มองอะไรก็เบื่อไปหมด แต่ไม่เคยคิดจะฆ่าตัวตาย แต่ก็ไม่ได้อยากมีอายุยืนยาวจนเกินไป
รู้สึกว่าในโลกนี้ไม่มีอะไรให้น่าหลงใหลเลย ยิ่งดูข่าวแต่ละข่าวยิ่งรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นหรือกำลังจะเกิดขึ้นกับโลกยิ่งรู้สึกแย่
มันดูใช้ชีวิตยากจังเลยในอนาคต เวลาอยู่คนเดียวก็เริ่มเบื่อเเล้วคุยกับคนอื่นก็เบื่ออีก ไม่มีหัวข้อที่อยากคุยไม่รู้ว่าคุยไปทำไม
ไม่อยากมีปฏิสัมพันธ์เท่าไหร่แต่ไม่ได้ขวางโลกนะคะ ถ้าพูดคุยกับคนทั่วไปก็คุยๆยิ้มๆปกติค่ะแต่ก็ทำไปแบบอัตโนมัติ
พอนึกย้อนดูก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไปทำไม เริ่มมองมนุษย์ว่าเป็นสิ่งแปลก สงสัยในความสัมพันธ์ของคน
เวลาเดินไปไหนมาไหนความเบื่อหน่ายมันแสดงออกมาทางสีหน้าแบบชัดมากบางทีก็เหม่อลอย
ร้องไห้ในรถเมล์เพราะเหนื่อยและเบื่อกับการใช้ชีวิต
หรือถ้าไม่พอใจใครก็ออกทางสีหน้าเลยทั้งกับคนที่ไม่รู้จักด้วยอะค่ะ
งานอดิเรกก็มีทำนะคะแต่ทำแล้วรู้สึกเฉยๆงานที่ทำก็เป็นที่ฝันไว้ไม่ได้มีปัญหาอะไร ไม่มีภาระทางการเงิน
ถ้าเปรียบเราเป็นเหมือนสัตว์ทั่วไป บางทีเราก็แค่ทำงานหาข้าวกินประทังชีวิต คงไม่มีสัตว์ตัวไหนที่คิดจะฆ่าตัวตายมันก็แค่อยู่ไปตามวงจรชีวิต
และคิดว่าไม่มีเหตุผลที่เราจะต้องผลิตมนุษย์เพิ่มหรือจะต้องผดุงโลกไว้เพื่ออะไร
เราจะสามารถใช้ชีวิตแบบเบื่อๆอย่างนี้ไปได้ทุกวัน ทั้งที่รู้สึกเหมือนไม่มีที่ๆเป็นของเราจริงๆ