ปกติก็เหมือนเป็นโรคซึมเศร้าอยู่แล้ว เบื่อชีวิต ไม่มีความสุข ร้องไห้บ่อย คิดสั้นบ่อย แต่ก็ยังไม่ได้ไปหาหมออย่างจริงจัง
ตอนนี้มารู้ว่าตัวเองเป็นเบาหวานอีก เหมือนยิ่งไปกันใหญ่ ความรู้สึกมัน x2 ทุกวันนี้คือเราไม่อยากทำอะไร ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร
เราซึมเศร้า มาทำงานบางทีก็แอบร้องไห้ เราไม่อยากมาทำงาน ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากใช้ชีวิต รู้สึกเหมือนอยู่ไปวันวัน
ไม่มีชีวิตชีวา รอยยิ้มบนใบหน้าแทบหาไม่เจอ แต่เรามีความสุขเวลาน้องกลับมาบ้าน เพราะเหมือนมีที่ปรึกษา มีเพื่อน
แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เพราะน้องทำงานอยู่กรุงเทพ ส่วนเราอยู่ต่างจังหวัด เราไม่รู้จะคุยกับใคร
เรารู้สึกโดดเดี่ยว ซึ่งพอเรารู้สึกโดดเดี่ยว เราก็เริ่มคิดสั้น คิดว่าอยู่ไปก็เสียเวลา ชีวิตเราไม่มีความสุขเลย
เราไม่รู้จะก้าวผ่านเรื่องนี้ไปได้ยังไง ไม่รู้จะทนกับความรู้สึกนี้ได้อีกนานแค่ไหน
แค่ซึมเศร้าก็แย่แล้ว ยังต้องมาเครียดเรื่องการเป็นเบาหวานอีก มันแย่จริงๆ
ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิต อยู่ไปก็ไม่มีความสุข รู้สึกไร้ค่า โดดเดี่ยว
ตอนนี้มารู้ว่าตัวเองเป็นเบาหวานอีก เหมือนยิ่งไปกันใหญ่ ความรู้สึกมัน x2 ทุกวันนี้คือเราไม่อยากทำอะไร ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร
เราซึมเศร้า มาทำงานบางทีก็แอบร้องไห้ เราไม่อยากมาทำงาน ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากใช้ชีวิต รู้สึกเหมือนอยู่ไปวันวัน
ไม่มีชีวิตชีวา รอยยิ้มบนใบหน้าแทบหาไม่เจอ แต่เรามีความสุขเวลาน้องกลับมาบ้าน เพราะเหมือนมีที่ปรึกษา มีเพื่อน
แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เพราะน้องทำงานอยู่กรุงเทพ ส่วนเราอยู่ต่างจังหวัด เราไม่รู้จะคุยกับใคร
เรารู้สึกโดดเดี่ยว ซึ่งพอเรารู้สึกโดดเดี่ยว เราก็เริ่มคิดสั้น คิดว่าอยู่ไปก็เสียเวลา ชีวิตเราไม่มีความสุขเลย
เราไม่รู้จะก้าวผ่านเรื่องนี้ไปได้ยังไง ไม่รู้จะทนกับความรู้สึกนี้ได้อีกนานแค่ไหน
แค่ซึมเศร้าก็แย่แล้ว ยังต้องมาเครียดเรื่องการเป็นเบาหวานอีก มันแย่จริงๆ