แต่ละวันหาความสุขไม่ได้เลย เพราะมัวแต่เอาเวลาไปอิจฉาไปเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น คำว่าอิจฉา ณ ที่นี้ ไม่ได้อิจฉาริษยาชนิดที่แบบว่าจะดีจะเด่นกว่ากูไม่ได้ แต่จะเป็นการอิจฉาชนิดแบบว่า พอเห็นคนอื่นดีกว่าเราแบบนี้ มันจะเหมือนกับว่าน้อยใจตัวเอง มันทำให้รู้สึกเหมือนเราห่วยด้อยค่า พยายามปลอบใจตัวเอง ก็ไม่ได้ผล ใช้หลักมุฑิตาคอยยินดีกับเขา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแบบนั้นอยู่ดี หรือปลอบใจตัวเองว่า เอาน่าคนเรามันเก่งต่างกันแต่ก็แทบจะไม่ได้ผล หรือบางครั้งไปเจอคนที่หน้าตาดีเก่งหลายด้าน โอ้คือแบบไม่รู้จะปลอบใจตัวเองยังไงดี คือที่อิจฉาไม่ได้อิจฉาเฉพาะเจาะจงนะ แต่นี่คือแบบเห็นใครก็ไปอิจฉาหมด ก็แบบว่าไปมองในสิ่งที่ตัวเองไม่มี ทำให้มองใครๆก็ดูทำให้ตัวเองห่วย ไม่ดีเท่าใคร ควรทำอย่างไรดี ควรคิดพิจารณาอย่างไร (อยากได้คำตอบในทางพระพุทธศาสนาด้วย ขออนุญาตแท็กนะครับ)