ผมเพิ่งรับปริญญาไปเมื่อปลายปีที่ผ่านมาครับ  ปกติคนที่ส่งผมจะเป็นแม่กับพ่อเลี้ยง ส่วนพ่อแท้ๆเลิกกับแม่ไปตั้งแต่อยู่ประถมและไม่เคยส่งผมเลย ตอนอยู่กับแม่ พ่อก็แทบไม่สนใจผมเหมือนกัน แม่คิดว่าถ้าอยู่กับคนแบบนี้เอาแต่กิน เอาแต่เที่ยว อนาคตตัวเองคงพังและอนาคตลูกพังตามแน่ๆเลยเลิกกับพ่อมาอยู่คนเดียว จนเจอพ่อเลี้ยงผมเขาก็เป็นคนดีครับ ผมก็เคารพเขา ส่วนพ่อแท้ๆของผมเขาก็เมียใหม่ ส่งแต่ลูกของเมีย จนลูกของเมียเขามีลูกอีก เขาก็ต้องช่วยเมียส่งหลาน เพราะลูกของเมียเขาไม่ยอมดูแล บางครั้งผมเดือดร้อนอยากลองขอความช่วยเหลือจากคนที่ชื่อว่าพ่อ แต่เขาก็ทำเฉยๆ ผมเลยคิดว่าในเมื่อเป็นแบบนี้วันที่ผมสำเร็จ ผมไม่เชิญหรอก มันเสียความรู้สึกมากกว่าถ้าเขามา จนกำหนดรับปริญญามาและรับเสร็จไป เขาโทรมาด่าผม ประมาณนี้ครับ

พ่อ : นี่รับปริญญาแล้ว ไม่เคยคิดจะบอกกูบ้างหรอ กูเป็นพ่อนะ
ผม : แล้ววันที่ลูกลำบากกับการเรียน พ่อไปไหนมาครับ ผมเป็นลูกพ่อนะ
พ่อ : อย่ามาย้อนแบบนี้ กูก็มีภาระทางนี้
ผม : ภาระอะไรของพ่อ เด็กคนนั้นพ่อก็ให้ลูกของเมียพ่อดูสิ มันเป็นแม่นะ หน้าที่ของคนเป็นพ่อจริงๆคือส่งลูกแท้ๆ ไม่ใช่หลานของเมีย
พ่อ : กูคบกับเขายังไงก็ต้องช่วยเขารับผิดชอบภาระเขาปะ
ผม : เขาก็คบกับพ่อ ทำไมเขาไม่ช่วยรับผิดชอบภาระของพ่อเลยล่ะ
พ่อ : อย่าพูดแบบนี้ ถ้าเด็กคนนี้เป็นไรไป ก็ต้องรับ กูจะรับมันเป็นลูกละ มันเหมือนน้อง
ผม : นี่พ่อได้กับลูกเมียตัวเองหรอ มันถึงเป็นน้องผม 
พ่อ : ไอ้ Here นี่ อย่านะ ยังไงต้องดูแลมัน
ผม : ไม่ดู ไม่สน มันไม่ได้เป็นอะไรกับผม
พ่อ : ไอ้สันดาน ไอ้ลูกเนรคุณ คนอย่างไม่เจริญหรอก 

แล้วเขาก็วางไปครับ บางทีผมก็โดนหลายคนว่าแบบ ทำไมไม่บอกเขา ยังไงก็พ่อ สำหรับผมถ้าเขามาวันนั้นผมคงรู้สึกแย่มากกว่าดีใจครับ ยิ่งเป็นพ่อแท้ๆ แต่ให้คนอื่นมาก่อนลูกตัวเองเนี่ย มันยิ่งรู้สึกแย่ วันนั้นคือวันของผม ผมเลยขอเลือกเองในสิ่งที่สบายใจที่สุดพอ จริงๆบทสนทนามีเยอะกว่านี้แต่ผมจำได้ได้ประมาณนี้แหละ