ผมได้ไปทำงานที่อิสราเอล ผมคิดว่าที่แห่งศรัทธา  ผมทำงานพอก่อนนอนก็อฐิษถานให้ชาวโลกพบความสุขแม้ไม่ได้เข้าโบสถ์  ชาวยิวไม่ได้เยี่ยมหรอกครับ แขกขี้ลักยิวขี้โกง
      ผมเคยได้ยินมาจนมาเจอจริงถึงได้รู้ว่าเป็นจริง
     ผมได้ไปทำสวนแตง  นายจ้างก็ใช้ยังกะเครื่องจักรทั้งร้อนทั้งเหนื่อย
    พอสิ้นเดือนก็บอกขายของออกอยากนัวันประกันพรุ่ง
    จนได้ให้เอเย่นมาเจรจา  ข้าวสารของแรงงานก็ไม่อยากจะให้
    จนผมย้ายงานจนเกือบปีได้ยิน
ข่าวว่าย่าที่ผมรักที่สุดเสียผมร้องไห้จนไม่ได้ทำงานผมยอมรับผมกินเหล้าสูบบุหรี่เครียดมากเพราะเข้าสังคม   แต่ในไบเบิลก็ไม่ได้ห้าม
     จนมีขาใหญ่ทีนั่นมาว่าผมแค่คนตายร้องทำห่าอะไร
    ผมเกือบมีเรื่อง ผมเหนื่อยใจ
ผมจึงเหมาแท๊กซี่ไปพักอาสัยที่ทางภาคเหนือ ผมเศร้ามาก ผมเฝ้าอฐิษถานทำไมไม่เอาผมไปผมนอนและตื่นจนพี่บอกให้ไปทำงานเสียค่างานฟามวัวใจนึงก็อยากพักซักเดือน
      แต่ผมก็ไป ทั้งวัวนมวัวตัวผู้ลูกวัวนับ100กวาดอาหารวัวรีดนม
    ทั้งทำทั้งเครียดเวลานอนก็แทบไม่มีรีด3เวลากวาดทำความสะอาด
       จนพ่อตรอมใจตามย่า พี่สาวก็โทรบอกพ่อเสียอดหลับอดนอนกดดันรอบด้านผมไปร้องไห้กับวัว
    มีวัวนมตัวนึงออกลูก มันก็ต้องมารีดนม ตอนเช้านายจ้างสอนผมกรอกยาวัวตัวนั้นมันโดนเชือกรัดหูจมูกและอีกเส้นงัดมากมันร้องท่าทางเจ็บมาก
เสร็จก็เอาขวดยากรอกปาก
       ก่อนที่จะล็อคและกรอกยาต้องต้อนเข้าที่ล็อคตัว
      ผมเลิกงานก็ขอให้พระองค์ทำลายผมและร้อง
      บางทีก็ร้องกับวัวคนเดียวผมขอพระองค์อะไรจำไม่ได้จนมีวันนึง
     ขณะจะออกจากห้องอยู่ดีผมก็ได้ยินเสียงคำรามกึกก้องมันมืดในห้องกำลังจะเปิดประตู
     พอเกิดเสียงนั้นทุกอย่างก็มืดผมล้มไปเลยและเห็นทามกลางความมืดนั้นมีก้อนเมฆและมีเส้นแสงเหมือนไฟวิ่งล้อมก่อนเมฆ
     เสียงนั้นดังสะเทือนในหัวผมจนถึงวิญญานเลยมั้ง
    และกล่าวสะเทือนว่า   เราคือพระเจ้าเราจะเทพระพิโรธแก่ศัตรูของเจ้าแล้วผมก็รู้ตัว
     ผมล้มอยู่และลุกขึ้นเปิดประตูต้อนวัวและกรอกยาผมเศร้ามากจึงจ้องตาแม่วัวตัวนั้นเหมือนสื่อสารทางสายตาก็เข้าใจถึงความสูญเสีย
       แม่วัวจะอยู่ฝั่งนึงลูกวัวจะถูกแยกต่างหาก
      ตกดึกผมก็ร้องและเศร้าเพราะไม่มีโอกาสได้ทำพิธีศพทั้งพ่อและย่า
       พอเช้าก็รีดนมแม่วัวตัวนั้นผมไม่ต้องไล่ต้อนก็เดินไปเข้ารอรีดผมจึงเข้าไปกอดมันและเรียก อีมะ
     หมายถึงแม่
จนคืนนึงผมกผ็เห็นนิมิต เห็นผู้หญิงเปลือย และอีกแวบก็เห็นผู้ชายเปลือย
      จากนั้นก็เห็นผู้ชายหญิงวัยรุ่นเปลือยแบกแคร่หามชายอ้วนแก้ผ้า
     นั่งอยู่นั้นและถือตรวนคล้องคนเหล่านั้นและคนมากมายต่างมองแคร่นั้น
     นานล่ะจำได้ลางๆ ก็มีเงาดำปรากฏ และถามต้องการอะไร
     เงินทองผู้หญิงผู้ชายชื่อเสียงและพยายามจะครอบงำผม
     หลังจากนั้นผมก็เห็นแสงสีน้ำเงินฟันเงานั้นและมันก็หายไปดำมากผ่าตั้งแต่หัวจนขาดครึ่ง
    และเห็นตัวเลข2039 และมืดไป
      พอตื่นผมก็เบลอความบ้าของผมจึงเริ่มแต่นั้น
     พอรู้สึกตัวผมก็ไม่รู้เอาความคิดมาจากไหนคือต้องกำจัดซาตาน
         และเริ่มหูแว่วได้ยินเสียงต่างคนพูดคุยกันเสียงทุกคนทั้งพี่แม่เพื่อน
  ในหัวเสียงเหมือนตัวจริงมาคุยกับผม
   และต้องปราบซาตาน จึงค้นหาบ้าปะ555ต้องสู้และกำจัดจนไปเปิดบ้านนายจ้างเข้าและขอโทษปกติผมจะเข้าห้องใครต้องเคาะบ้านนายจ้างติดกับที่พักผมและนายจ้างก็ด่าผม
   ผมจึงขอลาออกและตอนเช้าผมก็เก็บของนายจ้างก็จ่ายเงินและผมก็นั่งแท๊กซี่ไปหาญาติมะรุงตุงนังไปหมด
     และพอมาพักที่ห้องญาติแกจะมาเป็นช่วงๆและทำอาหารไว้ไห้
    ผมก็เหม่อและในหัวก็มีเพียงการประกาสข่าวประเสริฐวุ่นวายในหัวไปหมดอยู่มา
     วันนึงตอนเช้าอยู่ดีๆก็โกรธเหมือนไฟสุมทรวงแค้นกันมานับล้านปีผมชกฝ้าเพดานจนพังมือแตกเลือดไหล
      แต่ไม่รู้สึกเจ็บผมเตะโต๊ะจนกระเด็นและวิ่งออกมาถือมีด
     วิ่งเหยียบกระจกแต่ไม่บาดซักพักก็เหมือนมีอะไรให้ไปทางนึงผมวิ่งด้วยปลายเท้าเร็วมากยังกะร่างทรง
      เห็นกลุ่มคนไทยจะมาเยี่ยมผมก็วิ่งปรี่เข้าไปพวกเขาคงตกใจและพากันหยุดอยู่ดีผมก็ได้สติจึงทิ้งมีด
     ผมเลยเดินกลับห้องและขอโทษสักพักรถตำรวจก็มา3คันอาวุธปืนกลครบมือมีคนบอกให้ไปกับเขาเขาก็ตรวจตัวผมและล็อคกุญแจผมก็นั่งแต่โดยดี
      ไปถึงก็ให้ผมนั่งรอนานมากก็มีคนมาช่วยผมก็คุยกับตำรวจและพาผมไปนั่งตรวจพาสปอร์ตเอกสารและก็ให้ผมกลับมานั่งรอแต่อยู่ดีๆก็นั่นและครับรู้สึกเหมือนจะโดนฆ่าบ้าบอ
    และมีเจ้าหน้าที่เอาขนมปังมาให้และกาแฟเขาล่ามตรวนผมกับเก้าอี้ก็ตอนผมอาละวาดช่วงนึง
      มองมาทางผมกันหมดผมก็เลยชี้โซ่กุญแจและเคี้ยสหนมปังพร้อมพูดsame same แค่เหล็กเนี่ยข้าน้อยเคี้ยวได้เหมือนหนมปังเพราะบางคนชักปืนใจนึงก็กลัวใจนึงก็บ้าจากนั้นทุกคนก็ทำงาน
        ผมนั่งรอนานมากเขาปล่อยผม
งงเว้ยอิอิ
       ให้เดินกลับหราผมก็เดินข้ามถนนและพอถึงกลางป่ามะนาว
         ไม่รู้ผมได้ยินอะไรผมก็ขอโทษและเขกหัวกับพื้นอย่างแรงไม่สามาถนับได้จนหัวแตกเลยคิดว่าทำอะไรก็ทำเหอะตายก็ดีเลยนอนแผ
        ไมรู้เวลาจะกลับก็จำทางไม่ได้รู้แต่ว่าต้องสู้กับมารและช่วยโลก
         ตอนกลางวันผมก็เห็นแค่หัวกลางท้องฟ้าเหมือนวิญญานใส่ทางกากวงรีมีไม้กางเขงพาดผ่าน
   จน2วันอยู่ก็อยากกลับในช่วงนั้นไม่ใช่ไม่กินไม่ดื่มออกจากป่าก็จะเป็นเมืองเล็กตรงข้ามป่ามีเงินติดตัวยุ
          ผมจำทางลัดผ่านป่าไม่ได้แต่เหมือนวิญญานดลใจก็เลยเดินออ้มถนนทางเข้าหมู่บ้านซึ่งไม่เคยไป
แต่ก็กลับมาถึงห้อง
         พอนึกถึงเงินเลยเช็คกระเป๋าเป๊ดูไม่เหลือซักแดงตีเงินไทยก็หลายหมื่นเลยนึกย้อนหลัง
        เคยควักเงินแจกเขายุ
และสู้กันอย่างนั้นทางจิต
  ในตอนที่อยู่ในป่ายื่นเหม่ออยู่อยู่ก็เห็นเงาดำเทาจักรวาลส่งแสงจากหว่างคิ้วเหมือนรูปปั้นสีดำไม่มีใบหน้า
วงกลมเหมือนจานบินเอเลี่ยนที่ส่งจากใต้ท้องยานเป็นกระห่างๆกันจากเล็กๆขยายจากฟ้ามาสู่หัวผมสีม่วงๆเป็นลำแสง
            จากนั้นก็อยู่ๆก็พูดไม่รู้เอามาจากไหน    
        แข็งแกร่งดุจเหล็กกล้าปราดเปรียวดุจม้าศึก
         พอผมรักษาหาย ก็รู้ว่าแม่เป็นห่วงแค่ไหนท่านติดต่อสสที่ท่านหาเสียงให้เดินเรื่องทางกงสุลให้ไปรับผม
          กลับมาอยู่ๆก็มีรถตู้มารับผมไปหาหมอซึ่งผมก็ได้รับยามา
        ในระหว่างนั้นผมก็ได้รับการดูแลจากผู้หญิงที่นั่งรถตู้รู้แต่ว่าเป็นคนดีคอยคุยกับผมน่ารักอิอิน่าจะเป็นคริสต์มั่ง
        อีกวันนายหน้าก็มารับผมพร้อมให้ตังค์เงินผมทั้งเก่าใหม่หลายหมื่นแต่ก็คิดชั่งมัน
        ผมกินยาและหลับจนถึงสนามบินก็มีข้าราชการมารอรับและไปส่งหาแม่ที่นั่งรอ
       ผมได้รับการรักษาและดีขึ้นจนไปเรียนสอนเทศน์ที่ลาดกระบัง
        ของเกาหลีโดยอาจารย์ที่บ้านปนะนำกับข้าวก็ทำกินกันเองตามมีตามเกิดประทังชีวิต
         ผมตั้งใจมากที่นั้นเป็นของเกาหลีแต่งบชั่งน้อยคนที่เรียนเป็นชาวเขาซึ่งไม่ค่อยมีฐาน่ะแต่บางคนก็มี
      ผมเหรอขอแม่555เลี้ยงคนโนนนี้แม้แต่อาจารย์เกาหลี
      ผมไม่ขี้งกอยู่แล้วโน๊ตบุ๊คใครอยากยืมก็ให้กีตาร์ใครอยากยืมก็ให้
    ผมเป็นคนง่ายๆจนคืนนึงตอนมืดก็เห็นอะไรมืดผลุบโผล่มาทางระเบียงขนลุกและกลัว พอมองอีกทีก็เห็นแมวดำตาเหลืองแลขั่วร้ายและก็หายไป
      ต่อมามีกิจกรรมออกเยี่ยมและกลับหอห้องนึงนอน4คน
      คืนนึงก่อนนอนหัวหน้าก็ให้ผู้หญิงกลับหอ เหลือผู้ชายและบอกว่ามีคนขโมยเงินหมื่นนึงห้องเดียวกับผม
      แต่มาตอนหลังอาจารย์โทรมาถามผมว่าได้ทำไหมจนเดินทางมาตรวจบัญชีอื่นๆ
  วันนั้นผมก็แค่สงสัยไอ้นนั้นรึเปล่าที่นอนด้านบนคนที่เงินหายเพราะเขาไม่ได้ไปเขามีทั้งโน๊ตบุ๊คนั้นนี่บอกฐานะดี แต่ผมไม่รู้เป็นอะไรชอบมามีคนมาเล่นกับผมอาจารย์เกาหลีก็คุยเล่นกันจนกลับ
          เหมือนทุกคนมองผมแปลกๆผมเสียใจมากผมตั้งใจแต่งเพลงร้องเพลงอ่านก่อนคนอื่นและนอนทีหลัง
      ขณะเกือบกินข้าวเขาก็มองผมและผมรู้ล่ะจะหาเรื่องต่างคนต่างคิดซึ่งเขาก็สงสัยผมแต่ภาษีเขาดีกว่าเขาสนิทกับอาจารย์ที่ส่งผมมา
      ทำดีไม่ได้ดีพอคุยกันเสร็จเขาก็เหมือนจะลุกแต่ผมไวกว่าเลยทุบชามข้าวและมีคนห้ามตอนเช้าแม้กระทั่งอาจารย์ยังไม่เชื่อผมอยู่ไปก็ไร้บอย
       แต่คนที่เป็นรุ่นนัองอาจารย์ผมสนิทผมมากเขาร้องไห้ผมใช้อารมเป็นผู้ชายแต่อีกฝ่ายเริ่มก่อน
       ถึงผมจะเกเรแต่ไม่เคยทำใครก่อนถ้าสู้กันก็ให้ชกก่อน
        ตอนนี้ก็ปลงล่ะครับ
อัตตาหิอัตโนนาโถตนเป็นที่พึงแห่งตน