ณ บ้านไม้เก่าแก่หลังหนึ่ง ริมแม่น้ำเจ้าพระยา บรรยากาศยามเย็นเต็มไปด้วยความเงียบสงบ ยกเว้นเสียงนกร้องประสานกับสายน้ำไหลเอื่อย

ชายหนุ่มนามว่า "ธันวา" กำลังนั่งอ่านหนังสือเก่าที่เก็บไว้ในหีบไม้สัก เขาพลิกอ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งพบจดหมายเก่าๆ ฉบับหนึ่ง ลายมือที่เขียนนั้นดูคุ้นเคย

ธันวานั่งอ่านจดหมายนั้นด้วยความตั้งใจ จดหมายฉบับนั้นเขียนโดย "ปู่" ของเขา เล่าถึงเรื่องราวในอดีต เกี่ยวกับความรักที่ปู่มีต่อหญิงสาวคนหนึ่ง

ปู่ของธันวาตกหลุมรักหญิงสาวคนนั้นตั้งแต่แรกเห็น แต่ด้วยฐานะที่ยากจน ทำให้เขาไม่กล้าเอ่ยคำขอแต่งงาน หญิงสาวคนนั้นมีชื่อว่า "พรรณราย" เธอมีหน้าตาที่งดงาม อ่อนหวาน และเป็นที่หมายปองของชายหนุ่มหลายคน

วันหนึ่ง ปู่ของธันวาตัดสินใจเขียนจดหมายสารภาพรักกับพรรณราย เขารอคอยคำตอบด้วยหัวใจที่เต้นรัว ในที่สุด พรรณรายก็ตอบรับรักเขา ทั้งสองคบหากันอย่างลับๆ เพราะครอบครัวของพรรณรายไม่เห็นด้วยกับความสัมพันธ์นี้

แต่แล้ว โชคชะตาก็เล่นตลก ปู่ของธันวาถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในสงคราม เขาต้องจากบ้านเกิดไปรบอย่างไม่มีกำหนด ทั้งคู่สัญญาว่าจะรอคอยกัน

ธันวาอ่านจดหมายไปเรื่อยๆ น้ำตาของเขาก็ไหลรินออกมา เขาไม่เคยรู้เรื่องราวความรักของปู่มาก่อน เขาไม่เคยรู้ว่าปู่เคยมีรักแท้ที่รอคอย

ธันวาลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปยังแม่น้ำเจ้าพระยา เขาคิดถึงปู่ คิดถึงพรรณราย เขาอยากรู้ว่าเรื่องราวความรักของพวกเขาจบลงอย่างไร

ทันใดนั้น ธันวาก็ได้ยินเสียงเพลงคุ้นหู เสียงเพลงนั้นดังมาจากฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำ เขาเพ่งมองไปที่นั่น และเห็นหญิงชราคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ริมตลิ่ง

หญิงชราคนนั้นมีใบหน้าที่งดงาม แม้จะผ่านกาลเวลามานาน แต่เธอยังคงมีเสน่ห์เหลือล้น ธันวารู้สึกเหมือนถูกมนต์สะกด เขาเดินลงจากบ้าน มุ่งหน้าไปยังฝั่งตรงข้าม

เมื่อเขาเดินไปถึง หญิงชราก็ยิ้มให้เขา รอยยิ้มนั้นช่างคุ้นเคย ธันวาจำได้ทันทีว่า หญิงชราคนนี้คือ "พรรณราย" หญิงสาวที่ปู่ของเขารัก

ธันวาและพรรณรายพูดคุยกันเป็นเวลานาน พรรณรายเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ธันวาฟัง เธอเล่าว่าเธอรอคอยปู่ของเขาจนสิ้นลมหายใจ เธอไม่เคยแต่งงานกับใคร

ธันวารู้สึกตื้นตันใจ เขาดีใจที่ได้พบกับพรรณราย ดีใจที่ได้รู้เรื่องราวความรักของปู่ เขาบอกพรรณรายว่า เขาจะสานต่อเรื่องราวความรักของพวกเขา เขาจะดูแลเธอแทนปู่

ธันวาและพรรณรายกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน ธันวาไปหาเธอที่ริมแม่น้ำทุกเย็น พวกเขาพูดคุยกัน หัวเราะกัน และร้องเพลงด้วยกัน

วันหนึ่ง พรรณรายก็จากไปอย่างสงบ ธันวาเสียใจมาก แต่เขารู้ว่าเธอไปสู่สุขคติ เขาจะจดจำเธอไว้ตลอดไป

ธันวายังคงไปที่ริมแม่น้ำทุกเย็น เขานั่งตรงจุดที่เคยพบกับพรรณราย มองออกไปยังแม่น้ำเจ้าพระยา

เขาคิดถึงปู่ คิดถึงพรรณราย คิดถึงเรื่องราวความรักของพวกเขา เขารู้สึกเหมือนพวกเขาอยู่ใกล้ๆ เขา รู้สึกเหมือนพวกเขายังคงเฝ้ามองเขาอยู่

เสียงเพลงจากอดีตยังคงดังก้องอยู่ในใจของธันวา เสียงเพลงที่บอกเล่าเรื่องราวความรักที่ไม่มีวันสิ้นสุด