เราสูญเสียพี่สาวกับพ่อ ด้วยโรคมะเร็ง พี่สาวที่สนิทกันมากเสีย7ปีแล้ว พ่อ 4ปีแล้ว
ตอนนี้เราก็เหมือนตัวคนเดียว ทำงาน หาเลี้ยงตัวเอง เช่าห้องอยู่ ออกมาอยู่ไกลบ้านตั้งแต่พ่อเสีย
เราไม่อยากนึกถึง หรือดูรูปเลย ไม่กล้าดู ต้องแอบไว้ในแอปที่เก็บรูป และไม่กลับบ้านอีกเลย เราไม่สามารถทำใจนอนที่บ้านได้ ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน
แรกๆเราร้องไห้บ่อยมาก จมกับความเศร้าครั้งแล้วครั้งเล่า 
และเราก็ชอบฝันว่าได้อยู่กันพร้อมหน้า ได้พูดคุย ฝันถึงบ่อยมาก
บางครั้งความฝันเหมือนจิงมากตื่นมาร้องไห้ เพราะความจิงกลับพบว่าที่คุยกันเมื่อกี้มันแค่ความฝัน 
จนเวลาผ่านไป ทุกอย่างก็เลือนลาง ทำนู่นทำนี่จนลืมความรู้สึกเจ็บปวดเหล่านั้นไปแล้ว 
จนมาวันนี้เรามีเวลาว่าง เปิดฟังเพลงที่เราโหลดเก็บไว้ รันเล่นไปเรื่อยๆ จนมาถึง
เพลง ลมหนาวกับดาวเดือน ของปนัดดา เรืองวุฒิ เพลงโปรดของพี่สาวเรา เรากับพี่สาวเราฟังด้วยกันก่อนนอนเพราะนอนด้วยกัน

''ไม่รู้ค่ำคืนนี้ เมื่อเธออยู่ตรงนั้นจะเห็นดาวดวงเดียวกันกับฉันไหม 
สักครั้งที่เธอเห็นแสงดาวทอประกาย ก็ยังเหมือนเราได้พบกัน''

พอได้ยินเพลงหัวใจเราหวิวสุดๆ ภาพเก่าๆที่มีความสุขในครอบครัวฉายในหัวอีกครั้ง น้ำตาที่ไม่ได้ออกมานาน มันปล่อยออกมาจนหมด 
มันเป็นความคิดถึงที่ช่างน่าเศร้าเหลือเกิน 

เพื่อนๆจัดการตัวเองยังไงกันบ้างคะเวลาสูญเสียคนที่รักไป  ขอบคุณค่ะ