เราจะไม่บอกว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าหรืออะไรนะคะ เพราะที่ผ่านมาก็ไม่เคยตรวจ แค่อยากมาระบายความรู้สึก ตอนนี้รู้สึกเหนื่อย รู้สึกท้อมากจริงๆค่ะ รู้สึกว่าชีวิตเรามันไม่มีความหมายอะไร เราไม่เคยมีเป้าหมายในชีวิต ตอนนี้เราเรียนปี 2 แล้ว แต่ก็ยังไม่มีเป้าหมายในชีวิต เราทะเลาะกับที่บ้านอยู่บ่อยๆ คือเราก็รักษาเกรดเฉลี่ยประมาณ 3.2 ค่ะ แต่คือบางเทอมเราก็มีหลุด C มาบ้างซึ่งนั่นเป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับที่บ้านเรา บอกตามตรงว่าเราก็ท้อนะคะ เราไม่เคยได้รับกำลังใจจากครอบครัว มีแต่คำด่า เราเคยชินกับมันมาตลอด ครั้งแรกคือตอนป. 5 เป็นครั้งแรกที่เราถูกแม่ไล่ให้ไปตาย และก็เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกอยากฆ่าตัวตาย หลังจากนั้นเราไม่กล้าปรึกษาอะไรกับครอบครัวอีก ความคิดว่าอยากตายมันมีต่อมาเลื่อยๆ และมาเป็นมากขึ้นคือตอนม.1 ที่เราเริ่มหาวิธีฆ่าตัวตาย เวลาอารมณ์ดิ่งๆ เราก็จะคิดตลอดว่า ทำเลยดีไหม ให้มันจบๆไป จะได้ไม่ต้องเหนื่อยอีก แต่ก็ทำไม่ได้ บางครั้งมันก็เหนื่อยมากจริงๆ เหนื่อยจนทนไม่ไหว ไม่มีใครที่เราพึ่งได้ บอกตามตรงว่าเราก็ไม่รู้ว่าจะทนได้นานแค่ไหน ถ้าเป็นไปได้เราก็ไม่อยากมารู้สึกอะไรแบบนี้ มันเหนื่อยจริงๆ สำหรับคนหลายๆคนที่มีลูก เราไม่อยากให้เด็กต้องมาเป็นแบบเรา มันทรมารมากค่ะ ความรู้สึกที่พึ่งใครไม่ได้แม้แต่พ่อแม่