คือเราเป็นโรคซึมเศร้าค่ะแต่ตอนนี้มันไม่เหมือนแต่ก่อนไม่รู้ว่าหายรึยังรู้แค่ว่าอาการความรู้สึกต่างๆมันไม่เหมือนแต่ก่อน แต่ก่อนตอนเป็นโรคซึมเศร้าเราเป็นช่วง14-15ปัจจุบัน16ค่ะแต่ก่อนเราอ่อนแอมากๆอะไรกระทบจิตใจหน่อยก็ร้องไห้ไม่อยากเจอใครไม่อยากออกไปไหนทำร้ายตัวเองความคิดลบมากๆส่วนหนึ่งมาจากเรื่องเรียน&ครอบครัว
ปัจจุบันเราทั้งเรียนออนไลน์ทั้งทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยค่ะภาระทุกอย่างหนักมาที่เรา(เกือบ)​หมดเพราะพี่ชายจบออกมาแล้วก็ยังไม่ได้งานเพราะโควิด ถ้าเป็นแต่ก่อนเราคงร้องไห้ฟูมฟายทำร้ายตัวเองไปแล้วแต่ตอนนี้เรากลับเข้าใจทุกสถานการณ์เข้าใจความเหนื่อยความท้อของแต่ละช่วงวัยอะค่ะเข้าใจพ่อแม่วัยทำงานเพราะตอนนี้เราก็ต้องทำเหมือนกันและมันเหนื่อยมากและวัยเรียนเราก็เข้าใจเพราะเรียนมันทั้งท้อทั้งหนักหน่วงกับระบบศึกษาที่มันห่วยเราเข้าใจทุกวัยเพื่อนก็ต่างมาระบายกับเราเรื่องเรียนเราก็เข้าใจเขาถ้าเป็นแต่ก่อนเราคงจะบ่นกับเพื่อนแล้วชวนเพื่อนไปตายด้วยกันแต่ตอนนี้เรากลับรู้สึกแค่เพื่อนมาระบายเราปลอบให้เพื่อนหายพอเพื่อนดีขึ้นเราไม่ซึมไม่เศร้าไม่อยากตายแต่รู้สึกสมองชาตัวชาเหมือนไม่รับรู้อะไรแล้วนานเข้าๆเพื่อนก็มาระบายรุ่นพี่ก็มาระบายเพราะเราให้คำปรึกษาเก่งทุกคนระบายกับเราจนเราเข้าใจชีวิตซึ่งตอนนี้เรากำลังสับสนกับตัวเองอยู่ว่าเราหายแล้วใช่มั้ยจากโรคนั้นที่มันทรมานมากเราหายแล้วใช่มั้ยเราก็คิดว่าเราหายแล้วแต่ความรู้สึกใหม่ก็เข้ามาแทนที่คือเหมือนเราไม่รับรู้อะไรแล้วเหมือนทุกอย่างเป็นหน้าที่ยิ้มก็คือยิ้มไม่ได้รู้สึกอะไรมากกว่านั้นยิ้มไปตามมารยาทหัวเราะก็นานๆทีเก็บตัวแบบเก็บมากๆมากกว่าแต่ก่อนไท่ค่อยอยากกินอะไาแต่ถ้ากินก็จะกินมากวันๆหมกมุ่นแต่กับงาน&เรียนจนเรารู้สึกเราชาไปหมดไม่รู้จะอธิบายยังไงมันชาอะเหมือนโลกนี้มันไม่มีสีสันไปแล้วเพราะเราเข้าใจชีวิตแล้ว
ปล.เรามีอาการแพนิคด้วยนะคะจะแพนิคมากๆตอนที่อยู่คนเดียวแล้วมีใครเดินมาเงียบๆกลายเป็นคนชอบอยู่ตัวคนเดียวไปแล้วค่ะจากที่เป็นคนร่าเริงก็กลายเป็นแบบที่เล่ามานี่แหละค่ะแค่อยากมาเล่ามาแชร์และมาถามค่ะว่ามีใครเป็นเหมือนเราอยู่มั้ย
มีใครเป็นแบบเราอยู่มั้ยคะ?