ช่วงนี้เราไม่ค่อยมีความสุข ไม่อยากเจอใครทั้งนั้น และปกติก็ทำงานไกลบ้าน อยู่คนละจังหวัดกับพ่อแม่
เราไม่ค่อยชอบติดต่อกับใคร ทั้งทางโทรศัพท์ หรือทางไลน์ ถ้าไม่มีธุระจะไม่ติดต่อเลย กับพ่อแม่ก็เช่นกัน
ถ้ามีช่วงวันหยุดยาว เราก็จะกลับบ้านไปหาพ่อแม่ แต่ตอนนี้เรารู้สึกไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากให้พ่อแม่มาหาด้วย

สาเหตุที่เป็นแบบนี้ เพราะเรารู้สึกว่าพ่อแม่ไม่เข้าใจเรา ตอนที่เรามีปัญหาในที่ทำงาน มีปัญหากับเจ้านาย
พอเล่าให้พ่อแม่ฟัง พ่อแม่ก็ชอบพูดเหมือนกับว่ามันเป็นความผิดเรา เจ้านายไม่ผิดเลย ทั้งๆที่พ่อแม่ไม่ได้ไปทำงานกับเรา
อย่างเช่นเราบอกว่าเรามีปัญหากับเจ้านาย เพราะเราเป็นคนเงียบๆ เจ้านายไม่ชอบ จึงประเมินเราโดยให้คะแนนต่ำ บีบเราออก
พ่อแม่ก็บอกว่า ก็เราเป็นคนเงียบจริงๆ ยอมรับซะ (บังคับเลยว่าต้องยอมรับ) บอกว่าคนเงียบๆ จะทำอะไรก็ลำบากหมด
แล้วก็บอกให้เราไปหาคอร์สเรียนปรับบุคลิกซะ ประมาณว่าเราต้องเป็นคนปรับเท่านั้น เรามันผิด ผิดทุกเรื่อง
แต่พอเราบอกว่า เจ้านายอารมณ์ร้ายแล้วพาล ลูกน้องไม่ได้ทำผิดก็หาเรื่องให้ผิด พ่อแม่กลับบอกว่าไม่เป็นไร เรื่องธรรมดา
เรารู้สึกว่าเราคิดผิดที่เล่าให้พ่อแม่ฟัง นอกจากจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น แล้วยังรู้สึกแย่กว่าเดิม อย่างน้อยคนเราควรมีวิธีพูดที่ดีกว่านี้

ตอนนี้กลายเป็นว่า พ่อแม่พูดอะไรมา เราจะรู้สึกหงุดหงิดรำคาญ พ่อแม่โทรมาถามบ่อยมาก ว่าที่ทำงานมีปัญหาอะไรไหม
เราก็ขี้เกียจเล่าแล้ว เพราะเล่าไปก็เท่านั้น เราไม่ใช่คนที่จะเล่าปัญหาให้คนอื่นฟังเพียงเพื่อต้องการระบายเท่านั้น
เราต้องการความเข้าใจและวิธีแก้ปัญหากลับมาด้วย ถ้าไม่ได้ เราไม่เล่าดีกว่า เพราะเล่าแล้วเดี๋ยวคนฟังก็เอาไปเล่าต่อๆกัน เราไม่ชอบ
แล้วบางทีเวลาพ่อแม่ไลน์หาเรา ก็ชอบถามคำถามที่เรารู้สึกว่า...จะอะไรนักหนา เช่น ถามว่า "อาบน้ำแล้วยัง" "กินข้าวกับอะไร"
และอยากให้เราเล่าว่าแต่ละวันมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง อยากจะให้เราโทรหาทุกวัน แม้ไม่มีเรื่องอะไรคุยก็อยากให้เราโทรไป
แต่เราไม่โทรหรอก เราเข้าใจว่าพ่อแม่อาจเป็นห่วง เราไม่เคยเป็นพ่อแม่ แต่เราจะรู้สึกว่า พ่อแม่ถามอะไรเนี่ย ไม่เข้าท่าเลย เราโตแล้ว
เราไม่อยากตอบคำถามแบบนี้ เราก็ต้องการความเป็นส่วนตัว อยากทำอะไรตามใจตัวเองโดยที่ไม่ต้องมีใครมาถามหรือก้าวก่าย
พ่อแม่ชอบสั่งโน่นสั่งนี่สารพัด เช่น อย่านอนดึก อย่าเล่นคอมมาก หัดออกไปไหนบ้าง ฯลฯ เรามักรู้สึกหงุดหงิดหลังจากโทรคุยกับพ่อแม่

ถ้าเป็นตอนเจอเจอหน้ากัน ก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้เราหงุดหงิดด้วย เช่น เราแค่กำลังนั่งมองอะไรบางอย่าง ก็โดนถามว่า "ทำไมนั่งเหม่อ"
เราก็บอกว่า เราไม่ได้เหม่อ เรากำลังมอง...อยู่ ก็โดนถามอีกว่า "แล้วมองทำไม" เราเริ่มรำคาญก็เลยสวนกลับว่า "มองไม่ได้รึไง"
ตอนนี้พ่อแม่บอกว่าเราพูดน้อยลงกว่าเดิมอีก (จากปกติก็พูดน้อยอยู่แล้ว) เราก็ยอมรับนะ เพราะเราหงุดหงิด รำคาญ ไม่มีความสุข
เหมือนมีเจ้านายเพิ่ม ล่าสุดพ่อแม่บอกว่าจะมาหาเรา (ทั้งๆที่เราก็กลับบ้านบ่อยอยู่แล้ว) เราก็บอกว่า ไม่ต้องมาหรอก จะมาทำไมบ่อยๆ
พ่อแม่ก็จะบอกอีกว่า ก็พ่อแม่คิดถึงลูก อยากอยู่ใกล้ๆลูก เราก็จะรู้สึกว่า เฮ้อ...ถ้าอย่างนั้นเราลาออกจากงานไปอยู่บ้านดีกว่ามั้ง
ไม่อยากให้มาจริงๆ เพราะถ้าพ่อแม่มา เราก็ต้องทนฟังคำพูดสารพัดที่เราไม่อยากฟัง ต้องพาพ่อแม่ออกไปเที่ยว (เราไม่ชอบเที่ยว)

อยากรู้ว่าใครเป็นเหมือนเราบ้าง (ไม่ต้องด่านะ ถ้าไม่ชอบก็แค่กด x ตรงมุมบนขวา)