อยากรู้ว่ามีคนเป็นแบบเราไหมอ่ะค่ะ
คือไม่ได้เกลียดนะคะ แต่รู้สึกอึดอัดเวลาอยู่ด้วยอ่ะค่ะ อาจด้วยเพราะเหตุผลหลายๆอย่าง

ประมาณว่ามองหน้าลูกแล้วเขาคือความสุขที่สุดของเราเลย

แต่พอมองหน้าพ่อของลูก เขาก็คือความทุกข์ที่สุดของเราอีกอ่ะค่ะ

รักเขานะคะ แต่ทำยังไงถึงจะจัดการความรู้สึกนี้ออกไปได้คะ

เรามักจะหงุดหงิดใส่เขาค่ะ ไม่รู้ทำไม 
ไม่อยากแสดงอาการนี้ให้ลูกเห็นเลยค่ะ
พยายามข่มไว้ แต่มันฝืนมาก 

ตอนนี้มองเห็นแต่ส่วนแย่ของเขาค่ะ
ส่วนดีเขาก็มีนะคะ แต่ส่วนแย่มันบังมิดเลยอ่ะค่ะ

พอจะพิมพ์ด้านแย่ของเขา ใจก็จะเกลียดเขาแล้ว จะแก้ยังไงดีคะ ไม่อยากเกลียดเขาเลยค่ะ สงสารตัวเองที่จัดการความรู้สึกนี้ไม่ได้

ตอนนี้เลี้ยงลูกด้วย ทำงานด้วย เหนื่อยหน่อย แต่ก็มีความสุขดีนะคะ แต่ถ้าต้องมาสุงสิงกับพ่อของลูกแล้วเหมือนตัวเองจะเป็นซึมเศร้าเลยค่ะ

ล่าสุดไปหาหมอจิตแพทย์ หมอก็ให้ลูกหย่านม แล้วมากินยา เพราะลูกโตแล้ว แต่เรายังมีความสุขกับการให้นมลูกอยู่เลยค่ะ ถามหมอว่าไม่กินยาได้ไหม หมอบอกไม่กินยาได้ แต่ให้ตัดตัวกระตุ้นออก นั่นก็คือพ่อของลูกค่ะ แต่ถ้ายังตัดไม่ได้ก็จำเป็นต้องกินยาค่ะ เพราะตอนนี้มันแสดงออกไปทางร่างกายแล้วค่ะ เรานอนไม่หลับ ไม่อยากอาหาร แล้วก็น้ำหนักตัวลดเร็วด้วยค่ะ

เราควรจะทำไงดีคะ 
กินยาแล้วอยู่กับพ่อของลูกต่อไป
หรือตัดพ่อของลูกแล้วไม่กินยาดีคะ

สับสนมากค่ะ
มีใครเคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้ไปได้ไหมคะ