กระทู้นี้เป็นการแชร์ริ่งถึงความทุกข์ที่เคยเจอ ได้ปลดปล่อยด้วยการพิมระบายความรู้สึกในใจออกมาบนแป้นพิมพ์ เราขอแทนตัวเองว่าเรานะ คือก่อนอื่นเลย เราจะเล่าพร้อมระบายให้ทุกคนได้อ่าน เราก็ไม่รู้ว่าเราผ่านเรื่องราวแย่ๆพวกนี้มาได้ยังไง เราก็งงใจตัวเองเหมือนกัน เราเป็นคนที่ไม่มีความอดทนกับอะไรเลยสักอย่าง เราเคยคิดว่าถ้าเรื่องราวแย่ๆที่เราเจอ ถ้าสักวันมันเกิดขึ้นกับเราจริงๆ  ให้ตายยังไงเราก็อยู่ไม่ได้ เราคงตรอมใจตาย หรือไม่ก็ฆ่าตัวตายไปแล้ว หรือหลายคนมองว่าอาจจะดูเว่อร์ หลายคนอาจบอกว่าไร้สาระ แต่ไม่เจอเองไม่เข้าใจเลยจริงๆ แต่เราบอกเลยว่าจนบัดนี้เรายังทำใจอยู่คนเดียวแบบนี้ไม่ได้สักที เรื่องราวแย่ๆของเราคือเราสูญเสียคนที่เรารักมากที่สุดในชีวิตไป คือ คุณแม่ (เรากับคุณแม่ติดกันอย่างกับปาท่องโก๋) วันนึงประสบอุบัติเหตุ ทำให้แม่ต้องเสียชีวิต เรารู้สึกเสียใจมาก ใจจะขาด คิดแต่ว่าทำไมเราไม่ตายไปพร้อมแม่ด้วย หลังจากวันนั้น วันนี้ก็ 2 ปี 1 เดือน 16 วัน ความรู้สึกก็ยังไม่มีอะไรดีขึ้น (365 วัน ร้องไห้ 300 วัน) ระหว่างนั้นที่เราใช้ชีวิตแบบไม่มีแม่อยู่ข้างๆ เราก็มีผู้ชายคนนึง ซึ่งคนๆนี้เค้าเข้ามาก่อนแม่เราจะเสีย 2 เดือน ช่วงแรกก็ทำความรู้จักกัน เค้ามาจีบเรา ทำดีทุกอย่าง (แต่เค้ามีแฟนอยู่แล้วนะ) แต่เค้าบอกเราว่าเค้ากับแฟนความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีแล้ว มันเป็นอุบัติเหตุที่ทำให้เค้าต้องมาคบกับแฟนเค้า) แรกๆก็เฉยๆเพราะตอนนั้นเราโสดก็คุยไปเรื่อย เลยยังไม่รู้สึกอะไร ก็คิดว่าคุยแค่ขำๆ มีคนรักดีกว่ามีคนเกลียดและพอแม่เราเสียคราวนี้เค้าก็ยิ่งดีหนัก อยู่ข้างๆเรา มาหาเราเกือบทุกวัน (แต่ทั้งที่แฟนเค้าก็อยู่ที่บ้านนะ) ความรู้สึกเราตอนนั้นเหมือนว่าอะไรก็ได้ ขอแค่ให้เราไม่เหงา ไม่ต้องร้องไห้ ทำใจให้ได้ไวไว ไม่ได้คิดว่าอะไรถูกหรือผิด จนเราเป็นแฟนกับเค้า เค้าไปมาหาสู่บ้านเรา ทุกคนที่บ้านเรารู้จักเค้า แต่ที่บ้านเค้าไม่รู้จักเรา เราไม่เคยไปบ้านเค้า ไม่มีใครรู้จักเรา เราก็เป็นเหมือนโลกใบที่สองของเค้า แต่พี่เค้ามีอะไรก็บอกเรานะ เรื่องแฟนเค้า ว่ารอเวลา เดี๋ยวคนนั้นก็กลับแล้ว เราก็เออออบอกรอไป ก็บอกความรู้สึกตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน ความสัมพันธ์เรากับพี่เค้าตอนนี้คบๆเลิกๆ ผลัดกันง้อ วนๆอยู่แบบนี้มาจะ2ปีกว่า และช่วงหลังทะเลาะกันบ่อยมาก ตอนนี้ก็ต่างคนต่างรู้นะว่าเริ่มทำแย่ใส่กัน ด่ากัน ว่ากัน ดูถูกกัน สาดโคลนใส่กัน อารมณ์รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และต่างก็รู้ว่าเราสองคนไม่เหมือนเดิมแล้ว แต่ไม่มีใครพูด เราเองรู้สึกได้อย่างชัดเจน แต่พี่เค้าก็ยังหวงเรา เราก็ยังหวงพี่เค้าอยู่นะ ไม่รู้ว่าเพราะความเคยชิน หรืออารมณ์แค่หมาหวงก้าง แต่เค้าก็ยังไม่ได้เลิกกับแฟน แค่เค้าต่างคนต่างอยู่กับแฟนเค้า และก็ไม่ได้เปิดเผยเรา ชัดเจนกับเรา คือจริงๆก็รู้คำตอบอยู่แล้วนะว่ายังไงก็ต้องเลิกกัน แต่ไม่รู้ว่าทำไมเลิกกันไม่ได้สักที ยื้อกันไปกันมาอยู่นั่น บอกตรงๆว่ายังไม่ชินกับเรื่องราวที่เจอสักที ไม่รู้อีกนานไหมจะ move on ได้จริงๆเมื่อไหร่ ก็รออยู่นะ ห่างหายความสุขนานเกินไปแล้ว ความสุขที่แท้จริงก็ตอนที่มีคุณแม่นิแหละ สู้ๆนะเรา^^