เราอยู่ม.5 อายุ 17 เรื่องมันมีอยู่ว่า แม่เรามีสามีใหม่ตั้งแต่เราเกิดได้2ขวบ แม่เลิกกับพ่อเพราะว่าพ่อติดเหล้าแล้วก็ไม่ดูแลเรากับแม่(อันนี้เราเข้าใจแม่) แล้วสามีใหม่แม่เป็นคนตปท เขาเป็นคนดีมากๆดูแลแม่ ยายและทุกคนในครอบครัวแม่ ที่นี้ตอนนั้นเรายังอยู่กับยายที่ตจว.เราก็นึกว่ายายคือแม่เรา แต่พอเราอายุได้5ขวบ เราก็พึ่งรู้ว่ายายไม่ใ่ช่แม่เรา เพราะว่าตอนนั้นแม่ท้องน้องอีกคนกับสามีใหม่ แม่เลยให้ยายไปช่วยดูแล นี่ก็เลยเป็นเหตุผลที่เราได้มาอยู่กับแม่และรู้ว่าคนนี้คือแม่แท้ๆเรา
     เอาจริงตอนนั้นเราก็ไม่ได้รู้สึกว่าเขาคือแม่เรา เพราะตอนเราอยู่กับเขาเรารู้สึกเกรงใจเขา อึดอัด ทำตัวเงียบๆ มันไม่เหมือนเวลาเราอยู่กับยาย เรากล้าพูด กล้าทำทุกอย่าง พูดเรื่องตลกกับยายได้ กล้ากอดยาย แต่ที่นี้พอเรามาอยู่กับแม่ยายก็ต้องไปนอนกับน้องเพื่อดูแลน้อง เราต้องนอนที่ห้องนอนคนเดียว แล้วที่นี่มีอยู่ครั้งนึงตอนนั้นเราอยู่ป.3 ยายกินข้าวเสร็จแล้ว เราก็เลยกินกับเล่นเพราะเรานึกว่าคงไม่มีใครกินแล้ว แต่ที่นี้แม่กลับมาแม่เห็นเรากินแต่กับข้าวแม่เลยด่าเราว่า ิเด็กเ_ยนี่สันดา_เหมือนพ่อ_งเลย (จริงๆด่าเยอะกว่านี้แต่เราขอพอแค่นี้) แล้วก็ไล่เราขึ้นบ้าน เราเข้าใจแม่นะตอนนั้นทำงานกลับมาเหนื่อยๆคงโมโห เลยมาลงที่เรา เรื่องนี้เราจำได้ดีแต่แม่คงลืมไปแล้ว แล้วก็ชอบด่าเราแล้วพาลไปด่าว่าเราเลวเหมือนพ่อยังไงด้วยทั้งๆที่เราไม่เคยอยู่กับพ่อเลย แล้วเหตุการณ์นั้นมันก็ทำให้เราโกรธพ่อมากเพราะคิดว่าพ่อคือคนที่ทำให้เราโดนด่า
    จนมาป.6 มันก็มีเรื่องที่ทำให้แม่โกรธและไม่คุยดีกับเราไปเกือบ2ปี เรารู้ว่าตอนนั้นเราผิดจริงๆแต่เรื่องนี้มันก็ผ่านมา5ปีแล้ว แม่ก็เก็บมาพูดทุกครั้งว่าเราเป็นคนผิดและตอกย้ำเราตลอดเวลาที่ทะเลาะกันต้องมีเรื่องนี้โผล่มา
    พอเราเข้าม.ต้นแม่ก็ส่งเราไปอยู่รรประจำที่นครปฐมและให้ยายกลับไปตจว เพราะแม่จะเลี้ยงเรากับน้องเอง ตอนนั้นเราร้องไห้เป็นอาทิตย์เพราะไม่อยากให้ยายกลับ แม่ก็เริ่มคุยดีกับเราแต่เอาจริงๆเราก็ไม่รู้สึกสนิทกับแม่เลย พอเราเข้าม.ต้นเราก็ตัดผมสั้นแต่มันเป็นทรงซอยครูหอก็ไปฟ้องแม่เรา และตอนนั้นแม่ก็โกรธเรามากแล้วกลับบ้านมาเอากรรไกรตัดผมเรา ใช้ด้ามกรรไกรตบหน้าเรา ตอนนั้นเราอยากตายมาก เราเครียด เราสับสนมากว่ามันขนาดนั้นเลยหรอ เราอยู่จนจบม.ต้นเราไม่เคยโดนครูที่รรหักคะแนนเรื่องผมเลยมีแต่ครูหอเองที่เดือดร้อน
  ทุกช่วงปิดเทอมเราต้องอยู่บ้านยาวมันทำให้เราน้อยใจมากเพราะว่าเราจะเห็นแม่กอดน้อง คุยเล่นกับน้อง ไม่บ่นน้องเลย น้องอยากกินอะไรแม่ก็จะสั่งให้ ตอนนั้นมีสไลม์ฮิตๆแม่ก็ให้ป๊าสั่งให้น้องจากอเมริกา แล้วแม่ก็ใส่ใจน้องมากๆให้น้องติวเตรียมสอบเข้ารรรัฐดีๆ พาไปติวที่ดังๆ ตอนนั้นเราม.2 น้องป.4แม่ก็บอกว่าให้เราไปหาที่เรียนพิเศษเองนะเดี๋ยวจ่ายเงินให้แล้วก็เรานั่งรถไปสมัครเอง แม่ก็ชอบพูดว่าเราอะเป็นหนูทดลอง เพราะแม่เรียนรู้จากความผิดพลาดจากหนูแล้ว แม่เลยมาแก้ไขที่น้อง เรานี่หน้าชาเลย ตอนนั้นเราอยู่บนรถแล้วก็แอบร้องไห้แม่ก็จับได้และบอกว่าเราไม่สนใจการเรียนเองแล้วตอนป.6เราก็ทำตัวเอง แม่เลยไม่อยากยุ่งกับเรา เราม.3เราได้3.8+ตลอด ตอนนั้นเรายังอยากเข้าคณะแพทย์แม่ก็บอกว่าเราทำไม่ได้หรอก ช่วงม.3ก็หนักมากๆ เพราะจะขึ้นม.ปลายแล้วแม่เราก็ห้ามเราเล่นทุกอย่าง แค่เขาเห็นเราหยิบทรศ.ขึ้นมาเขาก็ด่าเราเป็นหมูเป็นหมาเลย พ่อเลี้ยงเราก็เป็นคนห้ามเหมือนกัน อ่อเราลืมบอกไปว่าน้องเราเรียนEP เราเรียนภาคธรรมดา  
  เราจบม.3 แม่ก็ให้เราไปสอบเข้ารรรัฐ เราก็ดีใจมากๆที่แม่ย้งแคร์เรา แต่เราสอบไม่ติดเพราะม.ปลายเขารับแค่8คน แม่ก็นอยด์เรามากๆ แต่นั้นแหละเราก็ไม่เอาแล้วเรียนสายภาษาสบายใจกว่า
  เราเข้าม.4เป็นที่อะไรแย่มากเราย้ายรรใหม่เจอเพื่อนใหม่เพื่อนก็แย่ใช้แต่เราล้อเราข่มเรากดให้เราต่ำ เราเหนื่อยมากเราพยายามจะเล่าให้แม่ฟังแต่แม่ก็ไม่สนใจสิ่งที่เราพูด เราร้องไห้ทุกวันเลย เราเครียดจนผมเราร่วงจนเพื่อนเก่าทัก เราโทรไปร้องไห้กับเพื่อนเก่าบ่อยมากไม่ได้เราเกรงใจเขามากๆ เราเคยจะผูกคอตายด้วยแต่เรานึกถึงยายแล้วเราเลยเบิกคิด เกิดมาเรานับครั้งหยุดรรได้เลย เราหยุดแค่ตอนเป็นไข้หวัดใหญ่3ครั้ง ที่เหลือไม่เคยแม้จะหนักขนาดไหน เราเคยล้มหน้าแหกแบบหน้ามันถลอกทั้งหน้าเลย รพไม่ได้ไปทำแผลที่บ้านวันต่อมาไปรรจบ ส่วนน้องเรา แค่ไอ เราย้ำนะ แค่ไอ ให้หยุดและพาไปรพเพราะกลัวน้องเหนื่อยและเป็นแบบนี้ประจำ
  ม.5มันทำให้เราอยากตายทุกวันเราน้อยใจแม่ เพราะแม่ใส่ใจน้องมากๆไปรับน้องไปเรียนพิเศษทุกวันส่วนเราก็กลับรถตู้ไม่ได้ไปติวที่ไหนนอกจากเรียนกับครูที่รร แม่ก็พูดว่ายังไงก็จะเอาน้องเข้ารรนี้ให้ได้ถ้าน้องสอบไม่ได้ก็จะเอาเส้นเข้า แล้วแม่ก็ทำเป็นพูดปลอบใจเราว่าตอนนั้นแม่รีบไปตปทแม่เลยไม่ได้สนใจเรื่องหนู เรานี้แทบจะวิ่งไปให้รถชน ภาพในหัวตอนนั้นคือเราโดนรถชนตายแล้ว แม่ก็ชอบว่าทำไมเราไม่หาที่เรียนพิเศษเราหาแล้วแม่ก็บอกว่าให้เรียนทั้งวันเสาร์อาทิตย์ เราเหนื่อยอะเราเห็นแม่ไปส่งน้องทุกวัน ส่วนเราต้องนั่งรถเมล์ไปเอง มันโคตรจะท้อเลยแล้วแม่ก็ชอบพูดว่าอย่างเราสอบไม่ได้หรอก ท้อ ที่นี่แม่ไปดูดวงมา หมอดูบอกว่าเราจะได้เป็นครูน้องเป็นหมอ เรารู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ได้เพราะแม่ประเคนทุกอย่างให้ขนาดนี้
น้องเราขี้เกียจมากกกกก หนังสือไม่ค่อยอ่าน งานบ้านไม่ทำ แม่ไม่เคยบ่น ส่วนเราซักผ้า ล้างจาน ทำความสะอาดบ้าน อ่านหนังสือจนจะรวมร่างกับหนังสือแล้ว แต่พอเราไม่ทำวันเดียว แม่บ่นเราทั้งวัน เหนื่อย เรารู้สึกว่าพอคิดถึงอนาคตแล้วมันมืดไปหมด เรานึกไม่ออกจริงๆ นึกออกแค่ว่าตายดีกว่าไปนึกถึงอนาคต ที่ผ่านมาเราร้องไห้ง่ายขึ้น ไม่อยากไปไหน อยากอยู่คนเดียว เบื่อทุกสิ่ง เวลาเครียดก็ชอบเกร็งตัวด้วย
  เรามารู้สึกแย่อีกที่ว่าพ่อเราพึ่งมีลูกสาวอีกคนเรารู้สึกว่าเราไม่เหลือใครแล้ว เวลากลับตจวยิ่งทำให้เรารู้สึกโดดเดี่ยวเพราะทุกคนต่างทักทายน้องเราคงเป็นเพราะพ่อน้องเรารวยด้วยมั่ง เราไหว้ใครเขาก็ไม่ค่อยสนใจ ยายเราก็รู้ว่ายายรักน้องกว่าเรา จริงๆมันเยอะกว่านี้แต่เราไม่ไหวแล้ว พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไป
เราไม่เหลือใครจริงๆ ไม่มีใครให้ปรึกษาแล้ว เราตายดีไหม จะได้จบๆ ทุกคนจะได้ต่างคนต่างมีครอบครัว สิ่งที่เราทำมันดูเรียกร้องความสนใจมากในสายตาแม่รึเปล่า เราแค่อยากรู้สึกว่าเรายังมีใครให้นึกถึงอยู่

#ขอร้องอย่าคอมเมนต์ว่าให้คิดถึงครอบครัวหรือยังมีคนที่ลำบากกว่า มันยิ่งทำให้เราอยากตาย


แท็กผิดขอโทษด้วยนะคะ