“อย่าตามรู้ ให้กลับมาอยู่ที่พุทโธ”
ถาม : เวลานั่งสมาธิไปได้สักพักรู้สึกเหมือนตัวเองขยายออกไปด้านข้าง นั่นคืออะไร แต่คิดเองว่าคงเป็นอาการ ของจิตลูกก็เลยไม่สนใจ แต่เร่งภาวนาพุทโธๆ สักพักอาการร่างกายขยายออกก็กลับมารวมอยู่ตรงกลาง เหมือนเดิมไม่ทราบว่า ที่ลูกปฏิบัติอยู่ถูกต้องหรือเปล่า หรือว่าถ้ามันเหมือนร่างกายจะขยายออกก็ปล่อย ให้มันขยายออกไปตามรู้มันไป
พระอาจารย์ : อย่าไปตามรู้ ให้เรากลับมาอยู่ที่พุทโธ เรามีหน้าที่ภาวนาพุทโธๆๆไป ส่วนผลอะไรที่จะเกิดขึ้นนี้ เราไม่ต้องไปสนใจ ให้พิจารณาว่าเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตาไป คือให้ปล่อยวาง เขาไม่เที่ยง ถ้าเราไปยุ่งกับเขาแล้วเราจะทุกข์ เราขะวุ่นวายใจ เราจะเกิดความอยากให้เขาหายไปบ้าง อยากจะให้เขาอยู่ไปนานๆ บ้าง ถ้าเราชอบก็อยากจะให้เขาอยู่ไปนานๆ ถ้าเราไม่ชอบก็อยากจะให้เขาหายไป ดังนั้นเวลานั่งภาวนาแล้วมีอะไรปรากฏให้รับรู้แล้วอย่าไปสนใจ ถือว่าเป็นผลข้างเคียงเป็นผลที่ไม่สำคัญ ถ้าเราไม่ไปให้ความสำคัญกับเขา เดี๋ยวพอจิตเราเข้าสู่ความสงบแล้วทุกอย่างก็จะหายไปหมด ให้อยู่กับพุทโธไป ให้ภาวนาไป ถ้าดูลมก็ดูลมไป อย่าไปสนใจกับอะไรที่จะปรากฏให้เรารับรู้ ร่างกายจะพอง ร่างกายจะหด ตัวจะลอยก็ช่างมันไม่ต้องไปสนใจกับมัน เป็นเรื่องของจิต เรื่องของร่างกายไม่ต้องไปสนใจ ไม่เป็นปัญหาอะไรขอให้เราอยู่กับพุทโธเพียงอย่างเดียว แล้วเราจะได้เข้าสู่ความสงบได้ พอเราเข้าสู่ความสงบแล้วทุกสิ่งทุกอย่างมันก็จะหายไปเอง ถ้าเราไปยุ่งกับมันปั๊บ เดี๋ยวเราก็สติก็แตก ใจก็จะถอนออกมาจะนั่งต่อไปไม่ได้ เพราะจะคิดปรุงเเต่ง จะเกิดความกลัวบ้าง จะเกิดความวิตกกังวลขึ้นมาบ้าง เกิดความคิดปรุงเเต่งขึ้นมา ก็เลยทำให้การภาวนาล้มเหลวไปไม่สำเร็จ ไม่ได้ผล
ถ้าอยากภาวนาให้ได้ผล ให้จิตเข้าสู่อัปปนา เข้าสู่อุเบกขาก็ต้องบริกรรมพุทโธไปเพียงอย่างเดียว ไม่ต้องไปสนใจกับอะไรต่างๆ ที่เกิดขึ้น ไม่สำคัญไม่เป็นปัญหาอย่าตามรู้ ยิ่งตามรู้ยิ่งเสียการภาวนาเลย เปรียบเทียบเหมือนกับเวลาเราเดินทางกลับบ้าน เราขับรถไประหว่างทางเราเห็นลิเกบ้าง เห็นงิ้วบ้าง เห็นมีโรงละครมีการละเล่นอะไรต่างๆ ถ้าเราอยากจะกลับบ้านเราก็อย่าจอด ขับรถไปเรื่อยๆ ถ้าเราจอดลงไปดูงิ้วลงไปดูลิเกเดี๋ยวก็ไปไม่ถึงบ้าน
ธรรมะบนเขา วันที่ ๘ มีนาคม ๒๕๕๗
“การตัดภพตัดชาติ”
พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ถาม : เวลานั่งสมาธิไปได้สักพักรู้สึกเหมือนตัวเองขยายออกไปด้านข้าง นั่นคืออะไร แต่คิดเองว่าคงเป็นอาการ ของจิตลูกก็เลยไม่สนใจ แต่เร่งภาวนาพุทโธๆ สักพักอาการร่างกายขยายออกก็กลับมารวมอยู่ตรงกลาง เหมือนเดิมไม่ทราบว่า ที่ลูกปฏิบัติอยู่ถูกต้องหรือเปล่า หรือว่าถ้ามันเหมือนร่างกายจะขยายออกก็ปล่อย ให้มันขยายออกไปตามรู้มันไป
พระอาจารย์ : อย่าไปตามรู้ ให้เรากลับมาอยู่ที่พุทโธ เรามีหน้าที่ภาวนาพุทโธๆๆไป ส่วนผลอะไรที่จะเกิดขึ้นนี้ เราไม่ต้องไปสนใจ ให้พิจารณาว่าเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตาไป คือให้ปล่อยวาง เขาไม่เที่ยง ถ้าเราไปยุ่งกับเขาแล้วเราจะทุกข์ เราขะวุ่นวายใจ เราจะเกิดความอยากให้เขาหายไปบ้าง อยากจะให้เขาอยู่ไปนานๆ บ้าง ถ้าเราชอบก็อยากจะให้เขาอยู่ไปนานๆ ถ้าเราไม่ชอบก็อยากจะให้เขาหายไป ดังนั้นเวลานั่งภาวนาแล้วมีอะไรปรากฏให้รับรู้แล้วอย่าไปสนใจ ถือว่าเป็นผลข้างเคียงเป็นผลที่ไม่สำคัญ ถ้าเราไม่ไปให้ความสำคัญกับเขา เดี๋ยวพอจิตเราเข้าสู่ความสงบแล้วทุกอย่างก็จะหายไปหมด ให้อยู่กับพุทโธไป ให้ภาวนาไป ถ้าดูลมก็ดูลมไป อย่าไปสนใจกับอะไรที่จะปรากฏให้เรารับรู้ ร่างกายจะพอง ร่างกายจะหด ตัวจะลอยก็ช่างมันไม่ต้องไปสนใจกับมัน เป็นเรื่องของจิต เรื่องของร่างกายไม่ต้องไปสนใจ ไม่เป็นปัญหาอะไรขอให้เราอยู่กับพุทโธเพียงอย่างเดียว แล้วเราจะได้เข้าสู่ความสงบได้ พอเราเข้าสู่ความสงบแล้วทุกสิ่งทุกอย่างมันก็จะหายไปเอง ถ้าเราไปยุ่งกับมันปั๊บ เดี๋ยวเราก็สติก็แตก ใจก็จะถอนออกมาจะนั่งต่อไปไม่ได้ เพราะจะคิดปรุงเเต่ง จะเกิดความกลัวบ้าง จะเกิดความวิตกกังวลขึ้นมาบ้าง เกิดความคิดปรุงเเต่งขึ้นมา ก็เลยทำให้การภาวนาล้มเหลวไปไม่สำเร็จ ไม่ได้ผล
ถ้าอยากภาวนาให้ได้ผล ให้จิตเข้าสู่อัปปนา เข้าสู่อุเบกขาก็ต้องบริกรรมพุทโธไปเพียงอย่างเดียว ไม่ต้องไปสนใจกับอะไรต่างๆ ที่เกิดขึ้น ไม่สำคัญไม่เป็นปัญหาอย่าตามรู้ ยิ่งตามรู้ยิ่งเสียการภาวนาเลย เปรียบเทียบเหมือนกับเวลาเราเดินทางกลับบ้าน เราขับรถไประหว่างทางเราเห็นลิเกบ้าง เห็นงิ้วบ้าง เห็นมีโรงละครมีการละเล่นอะไรต่างๆ ถ้าเราอยากจะกลับบ้านเราก็อย่าจอด ขับรถไปเรื่อยๆ ถ้าเราจอดลงไปดูงิ้วลงไปดูลิเกเดี๋ยวก็ไปไม่ถึงบ้าน
ธรรมะบนเขา วันที่ ๘ มีนาคม ๒๕๕๗
“การตัดภพตัดชาติ”
พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต