ความรู้สึกเหล่านี้พึ่งเกิดขึ้นเมื่อ3-4 ปีมาจนถึงปัจจุบัน. ขอเล่าย้อนนะ.. แต่ก่อนตอนเด็กๆครอบครัวก็ถือว่ามีความสุข ทะเลาะกันบ้างแต่ไม่ถึงขั้นรุนแรงกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา ไปเที่ยวด้วยกัน  แต่มันก็ไม่ได้เป็นแบบนี้ทุกวัน  พ่อกับแม่ทำงานนอนบ้านสวน. ส่วนเราอยู่บ้านคนเดียว ตั้งแต่ ม.1  มีญาติมานอนเป็นเพื่อนบางวัน บางวันป้าก็ให้หลานมานอนเป็นเพื่อนแทน ตื่นเช้ามาแต่งตัวไปโรงเรียน รถรับส่งมารับ  วันไหนตื่นไม่ทันต้องวิ่งไปดักรถอีกซอยนึง กลับจากเรียนตอนเย็นหุงข้าว ไข่เจียวกินเองทุกวันบางวันก็มาม่า เสาร์อาทิตย์ แม่จะมารับไปสวน ช่วยงานที่สวนพ่อกับแม่ไม่เคยถามเรื่องการเรียนเป็นยังไงบ้าง  อยู่คนเดียวเป็นยังไงบ้าง ไม่เคยถาม  เวลาโรงเรียนมีกิจกรรมก็ไม่เคยให้เข้าร่วม  เวลาต้องทำงานกลุ่มไม่เคยได้ไป มีกิจกรรมต้องทำกับเพื่อนไม่เคยได้ไป ยังดีที่มีเพื่อนคบอยู่สองสามคน ตั้งแต่ป.1-6. เรียนได้ที่1 ของห้อง  เป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งวิชาการหลายอย่าง ได้เกียรติบัตร ได้รางวัล ได้เหรียญทอง แต่พ่อกับแม่ไม่เคยชมไม่มีรางวัลให้  ไม่มีของขวัญปลอบใจ   พอขึ้นม.1  เกรดเฉลี่ยยังสูงอยู่  เลยได้อยู่ห้องคิงและเรียนดีมาตลอด จนม.6 ครูเริ่มแนะแนวเริ่มถามว่าจะเรียนต่ออะไร  ครูให้กำลังใจว่าเป็นคนเรียนดี สอบที่ไหนก็ติด  แต่ในความเป็นจริงเราไม่ได้อ่านหนังสือหรือเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยเลย เพราะพ่อกับแม่บอกว่า คงไม่มีปัญญาส่งต่อแล้ว(แต่เขาวางแผนจะออกรถยนต์คันใหม่)  ความตั้งใจ ความฝัน และความพยายามเรียนดีมาตลอดมันไม่มีความหมายอะไรเลย เวลาเพื่อนคุยเรื่องเรียนต่อชวนกันไปสอบด้วยกันเรียนด้วยกัน เราได้แต่เงียบ และบอกเพื่อนไปว่าเราเรียนเอกชน คงไม่ได้ไปสอบด้วย แต่ที่จริงแล้ว ไม่มีใครส่งเสียหรือสนับสนุนอะไรเลย  พอรู้ว่าจะไม่ได้ต่อมหาลัย เราเริ่มไม่ตั้งใจเรียน เริ่มสนใจเรื่องอื่น ติดมือถือ คุยกับผู้ชายในแอปคิวๆโทรหากันคุยกันทุกวันแต่ตอนนั้นพี่เขาอยู่กรุงเทพฯเรียนม.หอการค้าคุยแค่ในมือถือ ไม่เคยคิดด้วยซำ้ว่าเขาจะรักเราจริงๆ  สิ่งที่คิดตอนนั้นคือ อยากมีใครสักคนที่คอยรับฟัง  ในทุกๆเรื่องที่เราอัดอั้น  เวลาอยู่บ้านเราไม่ค่อยพูด ไม่คุยกับใคร  แต่พอมีคนๆนึงอยากจะฟังในสิ่งที่เราพูดไม่มองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ จนเริ่มรู้สึกว่ารักเขา เวลาเขากลับตจว. มีโอกาสได้เจอกันหลายครั้ง 
แต่บ้านเขามีฐานะกว่าเรามาก แม่เขาไม่ชอบเรา เขาบอกจะพาเราไปอยู่ด้วยกันเรียนเอกชนด้วยกัน  พ่อเขาจะเป็นคนส่งเรียน  เราเริ่มวางแผนว่าจบม.6 จะหนีไปด้วยกัน  แต่พอใกล้จะจบม.6  แม่เราจับได้ เพราะเห็นเราทำตัวแปลกๆ แฟนเรากลับมาเยี่ยมบ้านเขาโทรมาหาบอกว่าอยู่ร้านคนเดียว   (บ้านเขาขายเครื่องใช้ไฟฟ้า) เราก็เลยจะไปอยู่เป็นเพื่อนและค้างที่นั่น  แต่ตอนที่แฟนเราโทรมา แม่มาหาเราที่บ้านพอดี เรากำลังจะออกไปหาแฟน. แม่ถามว่าจะไปไหนให้ไปส่งไหมมันเย็นแล้ว.  เราบอกแม่ว่าไปทำรายงานบ้านเพื่อน  แม่บอกไม่ให้ไปมันค่ำแล้ววันหลังค่อยไป.  เรารอจนแม่กลับไปสวน  เราถึงขับรถออกไปหาแฟน ไปถึงบ้านแฟนเราก็ไปนั่งเล่นคอมดูยูทูป คุยกันปกติ ไม่เคยมีอะไรเกินเลย แม้แต่ครั้งเดียว พี่เขาบอกว่าถ้าเราไม่พร้อมเขาจะไม่ทำ   ....... เดี๋ยวมาต่อ