สวัดีค่ะทุกๆท่าน กลับมาอีกครั้งแล้วค่ะ หลายๆครั้งที่มีคนเดินมาบอกว่า เขาชอบเรามากเลยนะที่เราลุกขึ้นมาหายป่วย แล้วยังกลับไปเดินตามความฝันของตัวเองได้อย่างดี ทำให้ดิฉันได้แง่คิดว่า ทุกความยากลำบากที่ผ่านเข้ามามันล้วนสร้างตำนานเพื่อให้เราไปเล่าขานเป็นแรงบันดาลใจหรือกำลังใจให้กับผู้คนได้เสมอๆ ช่วงที่เรียนปริญญาตรี ดิฉันป่วยทั้งกาย ทั้งใจ หนักมาก เพราะใจส่งถึงกาย กายส่งถึงใจ ในขณะนั้น ดิฉันมีเพื่อนที่ดีรอบๆตัว พาไปหาหมอทุกครั้งที่หมอนัด เคียงข้างเสมอๆ มีที่พักที่สวยงามสะดวกสบาย เดินทางสบายไม่ต้องลำบากอะไร ที่สำคัญ ยังได้เรียนในสิ่งที่ตัวเองชอบและรักด้วย แล้วอะไรล่ะที่ทำให้ฉันพลาดความสุขตรงหน้านี้ ไปทุกข์เศร้าเจ็บป่วย ทำให้ตัวเองดิ่งเหวไปตามอารมณ์ที่แปรปรวนไปตามสิ่งที่เรียกว่าอาการป่วย และบอกตัวเองตลอดว่าฉันป่วย.......เพียงเพราะ ความเชื่อที่บอกว่าตัวเองป่วย จึงไม่ยอมลุกมามองความสวยงาม ความรัก ที่มีรอบตัวของตนเอง กลับห้องมาร้องไห้ ซึมเศร้า ดราม่าไปวันๆ กินยา หาหมอ แต่ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ดูแล้วมันแย่มากอ่ะ แต่ฉันก็อดทนนะ อดทนมากๆที่ผ่านเรื่องราวเหล่านั้นมาได้ เพราะลึกๆแล้ว ดิฉันบอกตนเองเสมอว่า ฉันต้องเรียนให้จบ ต้องทำงานให้ได้ มีชีวิตปกติที่เรียกว่า ไม่ป่วย แต่ตอนนี้ฉันรู้ความลับแล้วว่าฉันไม่ต้องทน 12 ปี เลย เพียงแค่ฉันได้รู้ว่า เพียงแค่ย้ายสายตาจากอาการป่วยของตนเอง มามองสิ่งดีๆรอบตัว หันเหออกจากคำว่าป่วย สนใจในสิ่งรอบตัวที่มีอะไรให้รับรู้มากมาย ง่ายๆแค่ฝึกให้ตัวเองมีความสุขกับเรื่องเล้กๆบ้างๆ เช่น ก๋วยเตี๋ยวอร่อย ก็สุขใจได้ ดวงอาทิตย์สวย ก็สุขใจนะ ห้องนอนสวย ยิ้มขอบคุณนะนี่คือความรักของแม่ที่มอบให้ฉัน ให้โอกาส ให้เงิน ให้ที่พักสวยๆ ให้การศึกษา บลาๆๆๆๆ ในวันที่ฉันเริ่มหัดมีความสุขกับเรื่องเล็กๆ ฉันเริ่มไม่สนใจแล้วว่าจะเศร้าไม่เศร้า แต่สิ่งที่สนคือ เราต้องการอะไรในชีวิต โอเค อยากเรียนจบ ต้องทำอะไรบ้าง อยากหายป่วย โอเค ต้องทำไงบ้าง แล้วก็ทำๆๆๆๆๆๆๆ เมือ่ไหร่เศร้า ก็โอเค เศร้าใช่ไหม เป็นงี้หรอ แล้วไง ใครๆก็เศร้า ฉันไม่สนใจแกหรอก แล้วเดินหน้าต่อไป เมื่อเวลาผ่านไป หมอก็บอก หายป่วยแล้ว เย้ 
แต่มันก็มีรายละเอียดเยอะ ในแต่ละอย่าง โมเรก็จะมาเเชร์ให้อ่านกันเรื่อยๆนะคะ แค่สรุปว่า เปลี่ยนโฟกัสเวลารู้สึกเเย่ หรือเวลาไม่รู้จะทำอะไร  มีความสุขกับเรื่องเล็กๆให้ได้ วันนี้ก็สรุปเท่านี้นะคะ แล้วพบกันใหม่ กับ โมเร ค่ะ