวนเธอออกไปเที่ยวบ่อย ๆ
โทรศัพท์ถามหาด้วยความเป็นห่วงอยู่เรื่อย
หญิงสาวรู้สึกแปลกใจกับความห่วงใยที่มีจากพวกเขา
แต่นาน ๆ เข้าเธอก็รู้สึกชินไปเอง
ในเวลานั้นเธอมีความสุขมาก ๆ
จนกระทั่งวันหนึ่ง
หญิงสาวพบว่านานแล้วที่เธอไม่ได้รับจดหมายจากชายหนุ่ม
ถึงเธอจะนึกแปลกใจ แต่ก็คิด
ว่าช่างเถอะ เขาคงไม่ค่อยว่างมั้ง..
เวลาผ่านไปอีกอาทิตย์นึง หญิงสาวก็ยังไม่ได้รับจดหมายเลย
เธอรู้สึกร้อนใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม
รู้แต่ว่าเธออยากอ่านจดหมายของชายหนุ่ม..
สองปีที่ผ่านมาชายหนุ่มเขียนจดหมายส่งให้เธอเสมอ..
ในวันสำคัญของเธอก็จะได้รับคำอวยพรจากแดนไกลมาตลอด..
ถึงแม้ว่าเธอจะตอบจดหมายไม่ได้
แต่นี่ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอแล้ว เวลานี้อยู่ดี ๆ ก็หายไป ?
หญิงสาวรู้สึกเหมือนไร้ที่พึ่ง..
หญิงสาวเริ่มตามหาชายหนุ่ม..
ไปที่ที่ชายหนุ่มแต่ก่อนเคยไปบ่อย ๆ ร้านอาหาร ร้านหนังสือ..
หวังว่าจะได้พบชายหนุ่ม แต่เธอก็ผิดหวัง..
ชายหนุ่มเหมือนกับว่าได้หายไปจากโลกนี้แล้ว
สุดท้ายญิงสาวก็กลับไปที่บริษัทเพื่อนสนิทของชายหนุ่มอีกครั้ง
ถามหาดูว่ามีใครรู้ว่าชายหนุ่มอยู่ที่ไหนบ้าง..
ในกลุ่มเพื่อนๆของชายหนุ่ม
มีหญิงคนหนึ่งพอได้ยินที่หญิงสาวถามก็ร้องไห้ออกมา
หญิงสาวถามเธอว่าร้องไห้ทำไม..
เจ้าของบริษัทบอกกับหญิงสาวว่า " เธอโทรไปหาคนคนนี้นะ...
แล้วเธอจะรู้เองว่าเขาหายไปไหน"
หญิงสาวรับกระดาษโน๊ตที่มีเขียนเบอร์โทรศัพท์มือถือมา
คิดในใจว่า ในที่สุดฉันก็หาเขาได้เจอสักที
หญิงสาวโทรศัพท์ไป..ฮัลโหล ?
มีเสียงผู้ชายมารับสาย
ถึงแม้ว่าหญิงสาวไม่ได้เจอชายหนุ่มตั้งสองปีแล้ว
แต่เธอรู้ว่าคนที่รับโทรศัพท์ไม่ใช่ชายหนุ่ม
หญิงสาวเอ่ยปากถาม.. " เอ่อ.. อยากทราบว่า.. "
ฝ่ายนั้นไม่ได้รอให้หญิงสาวพูดจบก็บอกว่า..
" ผมรู้ว่าคุณคือใคร "
" คุณอยากจะหาพี่ชายผมใช่มั้ย? ผมรอคุณมานานแล้ว
คุณตอนนี้ว่างมั้ย ออกมาแล้วผมจะเล่าให้คุณฟัง
แล้วคุณจะเข้าใจ.."
หญิงสาวมาตามที่นัดอย่างสงสัย
เห็นหน้าเขาก็เชื่อว่าเขาเป็นพี่น้องกัน เพราะหน้าตาคล้ายกันมาก
พอมาถึงหญิงสาวก็รีบถาม " พี่ชายเธอล่ะ ? "
น้องชายชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร
แต่หยิบจดหมายฉบับนึงยื่นให้หญิงสาวพร้อมกับบอกว่า
" ขอโทษนะ "
" จริง ๆ แล้วผมน่าจะเอาไปให้คุณตั้งแต่หลายวันก่อนแล้ว
แต่ผมไม่รู้จะให้คุณยังไงดี ก็เลยเก็บไว้จนถึงวันนี้.."
" จดหมายทั้งหมดในสองปีนี้ก็คุณเขียนให้ฉันเหรอ ? "
หญิงสาวถามอย่างตกใจมาก
" ไม่ใช่ ผมแค่ส่งจดหมายให้คุณแทนพี่ชายผมเท่านั้น "
หญิงสาวได้แต่คิดในใจว่าทำไมต้องทำอะไรยุ่งยากอย่างนั้นด้วย..
ถึงเธอจะบ่นแต่ก็เห็นได้ชัดว่าเธอดีใจมาก ๆ
หญิงสาวเปิดจดหมายออกมาอ่าน..
__________________
Hi เธอเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีไหม ? อากาศเริ่มเย็นแล้วนะ
รักษาสุขภาพให้ดีนะ.. การเรียนเป็นอย่างไรล่ะ?
อย่ามัวแต่ห่วงเล่นนะ.. แหม.. พูดเหมือนกับว่าเธอเป็นเด็กแน่ะ
โทษทีนะ..เพียงแต่ว่าผมไม่วางใจน่ะ เธอต้องการคนคอยดูแล
ปกป้องเสมอ.. แต่เธอวางใจได้นะ ผมเรียกให้เพื่อน ๆ ผม
ช่วยดูแลคุณให้ดี ๆ น่ะ
เพราะว่าเมื่อคุณได้อ่านจดหมายฉบับนี้แล้ว
ผมก็คงจะไปที่อื่นแล้ว.. ผมไม่สามารถดูแลคุณได้อีกต่อไป..
แต่ผมก็ยังห่วงคุณเสมอ
ผมเลยใช้วิธีนี้อยู่เป็นเพื่อนคุณในวันที่ผ่าน ๆ มา
ขอให้คุณอย่าได้โกรธผมนะ..
นี่ก็อาจจะเป็นจดหมายฉบับสุดท้ายที่ผมเขียนให้คุณได้
เพราะมันถึงเวลาแล้ว.. ต้องขอโทษมาก ๆ
ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากพบคุณนะ
เพียงแต่ว่าผมไม่ต้องการให้คุณได้เห็นผมในขณะนี้
และไม่อยากให้คุณต้องเสียใจเพราะผม..
ผมหวังอยากให้คุณอยู่อย่างมีความสุข
ตอนนี้ก็คงใกล้ถึงเวลาสอบแล้วสินะ
ถ้าคุณสอบไม่ได้เพราะเรื่องของผม ผมคงไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองแน่ ๆ
เพราะว่าสิ่งนี้เป็นความหวังสุดท้ายของผม..
นับ ๆ ดูทั้งหมดก็คงมี 200 กว่าฉบับได้มั้ง
หวังว่าคุณคงไม่โกรธที่ผมรบกวนคุณมากเกินไปนะ..
ถึงแม้ว่าผมใกล้ถึงเวลาที่ต้องจากไป
แต่ผมก็ไม่เคยคิดว่าการรู้จักคุณเป็นสิ่งที่แย่ในชีวิตของผม
ในช่วงเวลาที่ ผมอยู่กับคุณผมมีความสุขมาก
ถึงแม้ว่าท้ายสุดคุณไม่ได้เลือกผม
แต่ก็ดีแล้วล่ะ มิฉะนั้นผมก็คงไม่รู้ว่าจะบอกเลิกกับคุณอย่างไรดี
เพราะสภาพร่างกายผมทำให้ผมไม่สามารถอยู่ดูแลคุณได้ตลอดไป..
ยิ่งนานวันร่างกายผมก็ยิ่งแย่ลง ผมไปโรงพยาบาลตรวจดู..
หมอบอกว่าผมเหลือเวลาอีกแค่เพียง 3 เดือนเท่านั้น
ถึงเวลานั้นก็.. เธอคงเดาได้ออกนะ..
เพราะฉะนั้นผมก็เลยดูตามวันเวลาและเขียนจดหมาย
ให้คุณกว่า 200 ฉบับ แล้วให้น้องชายผมส่งให้คุณ
ตามวันที่ที่เขียนไว้
เหมือนกับว่าผมยังอยู่เคียงข้างคุณเสมอ..
2 ปีแล้วสินะ ความรู้สึกของคุณที่มีต่อผมก็คงเจือจางลงไปไม่น้อยแล้ว
ผมน่าจะยอมรับรู้ความจริงอันนี้ได้แล้วนะ
ผมก็เลยเขียนจดหมายฉบับนี้เป็นฉบับสุดท้าย..
อีกอย่างผมก็ไม่สามารถเขียนจดหมายได้อีกต่อไป ขออภัยด้วยนะ..
ถ้าผมทำให้คุณต้องเสียใจ ผมก็ขอโทษที่ผมไม่สามารถปลอบใจคุณได้อีก..
ผมเพียงอยากบอกกับคุณว่า ผมรักคุณ อยากดูแลคุณตลอดชีวิต
ถึงแม้ว่าสุดท้ายคุณจะแต่งงานกับคนอื่นไป
ผมก็อยากอยู่เป็นเพื่อนคุณเสมอ.. แต่ผมทำได้เหรอ? ผมทำไม่ได้
เพราะเวลาของผมใกล้จะหมดแล้ว..
ถึงอายุผมจะไม่ยืนยาว แต่ผมก็ไม่รู้สึกเสียดาย
ชีวิตของผมอยู่อย่างคุ้มค่ายิ่งนัก ถึงแม้ว่าเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน
มันสั้นนัก แต่ก็ทำให้ผมได้รู้ค่าของชีวิต
ขอขอบคุณที่คุณให้รักแรกในชีวิตผม
ถ้าเวลาย้อนกลับไปได้ผมคงจะไม่ไปรู้จักคุณ ไม่เป็นแฟนกับคุณ..
แต่มันไม่อาจเป็นไปได้ ผมก็เลยต้องทำให้คุณเสียใจอยู่ดี
ถ้าการรอคอยของวันพรุ่งนี้ทำให้ผมอยู่เคียงข้างคุณได้
ผมรับรองว่าจะทำ..
แต่ผมจะมีพรุ่งนี้ได้อีกกี่วัน? ถึงอย่างไรผมก็ต้องจากคุณไป
ถ้าผมจากไปอย่างสงบได้นั่นแสดงว่าผมไม่รักคุณอีกต่อไป
แต่น้ำตาที่ไหลออกมาบอกผมว่าผมทิ้งคุณไปไม่ได้
เพราะว่า " ผมรักคุณ "
อย่าร้องไห้เพื่อผมเลย เพราะผมมีความสุขที่เคยรักคุณ
ลืมผมเสียเถิดนะคนดี..
จากคนที่รักคุณ 21/9/2000 โรงพยาบาลXXX
-----------------------------------
หญิงสาวดูวันที่ที่เขียนในจดหมาย
คือเวลาหลังจากที่เลิกกันได้หนึ่งเดือน..
นั่นก็คือวันหลังจากวันที่ที่เธอพูดกับเขาว่า
" มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว!! "
วันนั้นอากาศเย็นลงมาก
เริ่มเข้าหน้าหนาวแล้ว
คืนนั้นหญิงสาวถือจดหมายไว้ในอ้อมอก
ยืนร้องไห้อยู่หน้าบ้านของชายหนุ่ม......