ต่อให้เรามีเหตุผลมากแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องพ่ายคำว่า"กูเลี้ยงมานะ,"  
พอเล่าเรื่องเครียดๆ ระบายความเครียดให้แม่ฟัง มาดันตอบความเห็นราวกับเป็นคนในทวิตเตอร์ที่ไม่รู้จักดิฉันมาก่อน เช่น "แม่หนูดูดวงในเว็บมา เขาบอกว่า หนูอ่ะทำบุญกับใครก็ไม่ขึ้น ก็อย่าไปยุ่งสิ ปากหมาแบบนี้อ่ะ เป็นแม่ แม่ก็ไม่คบดิฉันเป็นเพื่อนหรอก"พอทีตานางระบายความเครียด ก็มาบอกว่าอย่าทำตัวแบบนี้นะ อย่าทำตัวแบบนั้นนะ มันไม่ดี รู้สึกตกใจมากค่ะ เหมือนเขากำลังด่าตัวเองอยู่ ปากก็นินทาด่าคนอื่น แต่ตัวเองก็ทำ สรรเสริญตัวเองเสมอ ด่าคนอื่นให้ตกต่ำยิ่งกว่าขี้หมาแห้งที่กลายเป็นฮิวมัสในดินอีกคุณผู้  โกรธพ่อ แต่มาลามปามดิฉัน "สันดานเหมือนกันแบบนี้ไง เลยไม่มีใครคบ"
ดิฉันเป็นคนตรงๆค่ะ ดีมาก็จะดีกลับมาก ถ้าร้ายมาก็จะโดนสวนเป็น100เท่า เป็นคนอารมณ์ร้อน แต่ขี้สงสารมากกก ชอบช่วยเหลือคนอื่นโคตรๆๆ แม่เคยบอกให้เป็นคนแบบที่เพื่อนชอบ ถ้าอยู่บ้านก็ทำอะไรก็ได้ เพราะเป็นคนกันเอง พอเป็นตัวเองเท่านั้นหล่ะ อื้อหือออ ด่าราวกับเกลียดดิฉันมาเป็นชาติ  ดิฉันไปปรึกษาจิตแพทย์แล้วก็ได้ยามากิน[ตอนนี้ก็กินอยู่ค่ะ] แต่เหมือนนางจะไม่พอใจดิฉันเถียงนาง นางเลยบอกน้องดิฉันว่า "รีบๆนอนนะลูก จะได้มีจิตดีๆ ไม่เหมือนอีบ้าบางคน" ตายห่าา!! นี่ขนาดแม่ยังเหน็บขนาดนี้ ดิฉันงงมากกกค่ะ
ปล.คอมเมนต์โลกสวยราวกับอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ งดไปก่อนเด้ออ นี่โลกจริงจ้า แม่ดีๆก็มีเหลือล้น แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนที่ต้องการชนะตลอด แม้แต่ลูกตัวเองนะจ้า