สวัสดีค่ะเราจะมาแชร์ประสบการณ์เพิ่งเกิดขึ้นไม่นานค่ะ ดิฉันอายุประมาณ 30กว่าๆได้แล้ว ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ   จำได้ว่าพ่อทิ้งเรากับแม่ไปมีคนใหม่ตั้งแต่เราอายุ4-5 ขวบได้ แต่เราอยู่กับยาย  เราคิดถึงเค้าตลอดเรื่อยมาจนโต แต่ก่อนพ่อเราก็จะกลับมาหาเราปีละครั้งแต่พออายุ9ขวบพ่อก็ไม่ติดต่อกลับมาหาเราอีกเลยเราก็ได้แต่รอๆๆจนเวลาผ่านล่วงเลยไป และเรารู้สึกโกรธพ่อมาเกือบ 20 ปี เมื่อเรามีหน้าที่การงานที่มั่นคงมากขึ้นเราก็ให้แม่เราตามหาพ่อและแม่เราเกษียณแล้วก็เลยว่าง ก่อนวันที่เราจะตามหาพ่อเราฝันว่าพ่อตายแล้วเราร้องไห้เราเลยให้แม่ไปดูให้หน่อยว่าพ่อตายหรือยัง พอไปสืบดูก็รู้ว่าพ่อยังมีชีวิตอยู่ เราก็รู้สึกอยากทำอะไรที่อยากทำอยากเจอกันก่อนจะตายจากกัน  คนมันจะได้เจอกันหาเพียงวันเดียวได้เบอร์โทรศัพท์แล้วติดต่อพ่อในวันนั้นเลย   วันแรกที่เราโทรไปหาพ่อกำลังนั่งกินข้าวอยู่โทรไปกลางวงข้าวเลย  พ่อก็กำลังทานข้าวกับภรรยาของเค้าที่อยู่ด้วยกัน(พ่อบอกพอภรรยาเค้ารู้ไม่คุยกับพ่อเลย3วันจนพ่อต้องไปอธิบายให้ภรรยาฟัง) พ่อคุยกับเราดีมาก เราได้ถามหลายๆอย่างกับพ่อ เพราะอะไรทำไมถึงไม่ติดต่อมาบ้างเลย  เรารู้สึกถึงความโกรธและสงสัยที่เราเคยมีมาเกือบ20ปีมันหายไปหมดเลย  เพราะความดีใจมันมากกว่า  คุยกันเกือบ30 นาที  จนตอนนี้เราติดต่อพ่อเป็นเวลาเกือบ 22 วันได้แล้ว เรารู้สึกมีความสุขมาก พ่อโทรหาเราเกือบทุกวัน  ตอนแรกเรานึกว่ายายเราจะโกรธแต่ไม่เลยยายเราเข้าใจและดีใจที่เราได้คุยกับพ่ออีกครั้ง เรารู้สึกโชคดีมากที่เกิดมาเป็นลูกหลานบ้านนี้ที่เข้าใจเรา  แต่ญาติพี่น้องบางคนก็จะว่าเราไปติดต่อเค้าทำไมเค้าไม่คิดจะตามหาเราเลยต้องโฟกัสที่แม่กับยายเท่านั้นอย่าเอาใจไปให้คนอื่น  แต่เอาเรื่องจริงถ้ามันห้ามความคิดความรู้สึกได้ก็คงจะดี  ถ้าไม่เคยขาดก็จะไม่เข้าใจ มันสงสัยมาตลอด20ปี   มาเล่าต่อหลังจากเราคุยกับพ่อในวันแรกเราบอกตรงๆเราคิดมากหลายวันเลย ว่าพ่อจะปิดเครื่องหนีเราไหม  หรือจะให้ภรรยาเค้ารับโทรศัพท์แล้วไม่ให้เราโทรไปอีกเลยไหม  แต่ไม่นะพ่อเปลี่ยนไปแทบจะเป็นคนละคนเลิกกินเหล้า ออกแนวธรรมะธรรมโมพอสมควร  พ่อพูดแต่สำนึกผิดและก็ขอโทษตลอดเวลา ในช่วงที่คุยกัน2-3วันแรก พ่อบอกสวดมนตน์แผ่เมตตาให้เราทุกวันมั่นใจสักวันจะได้เจอกันแน่นอน พ่อมีกิจการเป็นของตัวเอง อยู่ที่บ้านเกิด (ตอนแรกเราอดคิดไม่ได้เลยจริงว่าคนทิ้งลูกทิ้งเมีย ให้เฝ้าคิดถึงทำไมอยู่เย็นเป็นสุขจังเลย อดสงสัยในเวรกรรมไม่ได้) แต่เรื่องจริงไม่ใช่แบบนั้น  พ่อได้รับผลแห่งการกระทำทุกๆอย่าง ช่วงก่อนพ่อมีกิจการเป็นของตัวเอง  พ่อลำบากมาก พ่อบอกไม่มีแม้แต่กับข้าวจะกิน ไปเก็บผักบุ้งท้องนา2วันแรกได้ผักบุ้งกิน พอวันหลังไปเก็บจะเอามากินควายกินหมดเลย  ข้าวบูดก็ต้องทนกินประทังชีวิต  ส่วนภรรยาพ่อปัจจุบันก็เป็นคนเดิมคนที่ทำให้พ่อทิ้งเราและแม่ไป พ่อบอกภรรยาคนที่พ่ออยู่ด้วยก็ทิ้งพ่อไปได้5ปี  พอชีวิตพ่อดีขึ้นเค้าก็กลับมา พ่อไม่ได้มีใครก็เลยให้ภรรยาคนนั้นกลับมา   ส่วนภรรยาคนนั้นอยากมีลูกก็มีไม่ได้ ตอนท้องก็เกิดภาวะแท้งจนต้องโดนตัดมดลูกทิ้ง ช่องท้องมีปัญหา  จนพ่อเริ่มเข้าหาธรรมะหมั่นส่วนมนตน์ใส่บาตรนั่งสมาธิ ชีวิตพ่อก็เริ่มดีขึ้นกิจการก็เริ่มดี จนวันนึงมีปฎิหารย์ทำให้เราได้กลับมาคุยกันอีก และพ่อก็สำนึกผิด