อย่างที่เรากล่าวข้างต้นเลยคะว่า
ความคิดในตอนที่เรายังเด็กๆอะ .... เมื่อไหร่เราจะโตฟะ... เบื่อการที่เราต้องตื่นเช้าไปโรงเรียนทุกวัน.... เบื่อการที่เราจะต้องมายืนเข้าแถวหน้าเสาธง
เบื่อที่จะต้องทำเวรหลังเลิกเรียน...ที่สำคัญเบื่อที่เราจะต้องมาทำรายงานส่งครูเพื่อเอาคะแนน 10 คะแนน
แต่ตอนนี้เราก็ 26 แล้ว.. ทำงานมาตั้งแต่อายุ 15 (จบแค่ ม.3) ไม่เรียนต่อเพราะเราอยากทำงานช่วยพ่อแม่และเลี้ยงตัวเอง ถ้าถามว่าเสียดายไหมที่เราไม่เรียนต่อ 1.เสียดายนะในตอนแรก แต่.. ตอนนี้เงินเดือนของคนที่จบสูงกว่าเราก็เท่ากับเราแต่เราอาจจะเหนื่อยหน่อยเพราะเราวุฒิน้อยและใช้เวลานาน+ประสบการณ์หลายๆอย่าง.. 2.เราดีใจนะที่เรามีเงินที่สามารถซื้ออะไรเป็นของเราเองได้โดยไม่ต้องขอพ่อแม่ (แต่ก็ไม่เหลือพอใช้เท่าไหร่) แต่หลายๆๆปีที่ผ่านมามันก็ทำให้เรารู้จักสังคมมากขึ้นได้ใช้เวลาใยสังคมก่อนเพื่อนๆคนอื่นๆของเรา เราก็ดีใจนะที่เราสาถึงจุดนี้ได้.... "ไปอ่านขอ 3 เลยคะ"
3.กูเหนื่อย!!! 5555 เหนื่อยสำหรับทุกอย่างเลยใยชีวิตของการทำงานเลยเว้ยเห้ยย... โอ๊ยยยไรฟะ .... ทุกครั้งที่คิดแบบนี้อยากจะกลับไปเป็นเด็กอีกรอบ ว่าเวลาเบื่อๆอยากโดดเรียนไปเล่นวอลเล่บอล. แต่ทำงานทำได้แค่ไปเข้าห้องน้ำ (เพราะมันเป็นพื่นที่เล็กๆที่เป๋นส่วนตัวมากก สำหรับผู้หญิง) และแถมยังได้กลับบ้านแบบตรงเวลาด้วย ได้กินกลับข้าวที่แม่ทำอร่อยมาก ไม่ต้องมาเสียเงินซื้ออะไรกินเท่าไหร่เลย
(ทำงานอะหรอ!!! 5 ทุ่มครึ้งยังไม่ได้กลับบ้านเลยคะ แถม พรุ้งนี้ต้องมาทำงานตั้งแต่ 9 โมงเช้าด้วย ข้าวเย็นไม่ตเ้องพูดถึง มาม่า พอ จบ แยก )
แต่ทุกการเดินทางของชีวิตที่ผ่านมาเราก็ต้องภูมิใจในตัวเองที่เราสามารถมาถึงจุดๆนี้ได้ (จุดที่เป็นหนี้อะหรอ? เออคะ) กฌต้องใช้ชีวิตแบบมีสติเข้าไว้
( SALE อะไปเป็นเพื่อนหน่อย) สำหรับผู้หญิงคำว่าไปเป็นเพื่อนหน่อยนี้มันเป็นคำที่อันตรายมากเลยนะ... เพราะนั้นคือพร้อมยัง!
ทุกครั้งที่เราเบื่อหน่ายกัยชีวิตเราชอบนั้งคิดเเละย้อนมองในตอนที่เราเป็นเด็กว่าความสุขของเราคืออะไรในตอนนั้น?
.............. ความสุขของเราคือการที่เราได้โดดเรียนไปเล่นวอลเล่บอลกันเพื่อนๆพี่ๆ และหลังเลิกเรียนก็เช่นกัน ก่อนกับบ้านของสักที 2 ที พอสบายใจ
หรือในช่วงเวลาพละ มันเป็นช่วงเวลาที่พิเศษสำหรับเรา เพราะเราจะได้เล่นกันเพื่อนที่เยอะมากมายหลายชนชั้นเลย เราอะเล่นไม่เก่งหลอกนะแต่เรารักที่จะเล่นแค่นั้นเองและเพื่อนเราก็ไม่เคยว่าเราเพราะทุกคนสนุกกันในช่วงเวลานั้น ตอนนี้คงกลับไปเป็นแบบนั้นไม่ได้แล้ว นั้นคือสิ่งที่เราเสียดายเวลามาก.........
???? แล้วเพื่อนๆพี่ๆล่ะคะ ช่วงเวลาในตอนเด็กที่อยู่ในความทรงจำเป็นแบบไหนกันบ้าง?? มาแชร์และคุยเล่นกันได้นะคะ ^^
ตอนเป็นเด็กก็อยากโตเร็วๆ..แต่พอโตมาเสียดายเวลาที่เป็นเด็กมาก..
ความคิดในตอนที่เรายังเด็กๆอะ .... เมื่อไหร่เราจะโตฟะ... เบื่อการที่เราต้องตื่นเช้าไปโรงเรียนทุกวัน.... เบื่อการที่เราจะต้องมายืนเข้าแถวหน้าเสาธง
เบื่อที่จะต้องทำเวรหลังเลิกเรียน...ที่สำคัญเบื่อที่เราจะต้องมาทำรายงานส่งครูเพื่อเอาคะแนน 10 คะแนน
แต่ตอนนี้เราก็ 26 แล้ว.. ทำงานมาตั้งแต่อายุ 15 (จบแค่ ม.3) ไม่เรียนต่อเพราะเราอยากทำงานช่วยพ่อแม่และเลี้ยงตัวเอง ถ้าถามว่าเสียดายไหมที่เราไม่เรียนต่อ 1.เสียดายนะในตอนแรก แต่.. ตอนนี้เงินเดือนของคนที่จบสูงกว่าเราก็เท่ากับเราแต่เราอาจจะเหนื่อยหน่อยเพราะเราวุฒิน้อยและใช้เวลานาน+ประสบการณ์หลายๆอย่าง.. 2.เราดีใจนะที่เรามีเงินที่สามารถซื้ออะไรเป็นของเราเองได้โดยไม่ต้องขอพ่อแม่ (แต่ก็ไม่เหลือพอใช้เท่าไหร่) แต่หลายๆๆปีที่ผ่านมามันก็ทำให้เรารู้จักสังคมมากขึ้นได้ใช้เวลาใยสังคมก่อนเพื่อนๆคนอื่นๆของเรา เราก็ดีใจนะที่เราสาถึงจุดนี้ได้.... "ไปอ่านขอ 3 เลยคะ"
3.กูเหนื่อย!!! 5555 เหนื่อยสำหรับทุกอย่างเลยใยชีวิตของการทำงานเลยเว้ยเห้ยย... โอ๊ยยยไรฟะ .... ทุกครั้งที่คิดแบบนี้อยากจะกลับไปเป็นเด็กอีกรอบ ว่าเวลาเบื่อๆอยากโดดเรียนไปเล่นวอลเล่บอล. แต่ทำงานทำได้แค่ไปเข้าห้องน้ำ (เพราะมันเป็นพื่นที่เล็กๆที่เป๋นส่วนตัวมากก สำหรับผู้หญิง) และแถมยังได้กลับบ้านแบบตรงเวลาด้วย ได้กินกลับข้าวที่แม่ทำอร่อยมาก ไม่ต้องมาเสียเงินซื้ออะไรกินเท่าไหร่เลย
(ทำงานอะหรอ!!! 5 ทุ่มครึ้งยังไม่ได้กลับบ้านเลยคะ แถม พรุ้งนี้ต้องมาทำงานตั้งแต่ 9 โมงเช้าด้วย ข้าวเย็นไม่ตเ้องพูดถึง มาม่า พอ จบ แยก )
แต่ทุกการเดินทางของชีวิตที่ผ่านมาเราก็ต้องภูมิใจในตัวเองที่เราสามารถมาถึงจุดๆนี้ได้ (จุดที่เป็นหนี้อะหรอ? เออคะ) กฌต้องใช้ชีวิตแบบมีสติเข้าไว้
( SALE อะไปเป็นเพื่อนหน่อย) สำหรับผู้หญิงคำว่าไปเป็นเพื่อนหน่อยนี้มันเป็นคำที่อันตรายมากเลยนะ... เพราะนั้นคือพร้อมยัง!
ทุกครั้งที่เราเบื่อหน่ายกัยชีวิตเราชอบนั้งคิดเเละย้อนมองในตอนที่เราเป็นเด็กว่าความสุขของเราคืออะไรในตอนนั้น?
.............. ความสุขของเราคือการที่เราได้โดดเรียนไปเล่นวอลเล่บอลกันเพื่อนๆพี่ๆ และหลังเลิกเรียนก็เช่นกัน ก่อนกับบ้านของสักที 2 ที พอสบายใจ
หรือในช่วงเวลาพละ มันเป็นช่วงเวลาที่พิเศษสำหรับเรา เพราะเราจะได้เล่นกันเพื่อนที่เยอะมากมายหลายชนชั้นเลย เราอะเล่นไม่เก่งหลอกนะแต่เรารักที่จะเล่นแค่นั้นเองและเพื่อนเราก็ไม่เคยว่าเราเพราะทุกคนสนุกกันในช่วงเวลานั้น ตอนนี้คงกลับไปเป็นแบบนั้นไม่ได้แล้ว นั้นคือสิ่งที่เราเสียดายเวลามาก.........
???? แล้วเพื่อนๆพี่ๆล่ะคะ ช่วงเวลาในตอนเด็กที่อยู่ในความทรงจำเป็นแบบไหนกันบ้าง?? มาแชร์และคุยเล่นกันได้นะคะ ^^