ไม่เคยได้สัมผัสกับคำว่า"พ่อแม่ลูก"
อยู่แบบนึ้มา17จะ18ปีเต็ม มันกลายเป็นอะไรที่ชินหรือธรรมดาไปแร้ว
แปลกเนอะเดัยวนี้อายุยังน้อยๆกันแต่ต้องมารู้สึก เหมือนตัวคนเดียว แต่ภายนอกเหมือนมีความสุขนะ ปต่ในใจมันอีกอย่าง พอมานังคิดที่ไหร่มันก้น้อยใจทุกที. ถึงแม้จะไม่แสดงอาการแบบนั้นไห้ใครเห็นก็ตาม ถึงชีวิตมันไม่ได้ลำบากก็ตาม แต่มันก็เป็นความรู้สึกอย่างหนึ่งที่ทุำคนต้องมี ผมเชื่อว่าอย่างงั้น บ้างคนอาจมีพ่อไม่มีแม่ บางคนมีแม่แต่ไม่มีพ่อ แต่รวมๆแร้วผมเชื่อว่า ทุกคนคงมีปู่ย่าตายายเป็นคนเลี้ยงมา แต่ก็มีฟามสุขนะ แต่มันก้แอบน้อยใจ แต่ก็ดี ที่เป็นนี้ มันทำไห้เรามีความพยายามที่จะสู้ต่อไป.