((((คำเตือน : โปรดตั้งสติก่อนอ่านกระทู้ เนื้อหาข้างในอาจไม่ใช่อย่างที่คุณคิด เขียนเองยังงงเอง อิหยังวะ 🤣🤣🤣))))

จบไปแล้วอย่างอิ่มเอม เพราะอาหารเยอะมากกกกกกก เอ๊ย.. เพราะความดีงามในทุกองค์ประกอบต่างหาก

ในแง่ของละคร เรื่องนี้คือมาครบทุกรส สมสโลแกน #โรแมนติกคอมมาดี้อิหยังวะ แถมมีสืบสวน มีดราม่า มีผี มีสะท้อนสังคม 
ตัวละครทั้งหลักและรองทุกตัวมีบทบาท มีเรื่องราว มีมิติของตัวเอง โดยเฉพาะบรรดาตัวละครหลักตัวละครร้ายที่เวอร์ชั่นนี้ใส่ภูมิหลัง 
ปมในใจ เหตุที่มาในการเป็นคนร้ายกาจมาแบบจัดเต็ม จนเรียกคะแนนความสงสารเห็นใจจากคนดูไปไม่น้อย จนหลายคนถึงกับ
ออกปากว่าเรื่องนี้ไม่มีตัวร้ายจริงๆ ทุกตัวมีจังหวะของความเป็นมนุษย์ที่มีมุมอ่อนไหว อ่อนแอ น่าสงสาร เห็นใจกันหมด 
(ยกเว้นไอ้สิงห์ พ่อเลี้ยงนางเอก ---อันนี้มาแบบแบนๆ สัตว์นรกแท้ๆ ตอนท้ายนรกสูบไปเลย สมควร! )
 

ตกลงกระทู้นี้เราจะเขียนเรื่องอะไรดี ....  กระทู้ก่อน เขาวานให้หนูเป็นสายลับ : เหตุผลที่คนรักกัน ❤️   เขียนเรื่องความรักไปแล้ว 
กระทู้นี้ก็มาว่าเรื่องความรักกันอีกดีกว่า 
 

คืองี้  ตอนที่เราดูเรื่องปมในใจของตัวร้ายเนี่ย แทบทุกตัว ไม่ว่าจะเป็นเสี่ยฮะ ดิเรก สุชาวดี ฯลฯ 
พื้นฐานของทุกตัวมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือ “ขาดความรัก”
โดยเฉพาะความรักแรกที่สำคัญที่สุด คือความรักจากครอบครัว จากพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด 

- เสี่ยฮะ มีแม่ที่...โอเคคงเลี้ยงดูแหละ ถึงโตมาได้จนถึงวัยรุ่นอย่างที่เห็นในละคร แต่คงไม่ได้ให้ความรักความอบอุ่นแก่จิตใจเอาซะเลย 
นอกจากคำด่าว่ามารหัวขนที่ได้ยินในละครแล้ว ก็เชื่อได้ว่าการกระทำที่มีต่อกันก็คงจะประมาณนี้มาตลอด ภายในของตัวละครตัวนี้
จึงโตมาอย่างเว้าแหว่ง มีหัวใจที่พิกลพิการจนไม่รู้ผิดชอบชั่วดี 
 
- สุชาวดี นี่ก็คงโตมาไม่ต่างจากพ่อ แม้ภายนอกจะต่างกัน เพราะเสี่ยรวย มีให้กินมีให้ใช้ไม่อดอยาก แต่ก็คงไม่เคยมีความรักความอบอุ่นใจให้ 
มีแต่ความดูถูกเหยียดหยามหมิ่นแคลน อย่างที่ตัวเองเคยได้รับมาตลอดส่งต่อไปให้ลูก
 
- ดิเรก คนนี้ค่อนข้างน่าเสียดาย เพราะส่วนตัวเราเชื่อว่า พ่อของดิเรกคงไม่ใช่ไม่รักลูกคนเล็ก หรือลำเอียงรักน้อยกว่าพี่ชายหรอก 
ตอนท้ายที่รองมาพูดกับอาว่า พ่อเคยบอกว่าปู่ก็รักและภูมิใจในตัวอามากเหมือนกัน เลยทำให้คิดว่า ปัญหาคงมาจากการแสดงออกมากกว่า 
คงเป็นพวก..รักนะแต่ไม่แสดงออก.. ปล่อยอาน้อยใจคนเดียวมาตลอดจนหัวใจเว้าแหว่งและมีที่ให้ความชั่วแทรกเข้ามาจนได้

ซึ่งมันเศร้านะ ที่คิดว่า ในความเป็นจริงก็คงมีหลายบ้านที่เป็นแบบนี้ มีหลายคนที่ทนทุกข์อยู่กับความรู้สึกคล้ายๆ แบบนี้ที่ฝังอยู่ในใจ 
แม้จะไม่ได้มีผลจนทำให้เลือกทางผิดแบบท่านดิเรก แต่ก็คงทำให้ชีวิตไม่ได้มีความสุขเต็มที่นัก

ฉะนั้น ถ้ามีลูก (หรือเลี้ยงดูแลเด็กคนไหนอยู่ก็ตาม) รักก็บอกว่ารักนะ ภูมิใจก็บอกเค้า อย่ามัวแต่รักและภูมิใจแต่ไม่แสดงออก 
ความรักความอบอุ่นไม่ทำให้เด็กเหลิงหรือเสียนิสัยหรอก แค่แยกให้ออกกับการทรีตแบบพ่อแม่รังแกฉันก็พอ

 
  เทียบกับตัวพระเอก คือ ดนุรุจ ที่แม้จะเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่เด็กๆ แต่ก่อนหน้านั้น เขาได้รับความรักความอบอุ่นอย่างล้นเปี่ยมมาตลอด 
มั่นใจว่าตัวเองเป็นที่รักที่ต้องการ เป็นความภาคภูมิใจ แม้การสูญเสียในภายหลังจะทำให้หัวใจอ้างว้างไปบ้าง แต่หัวใจที่ถูกสร้างมาด้วยความรัก
มาก่อนหน้านั้นก็จะยังแข็งแรงพอมีภูมิต้านทานพอที่จะไม่เว้าแหว่งจนกลายเป็นหัวใจที่พิการ
 
 
  แต่เหนือสิ่งอื่นใด ยังมีตัวละครอีกตัวที่ไม่พูดถึงไม่ได้ 
ตัวละครที่ขาดความรักความอบอุ่นจากพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดเหมือนกัน ก็คือส้วม นางเอกของเรื่อง
 
อ้าว... งั้นนางเอก ทำไมไม่หัวใจเว้าแหว่ง หัวใจพิกลพิการแบบเสี่ยฮะล่ะ ?
ในความคิดของเรา เราว่าจุดสำคัญมันอยู่ตรงนี้ ความรักจากพ่อแม่ ความรักจากครอบครัวคนเลี้ยงดูในวัยเด็ก สำคัญที่สุดสำหรับเด็ก 
แต่ความรักที่สำคัญที่สุดสำหรับคนเราอีกอย่างคือ “ความรักและเคารพตัวเอง”
 
เราว่านางเอกเค้ามีตรงนี้ ส้วม รักและเคารพตัวเองมากพอ ที่จะไม่เหยียบย่ำตัวเองให้ตกต่ำเมื่อถูกคนอื่นเหยียบย่ำ
การไม่เหยียบย่ำตัวเองไม่ใช่เรื่องของคำพูดเพราะตัวนางเองก็มีพูดมีด่าตัวเองเหมือนกัน แต่ส่วนสำคัญคือการกระทำต่างหาก
การไม่ยอมให้ตัวเองเลือกทางชั่ว(จนเกินไป ---ไอ้ที่เฝ้าบ่อน วิ่งหวย ฯลฯ ถือว่าทำเพื่อเอาตัวรอดชั่วคราวนะน้า เรียนจบมีงานทำ 
มีหนทางเมื่อไหร่ก็เลิกแล้วเนาะ 🤣), พยายามเรียนให้จบ แม้จะยากลำบากเลือดตาแทบกระเด็น, ไม่ยอมเป็นเมียน้อยให้คุณเอกเลี้ยง ฯลฯ 
เหล่านี้ความรักและเคารพตัวเองของส้วม

ส้วมจะทำสิ่งเหล่านี้ไม่ได้หรอก ถ้าไม่ได้รักและเคารพตัวเอง ไม่ได้คิดว่าตัวเองคู่ควรกับการเป็นคนดี คู่ควรกับการมีชีวิตที่ดีได้ด้วยวิถีทางที่ถูกต้อง 
 

  กลับไปดูที่เสี่ยฮะ ฉากในอดีตทำให้เราเห็นว่าเสี่ยเคยถูกดูถูกเหยียบย่ำ ทั้งจากคนที่ส่วนหนึ่งอาจจะหวังดี
แต่ก็ใช้อารมณ์ตัดสินแทนที่การพยายามทำความเข้าใจจริงๆ (อย่างตำรวจที่จับเข้าคุกตอนนั้น) แล้วก็จากคนที่ใจดูถูกจริงๆ นั่นแหละ 

แต่คนสำคัญที่สุดที่ดูถูกและเหยียบย่ำ แล้วทำให้เสี่ยไม่มีทางลุกกลับขึ้นมาดีได้ คือ “ตัวเสี่ยเอง” 
ในใจลึกๆ ของเขาไม่มีความรักและเคารพตัวเอง ไม่ใช่แค่คนอื่นที่เรียกเขาว่าหมาข้างถนน แต่เขาก็เรียกตัวเองด้วย
แล้วไม่ใช่แค่เรียกเฉยๆ เหมือนเวลาที่ส้วมพูดประชด แต่เป็นการเรียกแบบที่เชื่อในใจอย่างนั้นและตอกย้ำให้ตัวเองฝังใจว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ
เขาเลือกให้ตัวเองเป็นหมาข้างถนน เลือกที่จะเกลียดตัวเอง ไม่คิดว่าตัวเองมีคุณค่าพอที่จะเดินบนเส้นทางที่ดี
เลือกใช้วิธีที่ดูถูกตัวเอง  ที่คิดว่าสิ่งที่จะทำให้ตัวเองดีขึ้นมีแค่อย่างเดียวคือการกดคนอื่นลงไปแทน
เพราะเขาไม่เชื่อไม่เคารพไม่รักตัวเองมากพอที่จะเชื่อว่าตัวเองจะสามารถลุกขึ้นมาดี จนคนดีๆ มายอมรับนับถือได้จริง
 
สุดท้ายเสี่ยจึงเป็นคนที่น่าเวทนาที่สุด เสี่ยมัวแต่โกรธที่เคยถูกคนเหยียบย่ำ
แม้จะฉลาด แต่กลับไม่เฉลียวพอที่จะรู้ว่า คนที่จะดูถูกเหยียบย่ำและทำให้เราตกต่ำได้มากที่สุด
ไม่ใช่ใครอื่น แต่คือตัวเรานี่แหละ เสี่ยเหยียบย่ำตัวเอง ถีบตัวเองให้ตกต่ำลงไปถึงขุมนรก 
แบบไม่ต้องรอนรกมาสูบเหมือนไอ้สิงห์ แต่สร้างไฮเวย์พาตัวเองลงไปเองเลย 
 

บอกว่า RIP คงไม่ได้ หัวใจที่ไม่รักและเคารพตัวเอง คงไม่มีวันสงบหรอก
RIH ไปแล้วกัน ถึงยังไม่ตาย ใจก็คงดิ้นเหมือนอยู่ในนรกทุกวัน ไม่งั้นทำร้ายคนอื่นไม่ได้ขนาดนี้แน่ๆ


แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น พี่ชายเล่นดีมากกกกกก เหมือนคนจิตหลุดจริงๆ เลย ถึงตอนนี้ยังหลอนอยู่เลย