เป็นกระทู้แรกของเราเลย ปกติอ่านแต่ของคนอื่นพิมพ์อาจจะเข้าใจยากนิดนึงต้องขอโทษด้วยนะคะ อยากระบาย และอยากถามว่าเราควรปรับความคิดยังไง😂🙏🏻

คือว่าตอนนี้เราอายุ 17 เข้า 18 กำลังศึกษาอยู่และกำลังเป็นนักร้องมีค่ายสังกัด ตอนเด็กๆเราเป็นคนที่เข้าสังคมมาก กล้าแสดงออก ทำได้ทุกอย่าง เก่ง ร้องเพลงเก่ง เต้นเก่ง เรียนเก่ง เป็นเด็กกิจกรรม แต่พอเริ่มโตขึ้นเริ่มเข้าสังคมอีกแบบ เราก็เริ่มไม่กล้าทำอะไรเพราะโดนแรงกดดันของพ่อ ( ตอนเด็กเราอยู่กับย่า  ) ตอนนี้เราออกมาอยู่หอ เพราะเราไม่สามารถเข้าพ่อได้เลย พ่อเราเป็นคนเก่งมาก แต่เป็นคนขี้เมา เขาชอบด่าว่าด้วยคำหยาบเสมอ โดยเฉพาะเรื่องที่ไม่ถูกใจเขา ( แต่ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายอะไรเลย ) ถามว่าเราโกรธมั้ย เราทั้งโกรธและเสียใจ แต่เราไม่เคยที่จะไม่รักเขาเลย  พ่อเป็นแบบนี้ทุกๆวัน ไม่ว่าเราจะตั้งใจทำอะไรทำดีแค่ไหน เราจะโดนด่าตลอด จนมา 2-3 ปีหลัง เราเริ่มไม่กล้าทำอะไร เริ่มพูดน้อย เริ่มเก็บตัว เริ่มมองโลกในแง่ร้าย แต่ผ่านนอกเราก็ยังเข้าสังคมเก่ง เป็นคนตลกเฮฮา เราเริ่มเสียใจหนักกับเรื่องเล็กๆน้อยๆของคนอื่นที่ทำกับเรา เช่น พ่อด่า ( เพราะรักแต่ด่าด้วยคำหยาบ ) มันเหมือนมีดมากรีดหัวใจเรา ไม่ว่าใครจะทำเราเสียใจแค่ไหน เราเจ็บมากๆจนสามารถฆ่าตัวตายได้เลย ณ ตอนนั้น เกิดคำถามในใจมากมาย ทำไมเขาถึงทำกับเราแบบนั้น เราผิดอะไร ทั้งๆที่เราไม่เคยคิดร้ายกับคนทั้งโลกเลยด้วยซ้ำ เราพยายามทำให้ทุกคนมีความสุข ทำให้คนรักคนในครอบครัวมีความสุข แต่เรากลับโดนทำร้ายตลอด ตอนนี้เราไม่ไว้ใจใครเลย นอกจากตัวเอง เราไม่กล้าพูดสิ่งที่กำลังเศร้าในใจออกไปให้ใครฟัง ไม่ว่าเขาจะบอกว่าเข้าใจเราแค่ไหน เราทรมาณมาก กับความรู้สึกนี้ เวลาเราต้องออกไปเจอกับคนรู้จัก เรามักทำตัวไม่ถูก ใจสั่น ตัวสั่น พอกลับมาห้องเราก็เริ่มคิดวนเวียนกับเรื่องเดิมๆ มาคิดมากว่าคนนู้คนนี้จะมองเรายังไงนะ เรามองโลกจนแง่ร้ายกับทุกอย่าง เราทรมาณทุกครั้งที่มีเรื่องให้เสียใจแค่เรื่องเล็กเราร้องไห้จะเป็นจะตายคนเดียว เราคิดว่าสักวันถ้าเราเสียใจมากๆ คงต้องได้ฆ่าตัวตายแน่ๆ ทุกวันนี้เติบโตขึ้นแต่ละวัน เหมือนเพื่อให้มันผ่านไป และรอวันตาย เราภาวนาทุกขอให้เราออกไปข้างนอกโดนรถชนตายไปเอง ตอนนี้เราไปเรียนแค่เดือนละไม่ถึง 10 วันเพราะไม่อยากเจอคนอื่น

สิ่งที่เราอยากจะถาม
-เราควรจะทำยังไงกับชีวิตดี



ขอบคุณมากๆนะคะ🙏🏻😔