ราชสำนักชิงก็ดำเนินนโยบายคล้ายๆต้าหมิงครับ คือพยายามลดภาษีที่เก็บจากชาวนาลงให้ต่ำมากๆ เพื่อหวังว่าชาวนาจะได้มีความเป็นอยู่ที่ดี แต่การทำอย่างนี้ก็เป็นดาบสองคม กล่าวคือในยามบ้านเมืองดี ชาวบ้านก็จะมีความเป็นอยู่ที่ดีเพราะจ่ายภาษีน้อย แต่พอบ้านเมืองไม่สงบสุขเกิดภัยธรรมชาติหรือปัญหาทางเศรษฐกิจ รัฐกลับไม่มีเงินคงคลังเหลือมากพอจะไปช่วยเหลือประชาชนที่ลำบากได้ เพราะภาษีที่มีในแต่ละปีก็แค่พองบดุลหรือเกินดุลนิดหน่อยเท่านั้น

นอกจากนี้ พวกเชื้อพระวงศ์ ขุนนาง ชาวกองธง และบัณฑิตก็ไม่ต้องจ่ายภาษี ทำให้พวกเขาสะสมความมั่งคั่งกันอย่างล้นปรี่ (พวกนี้ดูดความมั่งคั่งของระบบเศรษฐกิจไปเป็นของส่วนตัวได้มากมาย เพราะไม่ต้องจ่ายส่วนต่างหรือค่าดำเนินการในรูปของเงินให้กับรัฐ)

ต้าชิงมีรายจ่ายมหาศาลครับ เมื่อจักรพรรดิหย่งเจิ้งทรงเพิ่มเบี้ยหวัดให้ขุนนางมากถึง 3 เท่าในยุคของพระองค์เพื่อหวังว่าพวกเขาจะลดการคอรัปชั่นลงได้บ้าง และการเพิ่มขึ้นของปริมาณชาวกองธงกับเชื้อพระวงศ์ที่กลายเป็นล้านคนในยุคปลายเฉียนหลง ที่ทำให้รายจ่ายของต้าชิงนั้นกลายเป็นจ่ายให้กับเบี้ยหวัดเสียหมด

นอกจากนี้การทำศึกสิบศึกใหญ่ในรัชกาลเฉียนหลงก็ทำให้การคลังของต้าชิงย่ำแย่ลง การปล่อยปละละเลยขุนนางและทำให้เกิดการฉ้อราษฎร์บังหลวงอย่างหนัก ทำให้การคลังของประเทศแย่ลงไปอีก

เมื่อการคลังในรัชกาลเต้ากวงย่ำแย่ พร้อมๆกับการที่ประชากรล้นประเทศ ค่าเงินตกต่ำ ค่าแรงตกต่ำ แต่ค่าครองชีพแพงขึ้น ประกอบกับภัยธรรมชาติและความไม่สงบต่างๆ ก็ทำให้เริ่มเกิดการพังทลายด้านเศรษฐกิจของต้าชิง ซึ่งราชสำนักไม่มีเงินจะมากอบกู้สถานการณ์ทั้งในรูปแบบความช่วยเหลือทางตรง และทางอ้อมในเรื่องการรักษาระบบสาธารณูปโภคอย่างถนน ลำน้ำ หรือเขื่อน

มันเลยสร้างความไม่พอใจให้กับชาวบ้านมากขึ้นเรื่อยๆ จนก่อให้เกิดกบฏ ซึ่งพอราชสำนักส่งกองทัพมาปราบก็ต้องใช้เงินและต้องไปรีดเงินจากชาวบ้านในพื้นที่อื่นๆวนไป