จขกท อายุ​ 16 นะคะ เป็นคนโลกส่วนตัวสูงค่ะสูงจนพ่อแม่ไม่เข้าใจลูกตัวเองบางครั้งหรือบางวันเราจะคุยกับพ่อแม่คนในครอบครัวจนนับคำได้ค่ะ..ไม่ชอบสุงสิงอยู่ร่วมกับกลุ่มคนที่เยอะๆถ้าเข้าไปอยู่ก็จะรู้สึกรำคาญหงุดหงิดค่ะและที่แย่ไปกว่านั้นคือทุกๆคนในครอบครัวและในชนบทที่เราอยู่ต่างก็ว่าเรา "หน้าบึ้งตึง,หน้าบูดและหน้าตาไม่รับแขก"​ เราได้ยินคำเหล่านี้มาแต่เด็กๆจนตอนนี้ก็เคยชินไปแล้วค่ะตอนนี้เรารู้สึกเหมิอนชีวิตขาดอะไรไปไม่มีอะไรมาต่อเติมไม่มีชีวิตชีวาเหมือนแต่ก่อนเราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่อายุ 13-14 แล้วค่ะบางทีก็มีอาการซึมๆเศร้าๆแบบไม่มีเหตุผลหงุดหงิดง่ายบางครั้งถ้าคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยฟุ้งซ่านก็จะร้องไห้ออกมาค่ะ

ควรแก้ไขยังไงดีคะควรไปหาหมอรึเปล่า?