คือจขกทมีความคิดแบบนี้​คือจากที่มีคนปฏิบัติ​หลงทางผิดหลายสายแล้วเป็นมิจฉา​ทิฏฐิบ้าเพี้ยนคลุ้มคลั่งเลยคิดว่าเราควรจะให้พระภิกษุ​สามเณร​รวมถึงฆราวาสที่จะ​ปฏิบัติ​ภาวนาหรือครูบาอาจารย์​ที่สอนภาวนาต้องเรียนรู้ปริยัติในส่วนของหลักการปฏิบัติ​การภาวนาหรือที่หลายคนเรียกเจริญพระกรรมฐาน​ปฏิบัติ​พระกรรมฐานนั่นแหละความหมายเดียวกันคือการฝึกจิต​คือครูบาอาจารย์​ที่สอนฆราวาสก็ต้องตั้งกฎแบบบังคับเลยว่าให้รู้ปริยัติก่อนคือไม่ต้องรู้หมดหรอกเอาแค่พอรู้ว่าปฏิบัติแบบไหนถูกแบบไหนผิด​ เดินปัญญา​หรือเจริญวิปัสสนา​แบบไหนถูกแบบไหนผิด​ นึกเอาได้หรือไม่​ เริ่มต้นในส่วนไหนก่อนดี​ ทำอย่างไรจึงจะถูกทางไม่หลงผิดไม่เป็นมิจฉาทิฏฐิ