วันศุกร์แห่งชาตินะเจ้าคะ
ป้าเขียวก็หายหน้าหายตาไม่มาตั้งกระทู้ทุกวันเหมือนช่วงก่อนแล้วนะ​ ไม่ได้กลัวคนอื่นรำคาญหรอก​ เพียงแต่ป้าเขียวมีภารกิจต้องทำอยู่ที่ป่ากล้วยเช่นกัน​ เลยคิดว่าจะมาตั้งกระทู้เฉพาะวันศุกร์ดีกว่า​ พอถึงวันหยุดเราจะได้มีบทเพลงอันไพเราะไว้ฟังระลึกชาติกัน

สำหรับวันนี้ก็คงจะเป็นวันสำคัญของหลายๆ​ ท่าน​ เพราะเป็นวันศุกร์แห่งชาติ​ หรือวันศุกร์สิ้นเดือนของหลายๆ​ ท่าน... ก็ต้องพูดกันเลยว่า... ถึงเวลาต้องอำลามาม่ากับไข่แล้วใช่ม่ะ... มีเงินซื้อข้าวกินกันแล้ว... ป้าเขียวก็พูดซะน่าสงสารกันเลยเนอะ​ มิได้ตอกย้ำหรือซ้ำเติมอันใดหรอกนะ เพียงแต่ชีวิตเคยผ่านและสัมผัสมาเท่านั้นเอง​ เลยเข้าใจจุดนี้อย่างถ่องแท้​

บทเพลงวันนี้ก็ต้องมีเรื่องเล่าของป้าเขียวมาโม้จั๊กหน่อย​ ไม่งั้นมันจะขาดรสชาติความไร้สาระไปใช่ม่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้มีน้องคนหนึ่งเคยบอกว่าพอเจอตัวการ์ตูน​ไม่อยากจะเล่า... คลิกเข้าไปในสปอยล์​ต้องยาวแน่นอน...

มันคือความจริง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เอาล่ะเข้าเรื่องเลยก็แล้วกัน...จากหัวข้อกระทู้ต้องมีคนสงสัยแน่นอน...ว่าป้าเขียวจะเล่าอะไรเกี่ยวกับ​ ข้าว หรือ​  ทุ่งนา เราเริ่มกันที่วันนี้เรามีเงินซื้อ​ ​ข้าว กิน​ ฉะนั้น​ป้าเขียวก็จะพาย้อนระลึกชาติไปถึงผู้มีพระคุณอันยิ่งใหญ่ต่อชีวิตเรากันดีกว่าเนอะ

ชีวิตป้าเขียวได้คลุกคลี​ และสัมผัสกับ​ ข้าว มาตั้งแต่เด็ก​ ไม่ใช่การแค่รับประทานข้าวหรอกนะ​ ป้าเขียว​คือลูกชาวนาคนหนึ่ง​ บรรพบุรุษ​คือชาวนา​ ซึ่งชาวนาจากภาคเหนือ​ อาจจะแตกต่างจากภาคอื่น​ เพราะที่บ้านของป้าเขียวไม่ใช่ทุ่งนาแบบที่ราบเหมือนภาคกลาง​ วิถีชีวิตของเราอาจจะแตกต่างกันพอสมควร​ ทุ่งนาคือสถานที่แห่งความทรงจำสำหรับป้าเขียวและเด็กๆ​ หลายๆ​ คน​ ที่บ้านเราจะทำนาปีละ​ 1 ครั้ง​ อาศัยน้ำจากธรรมชาติ​ หรือน้ำที่ไหลมาจากภูเขา​ พื้นที่นาจะอยู่ออกไปจากหมู่บ้าน​ ซึ่งหมู่บ้านป้าเขียวจะมีภูเขาล้อมรอบ​ คือตื่นขึ้นมาคุณเปิดหน้าต่างบ้าน  คุณก็จะเห็นภูเขาเลย​ ช่วงฤดูหนาวก็จะเห็นหมอกตามภูเขา​

พอถึงฤดูทำนาตอนป้าเขียวเด็กๆ​ การจะไปทำนาปลูกข้าว​ ต้องเดินไป​เพราะเราไม่ได้มีถนนหนทางที่รถสามารถไปถึงที่นาของเราได้​ ระหว่างทางเราก็จะเดินผ่านผืนนาของคนอื่น​ ก็จะมีการทักทายเจ้าของที่ไปตลอดทางจนถึงผืนนาของเราเอง​ การทำนาสมัยนั้นจะใช้รถไถที่ต้องมีคนบังคับ​ ป้าเขียวเคยทันเห็นคนใช้ควายไถนาอยู่นะ​ และคราดกับคันไถจะทำด้วยไม้​ แต่ที่บ้านป้าเขียวก็ใช้รถไถ​ การทำนาสมัยก่อนจะทำเป็นเดือน​ๆ เนื่องจากเราใช้แรงคน​ทำแบบค่อยเป็นค่อยไป​ ป้าเขียวปลูกข้าวเป็นตั้งแต่ประถม​ ปลูกเสร็จ​ พรุ่งนี้ต้นข้าวที่ปลูกมันก็ลอยน้ำเต็มเลย​ ก็ตอนเด็กๆ​ ก็อยากช่วยพ่อกับแม่ทำอ่ะนะ​ มองดูเป็นเด็กกตัญญู... ฮ่าๆๆ.. การปลูกข้าวมันก็มีเทคนิค​ ต้องใช้หัวนิ้วโป้งกดเพื่อให้รากต้นกล้ามิดดินลงไป​ แต่ป้าเขียวใช้วิชานินจาแบบฮาโตริไง​ วิชาดาวกระจาย​ กระจายเต็มท้องทุ่ง​ ผลลัพธ์​เลยออกมาแบบนั้นแหล่ะ​ และการหว่านต้นกล้าที่มัดเป็นมัดๆ​ลงในท้องนาที่มีการไถแล้ว​ เราเขวี้ยงเต็มแรง​ แต่มันไม่เคยไปไกลเลย​ มันตกอยู่ตรงหน้าป้าเขียวตลอด​ แล้วขี้โคลนมันก็จะกระจายเต็มเสื้อผ้า​

การทำนากว่าจะได้เมล็ดข้าวมาแต่เมล็ดไม่ใช่ง่ายๆ​ เหมือนการหยิบเงินจ่ายซื้อข้าวสารหรอกนะ​ เราต้องเหนื่อยทั้งกายทั้งใจ​ แบบเหงื่อไหลเข้าตาแบบนั้นเลย ด้วยสภาพดินฟ้าอากาศที่ไม่เอื้ออำนวย  บางปีแห้งแล้งมาก​ ผลผลิตที่ได้ออกมามันไม่ดี​ มันก็เหมือนกับนักธุรกิจ​ที่ลงทุนแล้วขาดทุนนั่นแหล่ะ​ ป้าเขียวจำความได้ว่าครั้งหนึ่ง​ ตอนเด็กๆ​ ปีนั้นแล้งมาก​ ฝนไม่ตกตามฤดูกาล​ แต่เราต้องปลูกข้าว​ ยายของป้าเขียวใช้ไม้แหลมๆ​ ขุดลงดิน​แล้วเอาต้นกล้าปลูกลงไป​ ป้าเขียวกับพี่สาวก็ถือกระติกน้ำเอาน้ำรดต้นกล้าตาม​ ผลผลิตปีนั้นต้นข้าวสูงแค่เข่า​ ข้าวเป็นเมล็ดไม่ดีเลย​ เหมือนเราทำกันเล่นๆ​ เข้าใจนะว่าตอนที่ยายปลูกก็คงคิดว่าปลูกแล้วฝนจะตกลงมา​ แต่มันไม่ตก​ สิ่งได้ก็คือการขาดทุน

หลังจากเหตุการณ์​แห้งแล้งแบบนั้น​ ก็จะมีงบประมาณ​เข้ามาสร้างฝายกั้นน้ำในหมู่บ้านเพื่อเก็บกักน้ำไว้​ยามฤดูแล้ง แล้วมันก็ทำให้ครอบครัวชาวนาแบบป้าเขียวมีชีวิตต่อไปได้​ ถ้าปีไหนฝนฟ้าตกตามฤดูกาล​ การทำนาในฤดูนั้นจะสนุกมาก​ มีน้ำไหลผ่านกลางทุ่งนา​ให้พวกเด็กๆ​ แบบป้าเขียวเล่น​กัน วันหยุดเสาร์​-อาทิตย์​ ทุ่งนาจะเป็นสถานที่รวมพลของเด็กๆ​ เราจะมีการจัดคอนเสิร์ต​กันบนที่พัก​ แต่ภาษาบ้านป้าเขียวเรียกว่า​ "ฮ้าง" ซึ่งจะทำไว้กลางทุ่งนา​ เราก็จะเรียกว่า​ "ฮ้างโต้ง" กลับมาที่คอนเสิร์ต​ของพวกเราต่อ​ ใบไม้คือเงินที่เราใช้ซื้อทุกอย่าง​ แล้วแต่ว่าใครจะเป็นศิลปิน​นักร้อง​ เชิญแหกปากได้เต็มที่​ มือกลองก็จะหาหม้อกับกระติกน้ำมันนั่นแหล่ะมาเคาะได้ตามสบาย​ แดนเซอร์​ก็เพียบ​ โดยเอาผ้าถุงของแม่ๆ​ มาสวมใส่... ท่านผู้ชมก็จะเป็นลุงป้าน้าอาที่กำลังดำนาปลูกข้าวกัน... นี่คือสีสันแห่งท้องทุ่ง... แต่เด็กรุ่นใหม่จะไม่ได้สัมผัสสิ่งเหล่านี้หรอก​ เพราะไม่มีใครไปทุ่งนาเหมือนสมัยป้าเขียว​ เด็กๆ​ จะอยู่กับเทคโนโลยี​กันมากกว่า

ป้าเขียวเล่าแค่คร่าวๆ​ พอเนอะ​ จริงๆ​ มันเยอะมากๆ​ เรื่องเล่าขานตำนานในท้องทุ่งของป้าเขียว​ เด็กรุ่นใหม่จะนึกภาพตามไม่ออกหรอก​ แต่ถ้าได้สัมผัสจะรู้ว่าความสุขในชีวิตอยู่ไม่ไกลตัวเราเลย... ป้าเขียวก็พาออกทะเลไกลแล้ว... แค่พูดถึงผู้มีพระคุณแค่นี้เอง​ หลายๆ​ ท่านอาจจะมีเรื่องราวความทรงจำเกี่ยวกับ​ "ข้าว" หรือ​ "ทุ่งนา" แบบป้าเขียวเหมือนกันมั้ง

เรามักจะเห็นบทเพลงเกี่ยวกับความรักความคิดถึงที่พูดถึงสถานที่ท้องทุ่งหรือทุ่งนาอยู่หลายเพลง​ ป้าเขียวเลยเอาเรื่องนี้มาเป็นโจทย์​สำหรับสัปดาห์​นี้ก็แล้วกันนะคะ

เอารูปบรรยากาศ​บ้านป้าเขียว​ พร้อมผลงานของป้าเขียวเมื่อปี 2556 มาฝาก... ในนี้มีรูปป้าเขียวด้วย​ 😁








ป้าเขียวขอแบ่งปันภาพบรรยากาศ​ท้องทุ่งแบบนี้ก่อนนะคะ
ตามด้วยบทเพลงที่กล่าวถึงทุ่งนา​หรือทำให้ระลึกถึงทุ่งนา


ป้าเขียวเปิดบ้านให้เม้าส์​มอยแล้วนะเจ้าคะ