บังเอิญนั่งเพลินๆเลยมีเรื่องผี ที่คิดว่าโดนกับตัวมาเล่าสู่กันฟัง
ย้อนไปเมื่อ 12 ปีที่แล้ว ผมได้เรียน มหาวิทยาลัยแห่งนึง ภาควิชาที่ผมเรียนเป็นวิชาที่มีการถ่ายภาพและต้องเข้าห้องมืด เพื่อทำการล้างฟีล์มและอัดภาพขาวดำ ก็หลอนนิดๆสำหรับการเข้าห้องมืด คณะผมเค้าว่ากันว่า เคยเป็นคุกเก่า ผมก็ห้าวตามประสาวัยรุ่นเป็นคนไม่กลัวผี แต่ไม่ลบหลู่ เพราะเชื่อว่าต่างคนต่างอยู่ ผมมักเกเร โดดเรียนบ่อยๆ มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นซ้อนกัน ผมจะเล่าเรื่องของผมก่อน จากที่กล่าวมา ผมเองได้เข้าห้องมืดและหลงรักการอัดภาพ มันสนุกมันเพลิน อาจารย์ให้กุญแจมาให้เป็นคนดูแล ทำความสะอาด เบิกน้ำยาแจกจ่ายแก่เพื่อน คอยดูว่าเครื่องอัดภาพเสียหรือไม่ จนอาจารย์จ้างให้เป็นคนดูแลห้องมืด มีเงินค่าขนมทำงานช่วยคณะและภาควิชา ซึ่งมันมีผลดี คือ ห้องมืดเป็นของเรา ตามคำอนุญาตของอาจารย์ จะอัดเท่าไหร่ก็ได้ เพื่อความรู้และประสบการณ์ อาจารย์ไม่ห้าม ใครที่ได้เรียนก็มาได้นะครับ ขอให้ทำตามกฏ ผมก็เข้าออกเป็นประจำกับห้องมืดนี้ ห้องมืดจะมีทางเข้าออกสองทาง ทางแรกจะเป็นทางสำหรับในตึก ทางออกที่สองสำหรับเข้าออกเวลาตึกปิด ผมเข้าไปช่วง บ่ายสอง ล้างอัดกินนอนเข้าออกจนเวลาล่วงเลยมา ตี 2 เรียกได้ว่าเพลิน ห้ามใช้ไฟ เพราะแสงต่างๆจะมีผลกับกระดาษอัดภาพ ก็เปิดเพลง เปิดแอร์ ง่วงก็พัก จนเริ่มได้ยินเสียงแปลกๆ มีเสียงโลหะลากพื้น มีเสียงคนวิ่งชนประตู่ในตึก เรื่องเสียงชนประตู่ เราชินเพราะมันเป็นทางเดินผ่านและวิ่งชนประตู่เหลืองๆนี้ สมัยปี 1 จน ปี 2 ที่ได้เข้าห้องมืด ถึงบางอ้อว่า ประตู่ที่เห็นคือ ทางเข้าห้องมืดนี่เอง เสียงเริ่มดังขึ้นเมื่อ มีเสียงวิ่งชนประตู่ในตึก ในตึกปิดแล้ว ไม่มีใครเข้าตอนตี 2 แน่ๆ เราเริ่มใจไม่ดี รูปก็ยังไม่เสร็จ ที่ตากอยู่ก็ยังไม่แห้ง เอาไงดีคิดในใจ ในใจคิดถ้าเป็นผี ขอแช่รูปให้เสร็จก่อนแล้วจะไป พอรูปใกล้เสร็จ เก้าอี้ก็เริ่มล้ม เก้าอี้ในห้องมืดจะเป็นไม้ ตัวใหญ่เพราะโต๊ะที่วางเครื่องอัดสูงมาก เก้าอี้จึงสูงตาม มันไม่มีทางจะล้มได้ เพราะหนักมาก มันเริ่มล้มทีละตัว เสียงเริ่มดัง เราเริ่มหวั่นกับเสียงที่หาสิ่งใดทำไม่ได้ สุดท้ายรีบออกจากห้อง ล๊อคประตู่ แล้วเสียงดนตรีไทยก็บรรเลงขึ้น ทางออกของห้องมืดจะอยู่หลังตึก และมีทางเดินไปโรงอาหาร ข้างๆทางเดินจะเป็น ตำหนักเก่าตั้งตระหง่านกลางแสงสลั่วๆ ก็มี ดนตรีไทยบรรเลง ระนาดเอก ระนาดทุ้ม ซอด้วง ซออู้ มาหมด วิ่งไปสต๊าดมอไซด์เก่า อากาศหนาวๆ หมอกลงอ่อนๆ รถสต๊าดยากอีก เพลงไม่หยุดบรรเลงสักที ประสบการณ์ที่เจอครั้งนี้ ถือว่าหาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้ แม้ไม่เห็นเป็นตัว แต่มาแบบเสียงที่หาต้นเหตุไม่ได้จริงๆ เรื่องเก้าอี้ ยังไงก็หาเหตุผลไม่ได้ว่า จะล้มได้ยังไง ส่วนเสียงโลหะลากพื้น ก็คือ เสียงโซ้ของนักโทษโบราณที่เคยอยู่คุกเก่า ก่อนมาสร้างเป็นคณะ อันนี้ถามลุงภารโรงมานะครับ เรื่องผมจบ เดี๋ยวมาต่อเรื่องเพื่อน
เรื่องผีๆ ที่ดินแดนสนธยา มหาวิทยาลัยวังเก่า
ย้อนไปเมื่อ 12 ปีที่แล้ว ผมได้เรียน มหาวิทยาลัยแห่งนึง ภาควิชาที่ผมเรียนเป็นวิชาที่มีการถ่ายภาพและต้องเข้าห้องมืด เพื่อทำการล้างฟีล์มและอัดภาพขาวดำ ก็หลอนนิดๆสำหรับการเข้าห้องมืด คณะผมเค้าว่ากันว่า เคยเป็นคุกเก่า ผมก็ห้าวตามประสาวัยรุ่นเป็นคนไม่กลัวผี แต่ไม่ลบหลู่ เพราะเชื่อว่าต่างคนต่างอยู่ ผมมักเกเร โดดเรียนบ่อยๆ มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นซ้อนกัน ผมจะเล่าเรื่องของผมก่อน จากที่กล่าวมา ผมเองได้เข้าห้องมืดและหลงรักการอัดภาพ มันสนุกมันเพลิน อาจารย์ให้กุญแจมาให้เป็นคนดูแล ทำความสะอาด เบิกน้ำยาแจกจ่ายแก่เพื่อน คอยดูว่าเครื่องอัดภาพเสียหรือไม่ จนอาจารย์จ้างให้เป็นคนดูแลห้องมืด มีเงินค่าขนมทำงานช่วยคณะและภาควิชา ซึ่งมันมีผลดี คือ ห้องมืดเป็นของเรา ตามคำอนุญาตของอาจารย์ จะอัดเท่าไหร่ก็ได้ เพื่อความรู้และประสบการณ์ อาจารย์ไม่ห้าม ใครที่ได้เรียนก็มาได้นะครับ ขอให้ทำตามกฏ ผมก็เข้าออกเป็นประจำกับห้องมืดนี้ ห้องมืดจะมีทางเข้าออกสองทาง ทางแรกจะเป็นทางสำหรับในตึก ทางออกที่สองสำหรับเข้าออกเวลาตึกปิด ผมเข้าไปช่วง บ่ายสอง ล้างอัดกินนอนเข้าออกจนเวลาล่วงเลยมา ตี 2 เรียกได้ว่าเพลิน ห้ามใช้ไฟ เพราะแสงต่างๆจะมีผลกับกระดาษอัดภาพ ก็เปิดเพลง เปิดแอร์ ง่วงก็พัก จนเริ่มได้ยินเสียงแปลกๆ มีเสียงโลหะลากพื้น มีเสียงคนวิ่งชนประตู่ในตึก เรื่องเสียงชนประตู่ เราชินเพราะมันเป็นทางเดินผ่านและวิ่งชนประตู่เหลืองๆนี้ สมัยปี 1 จน ปี 2 ที่ได้เข้าห้องมืด ถึงบางอ้อว่า ประตู่ที่เห็นคือ ทางเข้าห้องมืดนี่เอง เสียงเริ่มดังขึ้นเมื่อ มีเสียงวิ่งชนประตู่ในตึก ในตึกปิดแล้ว ไม่มีใครเข้าตอนตี 2 แน่ๆ เราเริ่มใจไม่ดี รูปก็ยังไม่เสร็จ ที่ตากอยู่ก็ยังไม่แห้ง เอาไงดีคิดในใจ ในใจคิดถ้าเป็นผี ขอแช่รูปให้เสร็จก่อนแล้วจะไป พอรูปใกล้เสร็จ เก้าอี้ก็เริ่มล้ม เก้าอี้ในห้องมืดจะเป็นไม้ ตัวใหญ่เพราะโต๊ะที่วางเครื่องอัดสูงมาก เก้าอี้จึงสูงตาม มันไม่มีทางจะล้มได้ เพราะหนักมาก มันเริ่มล้มทีละตัว เสียงเริ่มดัง เราเริ่มหวั่นกับเสียงที่หาสิ่งใดทำไม่ได้ สุดท้ายรีบออกจากห้อง ล๊อคประตู่ แล้วเสียงดนตรีไทยก็บรรเลงขึ้น ทางออกของห้องมืดจะอยู่หลังตึก และมีทางเดินไปโรงอาหาร ข้างๆทางเดินจะเป็น ตำหนักเก่าตั้งตระหง่านกลางแสงสลั่วๆ ก็มี ดนตรีไทยบรรเลง ระนาดเอก ระนาดทุ้ม ซอด้วง ซออู้ มาหมด วิ่งไปสต๊าดมอไซด์เก่า อากาศหนาวๆ หมอกลงอ่อนๆ รถสต๊าดยากอีก เพลงไม่หยุดบรรเลงสักที ประสบการณ์ที่เจอครั้งนี้ ถือว่าหาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้ แม้ไม่เห็นเป็นตัว แต่มาแบบเสียงที่หาต้นเหตุไม่ได้จริงๆ เรื่องเก้าอี้ ยังไงก็หาเหตุผลไม่ได้ว่า จะล้มได้ยังไง ส่วนเสียงโลหะลากพื้น ก็คือ เสียงโซ้ของนักโทษโบราณที่เคยอยู่คุกเก่า ก่อนมาสร้างเป็นคณะ อันนี้ถามลุงภารโรงมานะครับ เรื่องผมจบ เดี๋ยวมาต่อเรื่องเพื่อน